Vikan - 06.07.1978, Blaðsíða 26

Framtíðarvonir
þögul í kjöltu sér, hann sá. að hún
reyndi aðstilla sig,
— Börnin min eru þæg og ánægjuleg.
sagði hún loksins.
— Á ég að láta son minn frá mér og fá
þin börn i staðinn —ég held, að ég kæri
mig ekki um börnin þín sem sárabætur.
— Það er enginn að tala um það. Hún
var með grátstafinn í kverkunum. Hann
heyrði það og reyndi að milda það. sem
sagt var.
— Ekki gráta, sagði hann bliðlega. —
En er nokkuð þvi til fyrirstöðu. að þau
séu hjá föður sínum? Þú getur séð þau
eins oft og þú óskar. Þá gætum við verið
laus og liðug. ferðast hvenær sem okkur
dettur i hug. verið eins og fuglinn l'rjáls.
— Eg man. þegar þau fæddust. sagði
hún og vinist ekki hafa hlustað á það.
sem hann sagði. — Þau fæddust bæði
snemma morguns. Ég ntan það svo vel.
það gæti hafa gerst i gær. þau voru svo
lítil og dásamlega ósjálfbjarga. þegar þau
voru lögð á bringuna á mér nýfædd.
— Já. já. sagði hanri óþolinmóður. hann
var afbrýðissamur út í förtið hennar.
það \ar svo margt. sem hann átti ekki
með henni.
— Það var ekki bara hamingja og
alsæla. sern gagntók mig. sagði hún —
það var lika vissa um nýtt hlutverk. og
að nýr þáttur væri að hefjast i lifi minu.
Eitthvað byrjaði. það var eins og allt hið
liðna hyrfi og viki fyrir þessu nýja. Á
sama hátt skynja ég samband okkar.
eins og upphaf á betra og rikara lifi.
HUN sat lengi kyrr. þau voru
þogul. Svo byrjaði hún aftur að tala um.
hvernig lif þeirra myndi verða saman.
Hún sagði. að þau gætu ekki umgengist
gömlu vinina eins og áður og ekki búið
áfram i sama hverfi. Það væri eins og
hún héldi. að skilnaður og nýtt hjóna-
bandkallaðiá nýtt oggjörbreytt lif. Hún
sagðist vera i góðum efnum og það væri
ekki nauðsynlegt fyrir hann að leggja
jafn hart að sér og hingað til. Hann
hlustaði annars hugar á hana. sat og
horfði á fallegt og frisklegt andlitið. sent
Ijómaði at' hamingju. meðan hún talaði
um sameiginlega framtið þeirra.
Hann þekkti hana of vel til að clska
hana gagnrýníslaust en hann gat samt
ekki hugsað sér að skiljast við hana. Það
yrði eins og að skiljast við hluta af
sjálfum sér.
— Þú talar of mikið. sagði hann.
Hún þagnaði i miðri setningu. Henni
sárnaði við hann. Svo sagði hún dapur-
legri röddu: — Þér hefur aldrei þótt
nógu vænt um mig. er það? Ég hef bara
verið til afþreyingar.
— Hvernig get ég sannfært þig. þú
veist. aðégelska þig.
— Ef þér væri raunverulega annt um
mig. myndir þú ekki vilja. að ég léti
börnin frá mér...
— Ég hefi ekki beðið þig um það.
— Þetta er tilgangslaust. Við getum
ekki haldið svona áfram. Við fáum svo
sjaldan tækifæri til að vera saman. Þetta
ástand getur ekki varað lengur.
Hann sá. að hún var örvæntingarfull
og vonleysið var að ná tökum á henni.
Hann teygði l’ram höndina og lagði hana
á hönd hennar. strauk létt.
—Ást okkar er lifandi. Hún hefur þolað
mikla erfiðleika. Kannski deyr hún
aldrei. Við þolum ýmislegt fyrir hana.
