Æskan - 01.01.1969, Side 22

hægt að geta sér til um hugsanir hans. Nú var hann
aleinn eftir hér á óþekktum stað með kornungan son
sinn.
í sorg sinni yfir missi konu sinnar hefur hann þó
vafalaust ekki gert sér fulla grein fyrir þeirri miklu ábyrgð,
sem nú hvíldi á honum gagnvart barninu í vöggunni. —
Síðasta línan í dagbók hans var á þessa leið:
„Drengurinn okkar er að vakna og grætur. Hann er
víst svangur. Ó, Alice, hvað á ég að gera?--“
Hér endar dagbókin hans Johns Claytons. Hann setti
hana í kassann og smellti lokinu í lás. Hann sat við
borðið og huldi andlit sitt í höndum sér. — Þessi hrausti
og sterki maður var yfirkominn af sorg og veitti því varla
athygli að barnið hélt áfram að gráta sáran eftir mat.
Ekkert rauf nú kyrrð skógarins, nema sár vein barns-
ins, og þó. — Hvað var að nálgast kofann? Halarófa af
stórum verum kom út úr skógarjaðrinum og stefndi að
opnum kofadyrunum.
Hvíti apinn.
Inni í þéttum frumskóginum bak við hæðadrögin ofan
við kofa Claytons var Kerchak, gamli apakóngurinn, í
sínum versta ham. Hann réð yfir um það bil átta apa-
fjölskyldum, en hver fjölskylda var einn karlapi með
nokkrum apynjum og apabörnum. Þegar þessi berserks-
gangur rann á „þann gamla,“ var hentast fyrir alla þegna
lians að forða sér upp í trén. Kerchak var geysistór karlapi,
líklega um 350 pund að þyngd og vígtennur hans voru
hrollvekjandi. Ekki þurfti mikið til að vekja reiði hans,
og nú hafði ein kona hans hlaupizt á bott í annan apa-
flokk. Hann leit í kringum sig eftir einhverjum til að
svala heift sinni á og einmitt þá kom Kala, ung apynja,
utan úr skóginum með barnið sitt á bakinu. Hún vissi
ekki hvernig á stóð en þegar Kerchak, froðufellandi af
reiði, stefndi í átt til hennar, lagði hún sem íljótast á
flótta. Hún sveiflaði sér upp á lággreinarnar og varð nú
að taka á öllu sínu til þess að komast undan bandóðum
apakónginum. Hærra og hærra barst leikurinn upp í trén
og svo varð Kala að taka mjög langt stökk milli greina,
svo langt, að á það hætta stóru aparnir sjaldan, nema
ef um mikla hættu er að ræða. Stökk hennar tókst vel.
Hún náði handfesti á öruggri grein, en í sama bili missti
barnið hennar handfesti sína á baki hennar. — Hún sá
það falla niður og slengjast niður í skógarsvörðinn. Án
þess að skeyta hið minnsta um hinn reiða apa, sem elti
hana, kleif Kala beint niður tréð og tók máttvana líkama
barnsins síns í fang sér. Lágt sársaukavein heyrðist til
hennar. Þótt hún væri aðeins mannapi, grimmt villidýr,
átti þó móðurástin djúpar rætur í brjósti hennar. Hún
settist á hækjur sér, og byrjaði að sleikja sárin á barni
sínu, annað gat þessi unga móðir ekki gert.
Reiði Kerchaks hvarf við þetta, eins snögglega og hún
hafði komið. Brátt var allur apaflokkurinn aftur kominn
niður úr trjánum og byrjaður á sinni venjulegu morgun-
iðju að velta við hálfrotnum trjábútum í leit af lirfum og
öðru ætilegu.
Kala sat ein sér rneð dáið barn sitt í fangi sér. Voru
það tár, sem glitruðu um augu hennar? Ef til vill. Hún
var ung og fagurlimuð með örlítið hærra enni en félagar
hennar, sem benti á meiri greind.
Kala var yngsta kona eins apans í flokknum og hét
sá Tublat, sem þýðir „hinn nefbrotni." Og þetta var
fyrsta barnið hennar. Sorg hennar var auðsæ en hinir
félagar hennar létu sig það engu skipta.
Þegar sólin var komin nokkuð upp fyrir' trjátoppana
lagði Kerchak af stað með flokk sinn til strandar. Kala
bar ennþá dáið barn sitt í langi sér. Aparnir fóru hljóð-
lega. Þeir höfðu reynslu fyrir því að í nágrenni kofans
á ströndinni var hættulegt að láta á sér bera. Þeir þekktu
orðið þrumuprikið, sem sendi hávaða og eklblossa í áttina
til þeirra, og oft hafði einhver þeirra þá dottið dauður
niður. Það var því betra að fara varlega. En í litlu heila-
búi Kerchaks apakóngs bjó sú von að geta einhvern tíma
jafnað um þennan hvíta apa sem hafði drepið svo marga
úr flokki hans. Óttinn við svarta þrumuprikið knúði
hann þó til þess að bæla niður urr og öskur og félagar
hans fylgdu dæmi hans. Hægt og hljóðlaust nálgaðist
apaflokkurinn kofann, sem nú stóð opinn, aldrei þessu
vant.
Kerchak fór fyrstur inn, en að baki honum voru tveir
karlapar og síðan Karla með dáið barn sitt í fanginu.
Þarna sáu þeir hvíta apann liggja fram á borðið með
höfuðið í höndum sér. í rúminu lá einhver, sem hvítt
segl var breitt yfir og grátur ungbarns heyrðist úr vögg-
unni. Kerchak bjó sig til stökks, en þá reis Clayton á
fætur og leit við. Þessi fjöldi af mannöpum, sem hann sá
kominn inn í húsið hefur sennilega lamað hann um stund,
enda voru byssur hans í hinum enda kofans og hann
því varnarlaus. Kerchak stökk á hann með lágu urri og
þegar villidýrið sleppti máttvana líkamanum, sem eitt
sinn hafði verið lávarðurinn af Greystoke, sneri það sér
að vöggunni til þess að athuga hvaðan þessi hljóð kæmu.
En Kala varð fyrri til. Grátur ungbarnsins hafði vakið
móðurtilfinningar hennar til lífsins aftur og áður en hendi
18