Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 19

Meðan þessir tveir vinir ræddust við í París, töluðu
tveir aðrir menn saman í krá einni í útjaðri Lundúna.
1>elr voru báðir dökkir yfirlitum og skuggalegir.
Annar var skeggjaður, en hinn, sem auðséð var að
lerigi hafði dvalið innan dyra, hafði eingöngu nokkurra
^aga skegg á efri vör. Sá talaði.
»,Þú verður að raka þetta skegg af þér, Alexis,“ sagði
hann við félaga sinn. „Hann mundi jafnskjótt þekkja
frg með það. Við skiljum nú, og þegar við hittumst
aftur á þilfari Kincaid, skulum við vona að hafa með
°kkur tvo tigna gesti, sem ekki gleðjast yfir því skemmti-
lerðalagi, sem við höfum fyrirhugað þeim.
Eftir tvær stundir verð ég á leið til Dover með ann-
nn þeirra, og annað kvöld ættir þú að koma með hinn,
el þú fylgir nákvæmlega ráðum mínum, svo framarlega
Sein hann kemur aftur til Lundúna eins fljótt og ég býst
við.
Við ættum bæði að hafa gagn og gaman af þessu fyrir-
t$Ei okkar, kæri Alexis. Við getum þakkað heimsku
lrakka fyrir, að ráðabruggið tekst. Þeir hafa haldið því
n°gu lengi leyndu, að ég væri sloppinn. Og á meðan hef
l'aft nægan tíma til þess að undirbúa sérhvert smá-
ahiði í þessu ævintýri, svo lítil líkindi eru til, að því
'erði komið fyrir kattarnef. Vertu nú sæll og gott gengi!“
Þrem stundum síðar gekk símsendill upp tröppurnar
hús d’Arnots í París.
•»Símskeyti til lávarðsins af Greystoke," sagði hann
þjóninn, er kom til dyra. „Er hann hér?“
Vjónninn kvað já við, kvittaði fyrir skeytið og færði
arzan það. Hann var að leggja af stað heim.
Earzan reif upp skeytið og fölnaði, er hann las það.
••Lestu, Paul,“ sagði hann og rétti d’Arnot blaðið.
•>Það er þegar komið á daginn.“
Lfakkinn las:
”Jack stolið úr garðinum með svikum nýs þjóns.
0tr,du strax! — Janc.“
Þegar Tarzan stökk út úr vagninum, sem hafði flutt
^atln frá járnbrautarstöðinni, og hljóp upp riðið heim
Lundúnabústað sínum, kom kona á móti honum.
ugu hennar voru þurr, en hún var nær því hamslaus.
Jane Porter-Clayton skýrði í snatri frá öllu því, er
Un vissi um barnsránið.
fr ^arn-fóstran var að aka drengnum á gangstéttinni
^arrian við húsið, þegar lokuð bifreið stansaði við götu-
°rnið. Stúlkan hafði veitt vagninum lauslega athygli,
arla tekið eftir því, að enginn sté út úr honum, en
tn þar í gangi, eins og beðið væri farþega úr húsi
Vt’ er hann nam staðar hjá.
>ví uasr samstundis hafði Karl, nýráðni þjónninn, kom-
Ég verS fimm ára í dag.
ið hlaupandi út úr húsi lávarðsins og sagt, að húsmóð-
ir stúlkunnar vildi strax finna hana, en hann ætti að
gæta Jacks litla á meðan.
Stúlkan kvaðst ekkert hafa grunað, uns hún kom að
húsdyrunum, er henni datt í hug að vara hann við að
snúa við vagninum, svo sólin skini ekki framan í barnið.
Þegar hún sneri sér við til þess að kalla þetta til hans
varð liún hissa á því að sjá hann hraða sér með vagn-
inn út að horninu, og um leið sá hún vagnhurðina opn-
ast og mann dökkan yfirlitum koma í ljós í dyrunum.
Ósjálfrátt óttaðist hún um barnið, rak upp hljóð, hljóp
ofan tröppurnar og eftir götunni til vagnsins. En nú
var Karl að rétta svarta manninum drenginn.
Rétt áður en hún kom að vagninum, stökk Karl inn í
hann og lokaði hurðinni á eftir sér. Jafnskjótt reyndi
ökumaðurinn að setja vagninn á hreyfingu, en auðséð
var, að eitthvað var í ólagi, og stúlkan komst að honum.
Hún stökk upp á vagnþrepið og reyndi að hrifsa barn-
ið frá þeim ókunnuga og hékk á þrepinu, eftir að vagn-
inn var kominn af stað, og ekki sleppti hún fyrr en Karl
barði hana heljarhögg í andlitið.
Óp hennar höfðu kallað til fólk úr nágrenninu og eins
úr Greystoke-húsinu. Lafði Greystoke hafði sjálf séð til-
raunir hennar og reynt til þess að ná vagninum, en ár-
angurslaust.
Meira vissi enginn, og lafði Greystoke hafði enga hug-
17