Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 21

Fingramál
Sumir menn eru máilausir, sem kallað er, þ. e. a.
' raddbönd þeirra eða önnur talfæri eru ekki í lagi.
|— Þá var það, að gripið var til þess ráðs, að „tala“
(saman með fingrum og höndum. Nú mætti halda
Iþetta væri mjög seinlegt, en í raun er það furðu
*'l'ð til baga fyrir þá, sem kunna vel fingramál. Á
myndinni sjáið þið táknmál það, sem kallað er
Hngramál.

M

s
3
vr7

U
y æ
W
Áriö eftir aö Nancy dó, fór Tómas Lincoln til
Elísabethtown að heimsækja Söru nokkra Johnston,
sem var ekkja. Síra Samúel Haycroft, ritari réttarins í
Elísabethtown segir, aö Tómas hafi mælt á þessa leiö:
"Jæja, ungfrú Johnston, ég á enga konu og þú átt engan
mann- Ég er kominn til aö biðja þig að giftast mér. Ég hef
Þekkt þig frá því þú varst telpa og þú hefur þekkt mig frá
því ég var drengur. Ég má engan tíma missa. Ef þú ert fús
ráöahagsins, skulum við láta ganga frá því þegar í
stað.1'
®9 Sara svaraði: „Tómas, ég þekki þig vel og hef
ekkert á móti því að giftast þér. En ég get ekki gert það á
stur|dinni, því að ég er í skuldum, sem ég verð að greiða
fyrst.“
Svo er að skilja sem Tómas hafi greitt skuldirnar, því að
aycroft dómari sagði, að morguninn eftir, hinn 2. des.
1819, hefði hann gert kaupmála þeirra og þau voru gift.
Ward Hili Lamon.
°egi síðar fékk Tómas lánaðan vagn, hlóð búslóð Söru
a hann og lagði af stað til Indíana með seinni konu sína
°9 börn hennar þrjú. Aðkoma hinnar nýju frú Lincoln (
ld9eon Creek (Dúfnavík) var allt annað en glæsileg:
0,i. sem hvorki hafði glugga né timburgólf, börnin,
Ábraham, Sara systir hans og Dennis Hank, úfin og
0ilrein. Hún skipaði Dennis að flytja hefilbekkinn út að
Vatnstroginu, sem hestarnir drukku úr, og fylla hana með
lindarvatni. Síðan kom hún út með grasker fullt af blaut-
sápu og annað til að ausa með og sagði þeim að þvo upp
matarílátin.
Abraham elskaði stjúpmóður sína og henni þótti inni-
lega vænt um hann. (elli sinni sagði hún svo: „Skoðanir
hans og mínar, það litlar ég hafði, virtust renna saman,
falla í sama farveg.“ Og Lincoln lét svo um mælt: „Allt,
sem ég er, eða vona að verða, á ég móður minni að
þakka, þeim engli."
Stefan Lorant.
Abe litli var góður drengur, og ég get sagt það, sem
varla er á færi einnar konu af þúsundi, en það er þetta:
Aþe vék aldrei að mér önugu orði eða illu tilliti, neitaði
aldrei að gera nokkuð, sem ég bað hann. Hann var iðinn
að læra og las allar þær bækur, er hann gat hönd á fest.
Þegar hann rakst á atriði, sem kom við hann, skrifaði
hann það á fjöl, ef ekki var til blað, og geymdi það
þangað til hann fékk pappír. Þá skrifaði hann það upp,
virti það fyrir sér og endurtók það.
Sara Lincoln.
Þegar hann fór út að plægja eða lú, var hann vanur að
stinga bók inn á sig og fylla buxnavasana af máískökum.
Svo þegar hádegi kom, settist hann undir tré, át og las. Á
kvöldin, er hann kom heim, kom hann sér fyrir í króknum
bak við reykháfinn, lagöist á hrygginn og las. Sara
19