Þetta bjargast einhvern veginn.
— Ég vil vera oftar samvistum við þig.
Ég vil vera hjá þér á hverjum degi. Hátt
hjá þér á kvöldin og vakna hjá þér á
morgnana. borða morgunverð með þér.
þola nteð þér súrt og sætt. Hún þagnaði
og þurrkaði sér um nefið með servi
ettunni. — Hérna — taktu kjöt-
sneiðina niina. ég get ekki borðað.
— Hann lagði sneiðina á diskinn sinn.
skar bita og stakk upp i sig. — Kjötið er
kalt. sagði hann og lagði áhöldin frá sér.
— Ertu lystarlaus, sagði hún.
— Já. þegar þú ræðst á mig — segir.
aðég kæri migekki um þig.
— Ég ræðst ekki að þér. ég tala bara
um staðreyndir.
— Það væri dásamlegt að geta haft
þig alltal' hjá sér. sagði hann — geta
faðmað þig að sér. fundið nálægð þina.
þegið unaðsleg atlot þin.
Hún stóð upp og gekk til hans og
lagði handlegginn um háls hans. grúfði
andlitiðofan í hár hans.
— Er það ekki unaðslcgt núna? sagði
hún.
Hann var hálf vandræðalegur. —Ég
þekki andlitið þilt. sagði hann — það er
heitt og vott af tárum. eins og bams-
andlit. sem leitar huggunar. Hann lyfti
undir höku hennar og snéri andliti
hennar að sér og þerraði tárin með
klútnum sinum. — Fáðu þér sæti aftur
og hagaðu þér ekki eins og kjáni. sagði
hann.
—Ég get aldrei hegðað mér skynsam-
lega. þegar við erum saman, sagði hún.
— En ég hef ekki samviskubit. Hún
settist aftur og starfði ofan í kaffi-
bollann.
— Af hverju á maður alltaf að hegða
sér skynsamlega. sagði hún og horfði
þrjóskulega á hann. — Hvað áttu
annars við, þegar þú segir, að ég eigi ekki
að láta eins og kjáni?
— Þú veist, hvað ég á við. Hann brosti
sjálfsöruggur og viss um sjálfan sig. —
Veistu annars. til hvers ég ætlast at'
konu minni?
Hann var eins og köttur. sem hefur
klófest t'ugl og biður þess að éta hann.
Hún sagði ekkert. hann horfði á hana
með spurn i augunum. Hann var sjálf-
sagt ekkert ólikur öðrum karlmönnum.
— Hún á að matreiða Ijúffengan mat.
hugsa vel um heimili mitt. Hjálpa mér á
læknastofunni. halda þar öllu I röð og
reglu. Hjónaband okkar Mörtu fór út
um þúfur vegna þess að hún neitaði að
aðstoða mig. Taldi það ekki i sinum
verkahring.
— Ég hefi ekkert á móti þvi að hugsa
urn heimili. Mér finnst gaman að mat-
reiða. sagði hún. — Mér finnst gaman
að gera eitthvað fyrir þá. sem mér þykir
vænt um. ég vil þóknast þeim i einu og
öllu. Já. það er satt. ég het'i ekkert á móti
húsmóðurhlutverkinu. Ég veit. að eng-
inn viðurkennir slikt nú til dags. en það
ersatt.
—Ó. elskan mín. Ég skal meta það við
þig. ég skal sýna þér i verki. að ég kann
að meta það. sem þú gerir fyrir mig.
Hann lagði höndina á lærið á henni
undir borðið. strauk létt. Aftur vaknaði
von. — já. þau hcgðuðu sér eins og
óreyndir unglingar. sem þrá það eitt að
vera ein.
En ég verð að hafa börnin min hjá
mér. sagði hún lágt.
Hann andvarpaði. reyndi að
hugsa sér börnin hennar öðruvisi en tvo
freka krakkaorma.
