Æskan - 01.02.1978, Blaðsíða 18

Einu sinni' hittust tveir
kunningjar, við getum kallað
þá Hörð og Viðar. Hörður
sagði rogginn við Viðar:
— Ég skal sanna það að
einn köttur hefur tíu rófur, og
þú skalt fallast á að það er
rétt.
Þetta fannst Viðari hrein og
bein móðgun við sig, og hann
sagðist aldrei samþykkja
svona vitleysu.
— Svaraðu mér tveimur
spurningum og svo skulum
við sjá hvað setur, sagði
Hörður öruggur um sjálfan
sig.
— Enginn köttur hefur níu
rófur, er það ekki rétt?
— Jú, sagöi Viðar.
— Og einn köttur hefur
einni rófu fleira en enginn
köttur. Er það ekki rétt?
— Jú.
— Jæja, nú ertu búinn að
samþykkja að enginn köttur
hefur níu rófur og einn köttur
hefur einni rófu fleira en
enginn köttur, svo að þá
hlýtur einn köttur að hafa tíu
rófur.
kndspænis stóra skrauthýsinu hans Mikjáls var lítið, fallegt hús, sem
fátæklingurinn hann Anton átti. Það voru margir þjónar hjá ríka mánninum.
Þar ríkti glaumur og gleði og einatt heyrðist þaðan hávært tal og hlátrasköll,
þó að reiðióp heyrðust þaðan líka. Mikjáll reifst gjarnan við alla þá, sem ekki
hlýddu boðum hans og bönnum.
Það heyrðist aldrei neitt skvaldur frá húsi Antons. Hann bjó þar í friði og
spekt með gömlu móður sinni og ungu konunni; þeim þótti vænt hverju um
annað og þaðan heyrðist aðeins vinalegt tal og raul.
Einu sinni í vetrarhörkunni datt Anton og fótbrotnaði, og það var hú
slæmt, því að nú gat hann ekki unnið lengur. Annars var hann málari og svo
listfengur, að hann var eftirsóttur, en nú komst hann ekki út.
,,Hafðu engar áhyggjur, Anton,'1 sagði konan hans. „Þetta gengur allt! Ég
get unnið þangað til þér batnar."
Hún gerði það líka, og Anton fékk blöð og liti upp í rúm, til þess að honum
leiddist ekki alltof mikið, og hann málaði indælustu myndir, sem hægt er að
hugsa sér.
Því miður veiktist konan hans líka, og nú höfðu þau ekkert að borða, svo
að móðir Antons fór til ríka Mikjáls og bað hann um aðstoð.
,,Ég vil borga hundrað dali fyrir kofann þinn, því að mig langar til að
stækka garðinn minn!" sagði hann.
„Hvar eigum við þá að búa?" spurði gamla konan hrygg.
„Það er ykkar mál," svaraði hann. „Annað hvort tekurðu tilboðinu eða
ekki!"
Hún ræddi þetta við Anton og þau ákváðu að biðja Mikjál um fimmtíu dala
lán, sem Anton greiddi innan árs, ella fengi Mikjáll húsið.
Mikjáll hló með sjálfum sér og hugsaði:
16