Vikan - 16.09.1971, Blaðsíða 22

AkhGRIMUR SIGURÐSSON
OG SKULI JON SIGURÐARSON
RITA UM
FLUGVÉLAK
Á
ÍSLANDI
Ljósm.: Skúli J. Sigurðarson
CESSNA 180 H
Flugvél þessa keypti Björn Pálsson nýja til landsins frá
Bandaríkjunum vorið 1966 og var hún í gigu hans, þar til
i mai 1970, að tveir ungir menn Sigurður Aðalsteinsson og
Gunnar Þorvaldsson keyptu hana og hafa þeir síðan gert
hana út frá Egilsstöðum og flogið með farþega og póst um
Austfirði.
Er flugvélin áreiðanlega vel þekkt þar um slóðir.
Flugvélar af þessari gerð eru sterkar og vel lagaðar til
lendinga á lélegum flugvöllum.
Vænghafið er 11.02 m, lengdin 7.77 m og hæðin 2.36 m.
Hreyfillinn er sex strokka 230 hestafla af gerðinni Con-
tinental. Fullhlaðin vegur vélin 1270 kg og hún getur borið
5 farþega auk flugmanns. Farflughraði er (75% orka) 260
km/klst og getur hún flogið 1489 km í einum áfanga.
Bam Rosemapy
hugsaði sér að fæða barnið án
deyfingar.
Barnið sparkaði eins og væri
það andsetið. Rosemary sagði
því að vera rólegu, annars
sparkaði hún á móti. Hún varð
stærri og stærri og í maílok,
þegar níundi mánuðurinn var
byrjaður, setti hún í litla tösku
það, sem hún taldi sig þurfa
að taka með á sjúkrahúsið, og
■setti töskuna við svefnherberg-
isdyrnar.
Föstudaginn þriðja júní dó
Hutch á sjúkrahúsinu. Tengda-
sonur hans hringdi í Rosemary
á laugardagsmorgun. Jarðar-
förin færi fram á þriðjudag-
inn, sagði hann, frá Emt-menn-
in^armiðstöðinni í Sextugustu
op fiórðu götu.
Rosemary grét, bæði af því
að Hutch var dáinn og vegna
bess að hún hafði gleymt hon-
um síðustu mánuðina. Hún
hcifði ekki heimsótt Hutch á
siúkrahúsið. Það hafði virzt
bvðingarlaust, þar eð hann
hafði aldrei komizt til meðvit-
undar.
Guy beinlínis gránaði í fram-
an er hann heyrði andláts-
fregnina og var þögull lengi á
eftir. lokaður inni í sjálfum
sér. Rosemary var hissa á hve
hann tók þetta nærri sér.
Hún fór ein til jarðarfarar-
innar. Fimmtíu manneskjur
voru viðstaddar, og athöfnin
”ar s^utt og minningarræður
fáar. Á eftir fylgdist Rosemary
með straumnum til að segia
nokkur hluttekningarorð við
syrgiendurna. Kona snart hand-
legg hennar og spurði: — Af-
sakið. en eruð þér ekki Rose-
marv? Hún var um fimmtugt,
smekklega klædd, með grátt
hár og óvenjulega fallega húð.
— Eg er Grace Cardiff.
Rosemary tók í hönd henni
pg þakkaði henni fyrir að hafa
hringt.
— Ég var að því komin að
póstleggja þetta hérna til yðar
í gær, sagði Grace Cardiff og
rétti fram pakka vafinn í brún-
an umbúðapappír. — En svo
áttaði ég mig á að ég myndi
sennilega hitta yður hér. Hún
fékk Rosemary pakkann.
— Hvað er í honum? spurði
Rosemary.
Það er bók, sem Hutch
vildi að þér fengjuð. Honum
var það mikið kappsmál.
Rosemary var undrandi.
— Hann hafði meðvitund
nokkrar mínútur áður en öllu
lauk, og sagði hjúkrunarkon-
unni að sjá til þess að ég sendi
yður bókina. Hann var að lesa
í henni kvöldið áður en hann
veiktist. Hann var mjög áfram
um þetta og sagði hjúkrunar-
konunni þrisvar að þér ættuð
að fá bókina. Og ég átti að
skila því til yðar að nafnið
væri bókstafagáta. Svo dó hann.
Rosemary beið með að taka
utan af bókinni unz hún var
komin heim og hafði læst dyr-
unum.
Bókin hét Galdrar og gern-
ingar. Hún var í svörtu bandi
og ekki ný. Rosemary tók hana
með sér inn í dagstofuna. í
henni voru myndir af máls-
metandi fólki frá nítjándu öld.
Hutch hafði gert fjölda undir-
strikana. Ein undirstrikaða
setningin var á þessa leið:
„Sveppinn kalla þeir pipar
djöfulsins/1
Hún settist út í gluggakist-
una og leit á efnisyfirlitið.
Henni hnykkti við er hún rak
augun 1 nafnið Adrian Marca-
to. Það var heiti fjórða kafla.
Aðrir kaflar fjölluðu um mann-
eskjur, sem eftir öllu að dæma
höfðu verið álitnar galdramenn.
Lokakaflarnir hétu Gerningar
og Gerningar og djöfladýrkun.
Rosemary fletti upp í fjórða
kafla og las um Marcato. Hann
var fæddur í Glasgow, en flutti
ungur til New York (undir-
strikað) og dó á Korfú 1922.
Það var sagt frá ólátunum 1896,
þegar hann þóttist hafa sært
upp Satan sjálfan og manngrúi
réðist á hann fyrir framan
Bramford (ekki á tröppunum,
eins og Hutch hafði sagt).
Svipað hafði skeð í Stokkhólmi
1898 og í París 1899.
Það var mynd af Marcato í
bókinni, svartskeggjuðum
manni með dáleiðsluaugnaráð,
og myndin minnti Rosemary
snöggvast á einhvern. Líka var
þarna mynd, þar sem hann sat
á kaffihúsi ásamt konu sinni
Hessiu og syni þeirra Steven
(undirstrikað).
Var Adrian Marcato eina
ástæðan til þess, að Hutch
hafði viljað að hún fengi bók-
ina? Hvers vegna þá? Hún
fletti bókinni aftur og dokaði
við á einni af síðustu síðunum
til að lesa enn eina undirstrik-
aða setningu. „Það er óhnikan-
Framhald á bls. 43.
22 VIKAN 37. TBL.