Vikan - 08.06.1978, Blaðsíða 40

að númer tuttugu og sjö stæði autt.
Hann sagði, að það hlyti að vera við sitt
hæfi, þvi að hann væri nákvæmlega jafn
gamall, og svo tók hann það.”
,.H vilík ástæða fyrir að leigja búð!"
„Þetta er ekki verri ástæða en hver
önnur. En þú skalt ekki láta gamanyrði
min eða hans villa um fyrir þér. Steve er
slunginn verslunarmaður, og honum
gengur vel. Ég ætla að fara úr þessuni
fötum.”
Donna fór í gallabuxur og peysu, og
þær voru rétt sestar niður með kaffi-
krúsir, þegar dyrabjallan hringdi.
„Áttu von á einhverjum?” spurði
Maggic.
Svipur Donnu var varkár, en hún hristi
höfuðið.
Maggie fór niður, og hún var ekki fyrr
búin að Ijúka upp eri karlmannsrödd
sagði: „Ég hélt. að þetta værir þú. Ég sá
þig þarna i glugganum.”
„Stcve!” Hún brosti, fyrst dauflega.
en síðan af mikilli ánægju. „Ég skil ekki.
hvernig þú þekktir mig. Ég þekkti þig
ekki. og þú hel'ur ekkert breyst.”
Það var satt. Þó að hann hefði þrosk-
ast, þá voru persónutöfrar Steve. reglu-
legir andlitsdrættir hans og heilbrigður
sólbruninn. sem hann hafði alltaf. ná-
kvæmlega eins og hún minntist þeirra.
Kimnisglampinn var cnn i ljósbrúnum
augunum. og hendur hans gripu þétt-
ingsfast um axlir hennar.
Stcve sagði: „Þú hefur breyst. Þú ert •
eymdarleg. Maggie."
„Þakka þér kærlega!"
„Það var ekkert." Hann beygði sig og
kyssti hana létt á kinnina.
Bláa nœlan
Maggie sagði: „Komdu og fáðu þér
kaffi. Svart. þvi við eigum enga mjólk."
Hún fann greinilega fyrir manninum.
sem gekk á eftir henni upp og elti hana
inn í stofuna. Blá augu Donnu Ijómuðu
af kæti, þegar hún leit af Maggie á Steve
og aftur til baka. „Þú varst ekkert að sóa
tímanum." sagði hún við Steve.
„Auðvitað ekki. Maggie hefur ekki
komið hingað mánuðum saman, og ég
hef því ekkert efni á að sóa tímanum.
þegar hún kemur aftur á básinn.”
Maggie var ekki fyrr búin að rétta
honum könnu fulla af kaffi en Steve
spurði Donnu strangur á svip: „Er ekk-
ert, sem þú þarft að gera? Nærvera þin
ersvolítið þrúgandi.”
„Ja-hérna!" sagði Donna, án nokkurr-
ar beiskju. „Má ég ekki einu sinni Ijúka
við kaffið mitt? En fyrst þú minntist á
það. þá hef ég reyndar nokkuð að gera.
Ég þarf að fara í bað og sofa svo i nokkra
tima, þannig að þið eigið staðinn, elsk-
urnar minar. Skemmtið ykkur vel. Og
Steve...."
„Já?"
„Maggie þarfnast upplyftingar. Ross
erfarinn...”
„Donna!” Maggie greip hvasst
frammi. og systir hennar yppti öxlum og
fór uppá loft.
Maggie hneig niður i stól, og Steve
settist lika niður, krosslagði langa legg-
ina og horfði á hana með óduldum
áhuga.
„Var þetta satt?” spurði hann loks.
„Ég hef ekkert að gera núna i kvöld,
vegna þess að ég er nýkomin og hef eng-
an tima haft til að hringja i neinn." Ekki
fyllilega allur sannleikurinn, en bjargaði
stolti hennar.
„Ekki það. Hitt. Um að Rossséfarinn
frá þér."
Mikið var hræðilegt að heyra það
sagt, jafnvel þó það væri ekki satt. „Það,
sem Donna var að segja þér,” útskýrði
Maggie önug, „var, að Ross væri farinn
til Amsterdam. Þaðer bara stutl ferð."
„Svo?" Steve horfði rannsakandi á
hana, en leit svo undan. „Þú hefðir átt
að leyfa henni að Ijúka máli sinu. Ég
fékk ranga hugmynd."
„Algjörlega ranga hugmynd."
„Ég biðst afsökunar," sagði Steve.
„Byrjum upp á nýtt. Hvernig list þér á
nýja Alan Ayckbourn leikritið og mat á
eftir?"
„Þetta voru miklar framfarir. Já,
þakka þér fyrir."
„Ég vona þá, að ég geti fengið sæti.”
„Áttu við, að þú bjóðir konu I leikhús-
ið, án þess að vera viss um, að þú getir
fengið sæti? Hvílikt kæruleysi!”
„Ég veit um ýmsa spotta til að toga í."
„Þvi trúi ég."
„Ég sæki þig klukkan hálfátta. Takk
fyrir kaffið. Ég verð að fara núna. Ég á
von á manneskju."
Maggie horfði á eftir Steve
ganga til dyra. Fætur hans gerðu ekkert
hljóð á teppinu. Smellur i lásnum niðri
gaf henni til kynna, að hann væri farinn.
Hún stóð upp og leit út og ávitaði
sjálfa sig fyrir að vilja horfa á hann og
hæddi sjálfa sig fyrir að gera það, þvi
hún sá rauðan sportbil aka upp að dyr-
um forngripaverslunarinnar. Grönn.
ljóshærð stúlka kom út og vafði löngum
handleggjunum um hálsinn á Steve og
kyssti hann ákaflega heitum kossi. Hann
tók utan um hana, og þau fóru saman
inn i búðina.
„Þetta kalla ég að hafa margar i tak-
inu,” tautaði Maggie við sjálfa sig og hló
svo. Hún var gift kona, sem hafði þegið
kæruleysislegt og óhugsað boð um að
eyða kvöldinu með gömlum vini og ekk-
ert annað.
Hún var þess fullviss, að það væri
ekkert annað. þvi hún þekkti sjálfa sig,
og einu sinni hafði hún þekkt Steve mjög
vel. Hann hefur ekki breytt um skap-
gerð, hugsaði hún. Engu að siður hafði
boð hans ekki verið algerlega óhugsað.
Hann kom þangað I þeim tilgangi að
bjóða henni út, ef hún hefði ekkert ann-
að að gera, og Donna vissi það.
Hún setti kaffikrúsirnar i vaskinn og
fór upp til að búa um sig, áður en hún
færi út.
Donna var búin að tina upp dótið,
sem kötturinn hafði velt um koll, en her-
bergið leit samt illa út, og á rúmið og
gólfið var staflað upp ýmsum munum.
Þetta var nú einum of langt gengið,
hugsaði Maggie, að nota herbergið
hennar sem ruslakompu.
„Ég lagði fram lök og svoleiðis." Syst-
ir hennar kom út úr baðherberginu. Það
sem sást af húð hennar, var eins og ung-
barnahúð, og augu hennar voru syfju-
leg. „Hvaðætlarðu aðgera?"
Framhald í næsta blaði.
Húsgagnaverzlun
Reykjavíkur hf.
Húsgögn fyrir fólk á öllum aldri
Verð
mjög
hagstætt
Brautarholti 2 — Símar 11940 -12691
40 VIKAN 23. TBL.