Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 42

Ævintýrið um
H. C. Andersen
EFTIR KAREN MARGRETHE BITSCH
Enda þótt vandamálið um framtíðarstarf hans
væri meira og meira ágengt í huga hans, er hann
átti nú að fermast, þá vildi hann hvorki heyra nefnt
að verða klæðskeri, eins og móðir hans vildi, né
rennismiður eins og prinsinn hafði stungið upp á.
Fermingardagurinn nálgaðist. Hans Christian átti
að ganga til fermingarundirbúnings hjá stiftsprófast-
inum. — Fátæku börnin gengu til aðstoðarprestsins,
en þau hræddist hann, svo að hann kaus heldur að
láta í minni pokann fyrir latínuskólanemendum og
heldri manna börnunum. Heldur ekki meðal þeirra
fann hann til neinnar vinsemdar í garð félaga sinna.
Aðeins eitt af börnunum, lítil stúlka, gaf honum eitt
sinn rós. Hann gleymdi aldrei síðan, að það var þó
ein manneskja, sem virtist kæra sig um hann.
Klæði föður hans voru saumuð upp handa honum
og í fyrsta skipti á ævinni fékk hann nú sttgvélaskó.
Hátíðisdaginn gengur hann glaður og stoltur inn
eftir kirkjugólfinu við hliðina á móður sinni. Það
brakar i stigvélunum. Hann hefur stungið buxna-
skálmunum ofan í þau, svo að þau sjáist nú veru-
lega vel. Honum finnst hann vera svo fínn, að allir
hljóti að horfa á sig.
Meðan á fermingarathöfninni stendur, fer hann
að hugsa um háu stígvélin sín aftur, en þá verður
hann svo hræddur, að hann biður guð um fyrirgefn-
ingu, en fer svo aftur að hugsa um stígvélin.
Hans Christian skelfist við hugsunina um að ger-
ast lærlingur í klæðskeraiðn; en nú segir mamma
hans, að hann verði að fara að vinna eitthvað gagn-
legt.
Dag nokkurn tekur hann sparibaukinn sinn, eða
grísinn, ofan af hillu, brýtur hann og fer að telja
peningana. Sjáum til, það eru 13 ríkisdalir. 13 ríkis-
dalir, það er meira en nóg til þess að komast til
Kaupmannahafnar.
Hann biður og grátbænir móður sina um að gefa
sér leyfi til að fara til Kaupmannahafnar og höndla
hamingjuna.
Anna María veit ekki sitt rjúkandi ráð. Getur hún
sent slíkan dreng til höfuðstaðarins? Drenginn sinn!
Gleði og stolt hennar; hvernig á hún að lifa án hans?
En hégómagirnd hennar verður ofan á. Kannski
verður hann eitthvað mikið. Hvað sagði ekki spá-
konan. Hann átti að fara yfir stórt haf. Hún sagði
líka, að hann myndi verða mikill maður og frægur.
Getur hún þá sagt nei?
Út í heiminn
Nú er ákvörðunin tekin. Hans Christian þekkir enga
lifandi sál í Kaupmannahöfn. Hverja langar hann mest
til að hitta? Auðvitað leikara. Hann hleypur til ein-
hvers þekktasta borgara bæjarins, Iversens prentara,
en hann þekkir alla leikara, sem koma til Odense.
Iversen verður að hjálpa honum.
Iversen horfir dálitla stund á þennan ákafa dreng-
Honum finnst þetta vera heimskuflan og ræður hon-
um til þess að læra einhverja iðn.
Nú, þetta þekkir hann frá fornu fari!
„Það væri áreiðanlega mikill skaði,“ segir Hans
Christian djarflega við manninn, sem hann á svo
mikið undir: Iversen hrífst af kjarki drengsins og
fær áhuga á honum. Hann gefur honum meðmsela-
bréf til dansmærinnar, frú Schall.
Hamingjusami drengurinn ímyndar sér nú að hann
hafi yfirunnið fyrstu erfiðleikana. Frú Schall niun
áreiðanlega hjálpa honum! Hann flýtir sér heim og
nú er í mörgu að snúast. Pósturinn, sem fer til Ny'

40