Vikan - 16.09.1971, Blaðsíða 11

Lifðu lífinu
FRAMHALDSSAGA EFTIR H. SHEFFIELD
NÍUNDI HLUTI
CANDICE
Ég hefði mátt vita að
næst myndi hann
hringja til konunnar
sinnar. Hann nefndi
það lauslega ...
um líkindum hefði Robert ekki
skilið mig og aldrei fyrirgefið
mér. Honum hfeði eflaust fund-
izt það ruddalega „amerískt"
að treysta sér ekki, að ég tæki
málið í mínar hendur. En samt
hafði ég það á tilfinningunni að
ég yrði að gera það, að minnsta
kosti að einhverju leyti, ann-
ars yrði það ekki gert. Roþert
myndi kannske finna upp á
einhverrri málamiðlun. Og ég
þekkti sjálfa mig: ég var eins
og deigur leir. En hann þekkti
mig ekki svo vel ennþá, hann
vissi ekki að hann gat vafið
mér um fingur sér eins auð-
veldlega eins og hann hafði ef-
laust gert óteljandi sinnum við
aðrar stúlkur. Það myndi líka
evðileggja allt. Tilfinningar
okkar hvort fyrir öðru voru
þannie, að það varð að vera
allt eða ekkert, annað var ekki
sæmandi. Þess vegna datt m.ér
í hug að fara til Amsterdam.
Reyndar langaði mig líka til að
niósna svolítið um hann, já, og
líka til að hnippa í hann. Mér
hafði ekki dot+ið í hug að
blanda mér í fyrirætlun þeirra,
ég var ekki einu sinni viss um
að ég kærði mig um að sjá hann
nema rétt í svip. Eg vildi að-
eins láta hann vita að ég væri
nálæg og að ég væri ákveðin í
að láta hann vita að ég yrði al-
drei til friðs, fyrr en þessu
leiðindaástandi væri lokið.
Jæja, svo urðu þessi óhepni-
legu atvik til að breyta öllu
saman ...
Það getur líka verið að það
hafi verið heppilegt. Þegar ég
hugsaði til þess að ég fengi að
sjá hann fljótlega, innan nokk-
urra stunda, varð ég óð af
gleði. Ég æddi fram og aftur
um gólfið, eins og ástsjúkt dýr.
Svo gerði ég það sem flestar
konur gera, þegar þær eiga von
á elskhuga sínum: ég „undir-
bjó mig“ fyrir stefnumótið.
Þegar ég lá í baðinu og skrúbb-
aði mig, fannst mér þetta ósköp
kátbroslegt og ónauðsynlegt.
Robert hafði séð mig í alls kon-
ar ástandi og sannarlega ekki
alltaf snyrtilega, og hann hafði
samt þráð mig með ástríðu-
þunga, og það myndi hann allt-
af gera. Þetta var samt einkar
þægilegt og drap tímann.
Og meðan ég reyndi að gera
mig ennþá meira töfrdndi
(reyndar ekki meira en vant
var, því að ég hafði alls ekki
tekið þetta með í reikninginn,
þegar ég lét niður í töskurnar
mínar), þá hvarflaði það að
mér, að í kjánalegri fljótfærni
og þrjózku, hafði ég ekki tek-
ið þann möguleika með í reikn-
inginn að Robert væri búinn að
segja konunni sinni allt af létta
og þá gæti þetta frumhlaup
mitt skekið bátinn ónotalega.
Mér fannst þetta mjög senni-
legt og ef hann var búinn að
segja henni frá þessu, þá var
heiftarleg bræði hans skiljan-
leg. Ég fór að hafa alvariegar
áhyggjur. Ef málin stóðu þann-
i-'. þá gat nærvera mín jafn-
vel rekið hann beint í faðm
hsnnar aftur. Það gat verið . . .
og þó. En hvað sem öðru leið,
þá átti ég von á Robert í kvöld
o? ég vissi að hann þráði mig
jafnheitt og ég þráði hann.
Ég vonaði og bað til Guðs að
hann hefði ekki verið búinn að
segja henni frá ástandinu og
svo - beið ég eftir honum í of-
væni.
Hann kom nokkru síðar, tek-
inn í andliti og langt frá því
pð vera hamingjusamur á svip.
En þegar hann kyssti mig, vissi
ég að þetta ástand hans var
ekki á neinn hátt bundið við
frumhlaup mitt. Hann var jafn-
vel ástríðufyllri en fyrr. En áð-
ur en hann sagði nokkuð, gekk
hann að símanum og sagði að
hann yrði að hringja til París.
