Kirkjuritið - 01.10.1935, Síða 18

Þorsteinn Briem:
KirkjurititS.
346
Leit hann svo á, að þessar tilraunir til að fækka sveita-
prestum væru m. a. mjög svo ómakleg tilraun til þess að
svifta bygðirnir þeim mentamönnum, sem þær hefðu
haft hingað til. Og lét hann oft svo um mælt, að þó eigi
væri á neitt annað lilið, en aðeins menningarmál sveit-
anna, þá yrði hann sem sveitavinur að vera öllum slíkum
tillögum fullkomlega andvígur.
Svo sem gefur að skilja gat séra Tryggvi ekki, eftir að
hann var orðinn ráðherra, gefið sig verulega að innri mál-
um kirkjunnar. Þó fylgdist liann með liverri andlegri
hreyfingu innan hennar og gaf þar ofl holl ráð. Og vegna
síns mikla kunnugleika á líi'i, högum og hugsunarhætti
alþjóðar, sá hann oft fyrir, livað mundi lifshæft til fram-
búðar og hvað ekki.
Annar maður hefir lýsl þvi vel, hvernig öll framkoma
séra Tryggva bar þess skýran vott, svo í prestskap hans
sem annarsstaðar, að hann vildi vera traustvinur fólks-
ins. Það var prestshugsjón lians að vera traustvinur sókn-
arbarnanna og ráðunautur hæði í andlegum efnum og
veraldlegum. Ætla ég, að lnmn hafi þar ekki viljað svo
fullkominn mun á gera, heldur litið svo á, að öll þau mál-
efni, sem miðuðu að heill fólksins, væru í rauninni and-
leg mál, ef grafið væri til rótar.
Við þetta miðaði hann og einkum dóma sína um prest-
ana, að þeir „lifðu með fólkinu“, eins og hann orðaði það.
Oft fara dómar stjórnmálamannanna um presta sein aðra
menn eftir „pólitískum lit“. Engum stjórnmálamanni gat
verið slíkt fjær, en séra Tryggva. Hann dæmdi hvern prest
ekki fyrst og fremst eftir ræðusnild, eða messuskýrslum,
heldur leit hann jafnan fyr á hitt, hvort presturinn væri
vinur fólksins, sem liann starfaði hjá, hvort það gæti átt
traust sitt þar sem hann væri og hann væri ósérhlífinn
og starffús í þágu þess.
Með þeim huga hafði hann sjálfur gengið ungur að
prestsstörfum. Og þessi prestshugsjón mótaði og störf
lians, að öðrum almenningsmálum.