Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 39

Raðsett, sem má breyta eftir aðstæðum.
Framleiðandi og seljandi:
Balstrarim
Hverfisgötu 74 — Sími 15102
eðlilega litarhátt, lagað á sér
parrukið og ræskt sig nokkrum
sinnum, kvað hann upp dóminn
yfir Quarrier: Hann var dæmdur
til að greiða um 10.000 krónur í
sekt auk málskostnaðar. Mia
argaði og gargaði •—• en enginn
virti hana viðlits.
Nokkrum dögum síðar flaug
hún til Parísar til að vera við-
stödd frumsýningu á „Rosemary
‘s Baby“, og var hún þá í svo
vondu skapi að hún neitaði al-
gjörlega að láta ljósmyndara
komast í færi við sig. Þegar þeir
beindu myndavélum sínum að
henni rak hún út úr sér tung-
una framan í þá og gretti sig
herfilega. Svipað skeði einhverju
sinni í Indlandi, þegar hún eyði-
lagði myndavél fyrir ljósmynd-
ara sem hafði ætlað að taka af
henni mynd. Tortíming vélarinn-
ar átti sér stað á höfði ljósmynd-
arans.
Frá París fór hún til Los An-
geles — og þar hellti hún úr
vínglasi yfir höfuðið á blaða-
konu, sem henni fannst vera með
of nærgöngular spurningar. —
Er ekki kominn tími til að þér
farið að verða fullorðin? spurði
blaðakonan.
— Ekki ef ég á að verða hús,
gömul hækja eins og þú! var
svarið.
Maður á bógt með að trúa
öllum þessum sögum, en engu
að síður eru þær sannar. Ástæð-
urnar fyrir þeim er eflaust að
finna í upphafi þessarar grein-
ar, og ef vel er að gætt, má sjá
að hún hefur aldrei verið virki-
lega hamingjusöm. Hjónaband
hennar fór út um þúfur, og síð-
an hefur hún átt nokkra „góða
vini“, þar á meðal leikarana
Richard Harris og Peter Sellers
og nú síðast er það tónskáldið
og stjórnandinn André Previn.
Samband hennar við Sellers
var heldur stutt og hún segir:
Peter hefur ekki næga lík-
amlega krafta til að bera. Hann
hefur einu sinni fengið hjarta-
áfall — og því skyldi hann vilja
annað?
Flestir bjuggust við að eitt-
hvað meira yrði á milli hennar
og mótleikara hennar í John &
Mary, Dustins Hoffman, en þau
urðu einungis félagar. Þess í
stað kynntist hún Previn á með-
an á töku þeirrar myndar stóð
— og nýlega eignuðust þau tví-
bura saman. Hann hefur ekki
enn fengið skilnað frá konu
sinni, en nú er einungis beðið
eftir formsatriðum. Þau voru
ófeimin við að sýna sig á al-
mannafæri á meðan hún var
ófrísk, enda sá tími löngu lið-
inn að það sé skömm að því að
eiga von á afkvæmi.
Mia segir sjálf: — Ég hef gam-
an af að lifa og ég nýt lífsins
eftir beztu getu. Ég vil taka þátt
í því að bæta heiminn . . . það
getur verið að ég sé í leit að
útópíu sem aldrei verður til, en
það getur fullt eins verið að ég
finni það sem ég leita að.
Hver veit nema tvíburarnir
hafi fært henni það sem hún
leitar að?
☆
Ég flýSi undan
perluveiSurunum
Framhald af bls. 23.
liöfðu kostað heimferð mína,
og landstjórinn hafði heldur
illan bifur á mér.
Hvernig átti ég að komast
aftur lil Suvarov?
Sex ár liðu þangað til ég
datt niður á lausn.
'Allir vinir mínir voru ein-
huga um að ráða mér frá að
fara aftur til Suvarov. En
einn var þó sem skildi mig.
Minn gamli vinur Eon stakk
upp á að við skyldum smíða
okkur bát til ferðarinnar. Þá
var eftir að fá einhvern til
að sigla mér til eyjarinnar.
Það voru smámunir miðað
við fyrri crfiðleika. Banda-
ríkjamaður að nafni Loren
Smith gaf sig fram um siðir.
Þann tuttugasta og þriðja
apríl 1960 var ég svo aftur
kominn til draumaeyjunnar
minnar, Suvarov.
Þar var allt sjálfu sér líkt.
Á borðinu í vinnuherberginu
var þó eitt, sem ég liafði ekki
húizt við. Bréfmiði, sem á
var letrað: „Við vitum ekki
hver þér eruð og hvort þér
komið aftur. En ég vil að
þér vitið að við bjuggum hér
í tvær vikur. Við átum af
ávöxtunum í garðinum yðar
og auk þess fimm liænsni.
Vona að þetta sé nóg fyrir
því, sem við tókum. Kveðj-
ur. Sid P. Tatcher.“ Og hjá
miðanum lá tuttugu dollara
seðill.
Heimsókn af himni.
Dag einn i nóvember 1960
rauf hræðilegt hljóð allt i
einu þögnina. Mér datt fyrst
í liug að heimsstyrjöld væri
skollin á. Ég þaut út dauð-
skelfdur. Hávaðinn jókst
stöðugt. Tveir tröllstórir
skuggar sáust á himni. Tvær
þyrlur voru í þann veginn að
lenda. Bykið þyrlaðist um
þær. Ég geltk fram úr gróðr-
inum, lyfti hendi til heilsun-
ar og sagði:
— Bandaríski flotinn, geri
ég ráð fyrir?
Mennirnir gláptu á mig
gapandi i að minnsta kosti
tíu sekúndur.
- Hvert þó i logandi,
stundi annar upp. — Hvað í
ósköpunum eruð þér að gera
liér?
— Ég bý hérna, sagði ég.
Þið eruð þeir fyrstu sem
ég tala við í sex mánuði.
Þeir buðu mér sígarettu og
voru ákaflega hugsandi að
sjá,
— En heppni að við lent-
um hér, nú getum við tekið
yður með okkur til haka.
Þeim var ekki ljóst að ég
var hérna af þvi að ég vildi
það. Þegar ég tók það fram
hrópaði annar þeirra: — Ró-
bínson Krúsó er þá orðinn að
veruleika!
Ég bauð þeim inn. Þeir
skoðuðu í hvern krók og
kima og áttu stórerfitt með
að átta sig á að svona nokk-
uð gæti borið fyrir á tuttug-
ustu öldinni.
— Okkur þykir ]iað leitt,
Mr. Neale, en skipun er skip-
34. tbi. VIKAN 39