Vikan - 31.03.1977, Blaðsíða 61

ekkert hrædd, hugsaði aðeins: Mig
hefur verið að dreyma, það er best
að flýta sér í háttinn. Og ég gerði
það.
En um nóttina dreymdi mig Gráa
jarlinn. Mér fannst hann standa við
kvistgluggann minn. Ég sá vanga-
svipinn mjög greinilega, hátt tígu-
legt enni, kónganef og stóra
sterklega höku. Hárið var ofurlítið
liðað og náði aðeins niður fyrir
eyrun. Hann hafði finlegt yfirvara-
skegg og fallegt liðað skegg i
vöngum og umhverfis hökuna, sem
sjálf var órökuð. Ég sá út um
gluggann minn í draumnum, en í
stað þess að sjá sjónvarpsloftsneta-
skóginn á húsaþökunum hér í kring,
sá ég út í geysilega fallegan og
velhirtan garð með ljósgrænni,
mjúkri grasflöt og hvítum marm-
aragosbrunni i miðjunni, en um-
hverfis voru vel klipptir runnar og
hávaxin tré. Þetta virtist vera á
suðrænum stað, því að út um breitt
og voldugt garðshlið sá ég sólgyllt-
an sjávarflöt og pálmatré i fjarska.
Draumurinn varð ekki lengri. Ég
hrökk upp, fannst ég hafa sofið yfir
mig, en svo mundi ég, að ég ætlaði
að vera heima þennan dag og hafa
úr mér kvefið. Ég kúrði mig undir
hlýja sængina og sofnaði aftur,
óskaði þess, að framhald yrði á
draumnum, en svo varð ekki.
Ég var heldur verri af hæsinni
næsta dag, það fann ég, þegar
vinkona min hringdi i mig til að
vita, hvemig mér liði. Þá kom ég
varla upp nokkru hljóði, svo að hún
heyrði varla til mín í simanum.
Hún kom til mín um kvöldið, og
við horfðum saman á þýska
leynilögregluþáttinn i sjónvarpinu.
Ég gaf henni te Gráa jarlsins, og
henni fannst það gott. Talaði um,
að af því væri einhver undarlegur
keimur, ekki bara sítrónubragð,
heldur einhverskonar jurtakeimur.
Já, það var satt, ég fann það nú,
þegar ekkert vodka var í því, ég var
ekkert að gefa henni vodka út í. Já,
það var einhver austurlenskur ilmur
og keimur af teinu. Hver vissi,
hvaða dularfullu jurtum hafði verið
blandað í það?
Um nóttina dreymdi mig Gráa
jarlinn aftur. Nú stóð hann úti i
garðinum, og birtan féll á hann. Og
hann var i sannleika grár: Hár og
skegg silfurgrátt, skyrtan - fölgrá,
næstum hvít, og hann hafði
einhverskonar gamaldags silkiháls-
klút, dökksteingráan, og í honum
var skrautprjónn með stórum,
gráum steini. Fötin voru milligrá,
virtust vera úr mjúku ullarefni,
skómir dökkgráir.
Næsta dag hafði ég algjörlega
misst röddina. Ég kom ekki upp
minnsta hljóði, þegar vinkona mín
hringdi. Hún skrapp til mín, en við
gátum ekkert talað saman, svo að
hún fór fljótlega.
Um kvöldið hugsaði ég með mér:
Þetta má ekki við svo búið standa.
Ég verð að bræða þetta úr mér. Ég
hitaði mér te eins og fyrri kvöldin,
en nú hellti ég vel hádfan bollann af
13. TBL. VIKAN61