Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 13

hann nú sverðið úr slíðrum og réðist á risann.
frarnan kofann sinn og bíða eftir einhverri bráð, svo að
hún ákvað að halla sér dálítið, áður en hun færi að setja
Pottinn yfir eldinn. Svo geispaði hún, svo að glitti í
skögultönnina í henni, og lagðist síðan upp í rúm.
þegar Dagbjört fór að líta í kring um sig, út um rimlana
1 ^úrinu, sá hún sér tii mikillar skelfingar, að stöplarnir í
rumi kerlingar voru gerðir úr hauskúpum, og á borði, rétt
fynrframan búrið, stóðu allskonar flöskur með marglitu
eitri og galdravökvum, og vissi hún ekki sitt rjúkandi ráð.
Nú var kerling sofnuð og hraut svo, að undir tók í öllu
^reysinu, en búrið var rammlæst og svo lítið, að varla
Var Psegt að hreyfa sig í því.
En þegar hún beið þarna í búrinu, skelfingu lostin, eftir
Þyí einu, að gamla nornin vaknaði, kom allt í einu maður
lnn í kofann. Hann var með mikið hár og girtur saxi og
allur hinn ófrýnilegasti. Hélt hann á stóru beini og reif
9fæðgislega í sig af því.
~~ Nei, sjáum nú til, hvað kerlingin hún móðir mín
hefur veitt fallega, sagði hann og skældi sig út undir
^æði eyru.
~~ Ertu lokuð inni í búri, dúfan mín? Ha, ha, ha! Ef þú
Vl|t kýssa mig, þá skal ég opna fyrir þér búrið, kindin mín,
sa9ði hann og þurrkaði sér um munninn með erminni.
~~ Aldrei, sagði Dagbjört. — Heldur vil ég deyja, en
Vera roanninum mínum ótrú!
~~ Ja, skárra er það nú trygglyndið, sagði hann og hló
lllile9a. — Ætli þú megir þá ekki fara í pottana, fyrst þú
Vllt Það heldur! Þáð er þá best, að ég fari út og höggvi
eldivið, því að ég er líka langsoltinn, sagði hann og fór út.
þegar hann var farinn, varð Dagbjört þess allt í einu
Ekki má heldur gleyma honum Mona lltla.
vör, að lítill fugl var í þúrinu hjá henni. Hann tísti ósköp
lágt, en þegar hún fór að hlusta á hann, gat hún vel skilið
það, sem hann sagði:
— Þú átt skilið að fá einhver laun fyrir að vera svona
trú og trygg, heyrðist í fuglinum. — Ég er nú búinn að
vera í þessu búri næstum alla ævi og veit, hvernig hægt
er að opna það. Þú skalt blístra þrisvar sinnum, — svona,
sjáðu til, og hann tísti þrisvar sinnum.
— Þegar þú gerir það, þá opnast búrið, og undir
höfðalagi nornarinnar er lykillinn að höll Karikals risa. En
farðu nú ósköp varlega, telpa mín.
Dagbjört gerði nú alveg eins og fuglinn sagði. Fyrst
blístraði hún þrisvar sinnum, og opnaðist þá þúrið. Síðan
læddist hún ofurhægt að rúminu, fór undir höfðalagið og
fann þar stóran lykil. En rétt, þegar hún var að draga
lykilinn undan koddanum, kom maðurinn inn með eldi-
viðinn, og munaði varla hársbreidd, að hún gæti hlaupið
út, áður en hann náði henni. Herti hún svo sprettinn eins
og frekast mátti, þar til hún var komin hátt upp í klettana.
Nú var aðeins spölkorn eftir, því að rétt fyrir ofan gnæfði
höll risans með mörgum turnum og rammlega víggirt.
En nú er að segja frá Astara konungssyni, þar sem
hann sat í dýflissu Karikals risa. Alveg síðan er hann
komst á vald risans, hafði hann verið hlekkjaður í
neðanjarðar-fangelsi í höll risans, og ekki fengið annað
að borða en vatn og saltaö brauð. [ kring um hann voru
hin hryllilegustu pyndingartæki, og varðmaður sat yfir
honum dag og nótt, til þess að hafa gát á hverri hreyfingu
hans.
En þennan sama dag vildi svo til, að járngrindurnar