Hann bað símastúlkuna um
langlínu. Ég spurði við hvern
hann þyrfti að tala og hann
sagði að hann yrði að tala við
Michael. Það var Michael. sem
hafði hjálpað honum að kom-
ast burt. Svo sagði hann bros-
andi við mig: — Við fáum tvær
nætur og einn dag, og svo var
Michael búinn að taka símann.
—■ Halló, Michael. Fyrir-
gefðu að ég hringi svona seint,
sagði Robert, svo sagði ■ hann
dálítið, sem ég kunni ekki við,
þó vissi ég ekki hvernig hann
hsfði átt að orða það öðruvísi,
„ég geri ráð fyrir að þig renni
grun í ástandið hjá mér, þegar
ég hringdi til þín áðan. Já, hún
er hérna, hér í Amsterdam. Það
er vonandi ekki neitt vanda-
mál með skoðunina á kvik-
myndinni um leiguhermenn-
ina? Það er gott. Já, ég fyrir-
gef þér þennan lélega brand-
ara. Hvað? Ó, næstu viku. En
sjáðu til, ef hún hringir, bá
segirðu henni að ég sé í París,
viltu gera það fyrir mig? Nei,
hún heldur að ég verði aðeins
tvo til þrjá daga. Svo hitti cg
hana hér aftur“.
Svo fórum við í rúmið.
Næsta morgun var það fyrsta
sem hann sagði: — Það er satt
sem þeir gömlu sögðu. að bezta
ástasambandið væri alltaf, þeg-
ar aðilar væru sitt af hvoru
þjóðerni. Svafstu vel?
— Ég sef alltaf vel í örmum
þínum, svaraði ég.
Og svo sofnuðum við aftur,
blunduðum og elskuðumst all-
an daginn. Veðrið var svo
slæmt að það var ekki hægt að
fara út. enda hefði það verið
útilokað. Robert sagði að það
vagri alltof hættulegt, við gæt-
um rekizt á hana á næsta götu-
horni. Það lítur út fyrir að hún
hafi mikið dálæti á að skoða
sig um. Það var auðvitað svo-
lít’ð óþægilegt að hafa það á
tilfinningunni að við gætum
ckki farið út úr herberginu, en
mig langaði ekki til að vera
annars staðar með Robert. Her-
bergisþjónustan var líka sér-
lega góð.
Eins og mig hafði upphaf-
lega grunað, var Robert ekki
búinn að segja konunni sinni
frá sambandi okkar, svo að ég
sá það einu sinni ennþá að ég
hafði gert rétt í því að ýta við
honum. Ég reyndi ekki að finna
að því við hann. Og þegar hann
sagði mér allt sem skeð hafði,
þá sá ég hve erfitt þetta var.
Reyndar opnuðust nú augu
mín fyrir ýmsu, sem ég var
ekki sérlega ánægð með.
Hann sagði mér hvernig
hann hefði reynt að segja henni
frá okkur. — Sjáðu til, í fyrri-
nótt ætlaði ég að segja henni
það. Tækifærið kom upp í
hendurnar á mér, að mér
fannst, en í stað þess að láta
verða af þessu fór ég að tala
um Napoleon, eða sneri sam-
tali okkar við.
— Napoleon? Hvað kemur
hann þessu máli við.
Ég hsld að Robert hafi ekki
haft neitt á móti því að segja
mér frá rúmi Napoleons og
þeim brandara. en mér fannst
það andstyggilegt. Ég varð
ekki reið, cn mjög hrygg og
þögul, því að ég þurfti að horf-
ast í augu við staðreyndir. —
Þú hefur alltaf elskað hana, er
það ekki?
— Jú, svaraði hann. —• Ég
elska hana mjög mikið.
Það gladdi mig að hann saeði
mér sannleikann, þótt það væri
sárt. —- Og þess vegna vildi
hún fara til Amsterdam, var
það ekki?
— Já, hana langaði til Am-
st°rdam til að endurheimta
eitthvað af fortíðinni, lifa það
upp aftur . . .
— Og hún veit ekkert um
tilvist mína?
— Nei.
— Hefur þú oft verið henni
ótrúr?
— Já.
— Og ótrúr mér líka? Hvað
ætlarðu að gera, Robert?
Meðan á þessu samtali stóð,
horfði ég ckki á hann og ég
held að hann hafi ekki heldur
Framhald á bls. 50.
37. TBL. VIKAN 1 1