Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 23

en fann ekkert hæli, sem mér fannst öruggt. Allar
byggingarnar og trén, sem urðu á vegi mínum, voru
þannig, að auðvelt virtist fyrir Mórlokkana, jafn fim-
ir sem þeir voru, að klifra upp eftir þeim. En svo
datt mér postulínshöllin græna í hug, með háum
turnunum og fáguðu, hálu veggjunum, og um kvöld-
ið tók ég Vínu eins og barn á öxl mér og hélt af stað
í áttina til hæðanna í suðvestri. Ég hafði áætlað, að
fjarlægðin þangað væri sjö til átta mílur, en hún
reyndist nærri átján m lum. Fyrst þegar ég sá höll-
ina, hafði verið móða í lofti, svo fjarlægðin sýndist
minni en hún var í raun og veru. Á leiðinni losnaði
hællinn undan öðrum skónum mínum og nagli stakkst
upp í ilina, svo ég varð haltur. Það var því ekki fyrr
en löngu eftir sólsetur að ég komst í námunda við
höllina, þar sem hana bar dökka við Ijósgulan himin.
Vína hafði vart ráðið sér fyrir fögnuði, þegar ég
tók hana á öxl mér, en eftir stundarkorn vildi hún
fá að ganga sjálf. Hljóp hún eftir það við hlið mér
og tíndi af og til blóm og lét í vasa minn. Vasar
mínir höfðu ávallt verið Vínu undrunarefni, en að
!okum hafði hún komist að þeirri niðurstöðu, að þeir
væru eins konar blómavasar. Að minnsta kosti not-
aði hún þá í þeim tilgangi. Og þetta minnir mig
á nokkuð! Þegar ég var að hafa treyjuskipti fann
ég...“
Tímaferðalangurinn þagnaði, stakk hendinni í vasa
sinn og lagði þegjandi tvö fölnuð blóm á borðið.
því næst hélt hann áfram sögunni.
,,Það var byrjað að rökkva, þegar við voru að fara
‘ Vfir hæðarbrúnina við Wimbleton. Var Vína þá orðin
þreytt og vildi snúa heim aftur. En ég benti í áttina
hl grænu postulínshallarinnar og reyndi að gera
henni skiljanlegt, að við mundum fá þar húsaskjól,
svo ekkert væri að óttast.
Jæja, þetta kvöld var það fremur eftirvænting en
éttinn, sem mestu réð í huga mínum. Skilningarvit
diín virtust óvenju skörp í næturkyrrðinni. Mér fannst
iafnvel ég sjá neðanjarðargöngin undir fótum mér
°S Mórlokkana, þar sem þeir gengu fram og aftur
°9 þiðu eftir því, að aldimmt yrði.
bannig héldum við áfram í kyrrðinni, og stöðugt
bimmdi. Stjörnurnar fóru að koma í Ijós á festingunni.
Jörðin varð myrk og trén sýndust svört. Vína varð
s'fellt þreyttari og óttaslegnari. Ég tók hana í fang
^ér, talaði við hana og huggaði hana. Og þegar
^yrkrið jókst, lagði hún hendur um háls mér, lok-
as' augunum og fól andlitið við barm minn.
Af næstu hæðarbrún sá ég þéttan, dimman skóg
framundan. Það kom hik á mig, því ég gat ekki séð,
hann tæki nokkurs staðar enda. Þreyttur og fót-
yr nam ég staðar og lagði Vínu með varúð á jörð-
3- Svo settist ég á þúfu. Ég gat alls ekki lengur
® postulínshöllina grænu og ég var orðinn hálf-
hur. Ég horfði inn í skógarþykknið og hugsaði um,
hvað þar leyndist í fylgsnunum. í þessu þykkni mundi
birtan frá stjörnunum ekki einu sinni fá notið sín.
Jafnvel þó ekki væri um neina hættu að ræða, og um
hana vildi ég sem minnst hugsa, þá mundi ég flækj-
ast í lággróðrinum og hrasa um fallna trjáboli. Ég
var mjög þreyttur eftir erfiði dagsins, svo ég réð af
að hætta ekki á að halda lengra, heldur láta fyrir-
berast á hæðinni um nóttina.
Mér þótti vænt um, að Vína var í fasta svefni. Ég
vafði um hana treyjunni minni og settist við hlið
hennar til þess að bíða eftir því, að tunglið kæmi
upp.
Alla nóttina lá ég þannig og reyndi að hugsa sem
minnst um Mórlokkana, en í stað þess var ég að
reyna að finna aftur gömlu stjörnumerkin í nýja
stjörnuhafinu. Himinninn hélst heiður, aðeins eitt
dimmt ský á lofti. Sjálfsagt hef ég blundað stöku
sinnum. Loks fór að birta ofurlítið á austurhimnin-
um, og tunglið kom upp, óverulegt, fölt, og oddmjótt.
Og rétt á eftir roðaði fyrir degi, óljóst í fyrstu, en
brátt glöggar, uns rósrauð og hlýleg dagsbrúnin rauf
myrkrið og útrýmdi tunglsglætunni. Ég hafði ekki
orðið var við Mórlokkana alla nóttina á hæðinni. Og
mér fannst nú í aftureldingunni, að ótti minn hefði
verið ástæðulaus. Ég stóð á fætur, en mér var þá
svo sár fóturinn, sem naglinn hafði rekist í, að ég
settist aftur, tók af mér skóna og fleygði þeim.
Svo vakti ég Vínu, og við héldum af stað inn í
grænan og yndislegan skóginn, sem um nóttina hafði
verið svo dimmur og draugalegur. Við fundum ávexti
til að seðja hungrið. Brátt mættum við smávöxnum
Elóunum, sem sungu og dönsuðu í sólskininu. Og
þá datt mér enn einu sinni kjötið í hug. Ég þóttist
nú sjá, að einhvern tíma fyrir langa löngu hefði orð-
ið þröngt í búi hjá Mórlokkunum. Ef til vill höfðu þeir
þá um hrið lifað á rottum og öðrum slíkum smá-
kvikindum. En svo höfðu þeir komist upp á að éta
Elóana. Því þegar allt kom til alls voru Mórlokkarn-
ir ennþá öfgafyllri en forfeður vorir fyrir þrjú til fjög-
21