Æskan - 01.11.1977, Síða 75

einni með líkinu. Hefurðu ekki gert mér nóg illt, þótt þú látir
mig nú vera í friði? Hvað hef ég illt gert þér, að þú getur aldrei
^®tt að elta mig?“
i>Þú geldur fyrir syndir apans, sem þú kaust, þegar þú gast
fengið heldri mann og ást hans, — Nikolas Rokoff,“ svaraði
^ann. „En til hvers er að þrátta um málið? Við gröfum barnið
^ér, 0g þú ferð strax með mér til búða minna. Á morgun skila
e8 þér hingað aftur og fæ þig tilvonandi bónda þínum, —
^lr>um fríða M’ganwazam. Komdu!“
Hann rétti út höndina eftir barninu. Jane, sem nú var
staðin á fætur, sneri sér undan.
»Eg læt grafa líkið,“ sagði hún. „Sendu menn til þess að
grafa gröf fyrir utan þorpið.“
Rokoff var umhugað um að ljúka þessu af og komast með
^arigann heim til sín. Hann þóttist sjá á henni, að hún léti sig.
^ann fór því út og benti henni að koma á eftir sér. Undir stóru
tre fyrir utan þorpið grófu svertingjarnir grunna gröf.
Jane vafði líkinu inn í ábreiðu og lagði það mjúklega í
8röfina. Hún sneri sér frá gröfinni, svo hún sæi ekki moldina
hylja litla kroppinn, og baðst hljóðlega fyrir.
Svo gekk hún þurreygð, en þjáð, á eftir Rússanum gegnum
niðamyrkur frumskógarins um hlykkjótt trjágöngin, sem lágu
ffá þorpi mannætunnar til híbýla hvíta óvinarins.
Allt umhverfis þau heyrðist fótatak villidýra, og veiðiöskur
ljóna kváðu við örskammt í burtu. Svertingjarnir kveiktu
kyndla og veifuðu þeim yfir höfðum sér til þess að fæla villi-
dýrin á brott. Rokoff skipaði þeim að hraða sér, og af skjálft-
anum í rödd hans heyrði Jane, að hann var hræddur.
Raddir skógarnæturinnar kölluðu fram í huga Jane
endurminninguna um daga og nætur í álíka skógi, þegar hún
var með skógarguði sínum, — hinum ótrauða og óvinnandi
Tarzan apafóstra. Þá hafði ekkert skelft hana, því hún var í
vinahöndum.
En hvað allt væri nú öðruvísi, ef hún vissi, að hann væri nú
einhversstaðar í skóginum að leita hennar! Þá væri vissulega
vert að lifa og vona, að björgun væri í nánd, — en hann var
dauður! Það var samt ótrúlegt.
Dauðinn virtist ekkert rúm eiga í þessum stóra líkama og
stæltu vöðvum. Ef Rokoff einn hefði sagt henni dauða manns
hennar, hefði hún vitað, að hann laug. Henni fannst engin
ástæða til þess að rengja svertingjann. Hún vissi ekki, að
Rokoff hafði talað við hann rétt áður en hann sagði henni
þessa fregn.
Loksins komu þeir að bústað Rokoffs. Þar var allt í upp-
námi. Hún vissi ekki hvers vegna, en hún heyrði að Rokoff
var æfareiður, og af slitri úr samræðum skildi hún, að fleiri
Dr. William Horneday, sem starfaöi við dýragarð New
York borgar, gerði athugun á gáfnafari dýranna. Niður-
stöður hans urðu þessar: Simpansinn er gáfaðastur allra
dýra og það er einnig auðveldast að temja hann. Næst
honum kemur svo órangútan, en górillan, sem er
stærstur mannapanna stendur langt að baki þeirra hvað
vitsmuni snertir.
Indverski fíllinn kemur strax á eftir órangútanum, þá
hesturinn og hundurinn, en þeir hafa báðir þroskast
mikið við að þjóna manninum. Bjórinn er mjög vel
greindur en það er aldeilis ómögulegt að temja hann.
Ljón eru vitrari en tígrisdýr eða hlébarðar og það er
einnig hægara að temja Ijónin. Grábjörninn er best
gefinn af bjarnarættinni. Úlfa og refi er erfitt að temja, þó
þeir séu góðum gáfum gæddir. Hirtir og geitur eru klók
dýr, en þau veröa aldrei reglulega vel tamin. Þá má segja
að ekkert dýr standist sæljóninu snúning í jafnvægislist-
inni, en það er samt frekar treggáfað.
7^