Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 28

Svcinn Víkingur:
Kirkjugarðslögin nýju
Ný lög um kirkjugarða liaí’a verið samþykkt á Alþingi og síð-
an staðfest af forseta Islands 23. apríl 1963. Eru þau birt í
stjórnartíðindum fyrir það ár, A-deild, bls. 189—196.
Þar sem lög þessi varða mjög presta landsins og sóknarnefnd-
ir og raunar einnig allan almenning, en bafa enn eigi, svo mér
sé kunnugt, verið gefin út sérprentuð, sem þó full þörf er á,
tel ég rétt að skýra í stuttu máli frá þeim meginbreytingum, sem
þar eru gerðar á áður gildandi lögum um þessi efni.
Segja má, að liöfuðtilgangur þessara laga sé að stuðla að því,
að kirkjugörðum landsins verði bér eftir meiri sómi sýndur en
hingað til og skipulagi þeirra og hirðingu komið í betra liorf.
Er það sannast sagna, að brýn þörf er á að bæta verulega úr
því dapurlega ófremdarástandi, sem margir kirkjugarðar okkar
eru í, og telja verður söfnuðunum til vansæmdar, og engan veg-
inn samboðið menningarþjóð.
Meðal nágrannaþjóða okkar á Norðurlöndum og raunar um
allan binn siðmenntaða beim, hefur á síðari áratugum verið
skipulega að því unnið að prýða kirkjugarðana og þá einkum
á þá lund, að gera heildarsvip þeirra í senn einfaldan, aðlað-
andi og stílfagran. En til þess að unnt sé að koma því í kring,
þarf að takmarka að nokkru rétt einstaklinganna til þess að
búa uin grafir sinna nánustu algerlega eftir eigin smekk og geð-
þótta. Slíkt lilýtur að sjálfsögðu að valda ósamræmi og spilla
beildarsvip garðsins. Yfirleitt virðist þróunin í þessum efnum
liafa stefnt í þá átt, að liver kirkjugarður eigi fyrst og fremsl
að vera liinn kyrrláti livílustaður, þar sem ríkir liin einfalda
tign og bljóða fegurð. Hann á ekki aðeins að vera samsafn sund-
urleitra grafstæða, þar sem jafnvel er keppt um miður smekk-