Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 27

Nú heyrðist dynjandi fótatak ótt og títt um allar
götur, og börnin dreif að eins og snjóflygsur í skæða-
drífu. Þau hlupu að úr öllum áttum heim til litla,
skr.tna bakarans, sem var nú búinn að raða brauðun-
um út um stóra, hvíta borðið.
„Þetta er mitt,“ sagði stærsti drengurinn, henti
tveggja krónu peningi á borðið, þreif stærsta brauð-
ið og dró sig út úr, til þess að geta notið þess þar
einn.
Þá kom annar æpandi:
„Gef mér brauð — þetta er mitt — gef mér það
fljótt. Sérðu ekki peninginn minn? Láttu mig ekki
bíða.“
Lilti bakarinn sagði ekki orð, og hvorki varð hon-
um að brosa eða yggla sig, og ekki flýtti hann sér,
þó að rekið væri eftir honum. Hann fékk óþolinmóða
drengnum brauðið, sem hann bað um og gætti vand-
lega að honum, þegar hann var að draga sig út úr
til þess að borða það einn. Nú komu margir að í
þvögu, hrundu og spörkuðu og ýttu frá sér og teygðu
fram aura sína. Þegar þeim voru rétt brauðin, hrifs-
uðu þeir þau og hentust burt, án þess að þakka fyrir
sig. En litlu börnin horfðu á brauðin með löngunar-
fullu augnaráði, en komust hvergi nærri. Litli, skrítni
bakarinn hélt áfram að afhenda og raða fallegu
brauðunum á hvíta borðið.
Loksins fór ösin að minnka. Þá kom fallegur,
stilltur drengur að borðinu. Hann rétti alla aurana
sína að bakaranum og keypti svo mörg brauð, að
hann gat gefið öllum litlu börnunum, sem ekkert
höfðu fengið. Og svo fór á endanum, að allir fengu
eitthvað. Allra minnsta stúlkan leiddi halta drenginn.
Þau voru himinglöð og brosandi að borða pínulitla
brauðið sitt, sem þau voru búin að skipta á milli
sín. En svo undarlega brá nú við, að allir þeir, sem
brutu þessi litlu brauð sundur, fundu að þau voru
niklu stærri, en þeim hafði sýnst í fyrstunni.
En nú ifór allra stærsti drengurinn að yggla sig og
gretta. „Þetta brauð er gallsúrt," sagði hann og beit
á jaxlinn fokvondur.
„En er það ekki brauðið þitt?“ spurði bakarinn.
>.Og valdir þú það ekki sjálfur handa þér? Varst
það ekki þú, sem vildir borða það einn og gefa eng-
um með þér. Þú skalt ekki kvarta yfir brauðinu, sem
Þú hefur valið og veitt þér sjálfur.“
Þeir, sem höfðu hrifsað brauðin og hlaupið burt,
án þess að þakka, komu nú allir til baka og kvört-
uðu. „Við komum hingað til þess að fá góð brauð,“
sögðu þeir. „En svo fáum við súr brauð, klessubrauð.
bessi strákur þarna hefur gott brauð. Því fáum við
ekki gott brauð, eins og hann?“
Litli, skrítni bakarinn brosti kynlega.
..Þið völduð í flýti og bráðlæti, eins og sá, sem
er eigingjarn og engum vill gefa með sér. Ég gat
BARNA- OG UNGLINGAKENNARAR i V-ÞÝSKALANDI
Vestur-ÞjóSverjar létu fara fram athugun í barna- og
unglingaskólum hvernig kennslustörfin skiptust milli karla
og kvenna. Útkoman varS sú, aS konur kenndu sex af
hverjum tíu nemendum, en karlar kenndu aSeins fjórum
af hverjum tíu.

ekki vaiið fyrir ykkur, það urðuð þið að gera sjálf,
og ég get ekki skipt við ykkur. En ég kem hingað
aftur, og þá skuluð þið reyna að velja betur.“
Þessi börn gengu burt, þögul og niðurlút. Þau
höfðu fengið nóg til að hugsa um.
En Iitlu börnin og góði drengurinn sátu og borð-
uðu brauðin sín glöð og kát. Hvert smábrauð var
brotið í marga bita, því að öll vildu þau gefa öðrum
með sér. Og þeim þóttí brauðið svo gott, að þau
höfðu aldrei bragðað neitt þvílíkt.

25