Honunt var óskiljanlegt. að hún hefði
gengið með þau i niu mánuði. og fætt
þau i heiminn. Honum var nær að trú.
að hún hefði fengið þau að láni til að
fylla upp i lómarúmið i tilveru sinni. Svo
varð honum hugsað til sonar sins. Hann
myndi aldrei geta látið hann frá sér.
— Ertu viss um að þú gætir þolað son
minn. sagði hann.
Hún kinkaði kolli. — Þvi ekki það.
hann verður bara hjá okkur yfir helgar
öðru hverju.
— Ég ætla að reyna að fá umráðarétt-
inn yfir lionurn. ef til skilnaðar kemur,
sagði hann fastmæltur. Hún laut höfði
hugsi. Svosagði hún:
—Það finnst mér. að þú ættir ekki að
gera. Jan.
Hann barði i borðið. — Hvað i
ósköpunum ætlastu til. að við gerum við
það. sem er hluti af okkar tilveru i dag.
Við getum ekki látið eins og við séum
ein i heiminum. Auðvitað óska ég
einskis frekar i lifinu en að mega hátta
hjá þérá hverju kvöldi.
— Hverju kvöldi? Án þess að dyljast. í
löglegu hjónabandi?
Hann hugsaði sig um litla stund.
Hann var ergilegur núna. og sagði
stuttur i spuna: — Það er ég ekki viss
um.
— En svona getum við ekki haldið
áfram lengur. sagði hún þurrlega og leit
undan.
Þau sátu og horfðu sitt í hvora átlina.
Það var eins og margra mánaða reiði og
ergelsi fengi loks útrás. Þau voru ósátt.
þessi tilfinning hafði leynst undir niðri.
Hún fór að hugsa um. hve sjaldan hann
reyndi að hitta hana nú orðið. hve
sjaldan hann léti vei að henni...
— Það var nú það. sagði hann eftir
langa þögn og tók upp peningaveskið. —
Ég get ekki hitt þig næstu þrjár vikur. ég
ersvoupptekinn.
Hún stóð á fætur og gekk til hans.
þrengdi sér niður i mjóan bekkinn við
hlið hans. Hann fann hlýjuna l'rá likama
hennar og mildaðist strax. Hún lagði
handlegginn um herðar hans og lagði
höndina i lófa hans. hann horfði á litla
granna höndina og sá giftingahringinn
renna á fingrinum. Hún lagði höfuðið
aðöxl hansog kyssti hann undir cyrað.
— Mér er ekki nóg að hitta þig endrum
og eins. ég vil nieira. sagði hún.
LlTLA stund sátu þau grafkyrr.
Þau vissu ekki sjáll'. hvort tilfinningar
þeirra voru sannar og nógu sterkar til að
lifa af. Hann snéri til höfðinu og horfði
hliðlega á hana.
— Ég vil mcira. endurtók hún.
Hann svaraði ekki. naut þess hara að
finna grannan. en sterklegan likama
hennarþétt viðhlið sér.
Hann strauk yfir dökkt hár hennar og
brosti.
— En hvað eigum við að gera við
fortiðina. Sara?
— Gleymum henni. sagði hún.
— Gleyma? Hvaðáttu við?
— Börni min eru þæg og indæl. sagði
hún. — Þau geta búið til morgunverð.
þvegið upp. farið út með ruslið...
Hann kyssti hana á kinnina og bak
við eyrað. Húðin var mjúk og hlý. Hann
þráði hana. — Hvað eigum við að gera?
Hvaðgetum viðgert? Viðerum . . .
— Börnin min eru ...
Hann lokaði munni hennar með
kossum. Vandamálið var óleyst, enn var
ákvörðun skotið á frest. Var hægt að
leysa vanda þeirra. gátu þau snúið öllu
sér i hag. var mögulegt. að hamingju-
hjólið snérist fyrir þau öll? Timinn einn
myndi leiða það i ljós. Endir.
26 VIKAN 27. TBL.