Kirkjuritið - 01.02.1964, Blaðsíða 40

Próf. Leunart Segerstrale:
Útvarpshugvekja
Aldrei öðhimst vii'i meiri fyllingu en þá, er við finnum lil
þess, að við nálgumst dýpsta veruleika lífsins. Þá gerist eitthvað,
sem ekki er frá okkur sjálfum komið, það kernur til okkar, eitt-
kvað óvænt, sem við höfum ekki liugsað sjalf eða megnað að
gera. Eitthvað, sem er ofar takmörkum skilnings okkar.
Áþreifanlega fáum við að reyna þetta, þegar við liöfum leit-
ast við að ldýða boði Guðs til samvizku okkar. Þá verður okk-
ur ljóst, að við erum verkfæri í liendi lians. Og tilfinningin um
það hefur okkur á hærri svið. Hann gerir það, sem við án hans
gætum aldrei gert. Þá fyllumst við hinum æðsta veruleika og
við minnumst orða Kólossabréfsins: „1 honum (þ.e. Kristi) býr
óll fylling guðdómsins“. Við liöfum leitast við að hlýða þvi,
seni Guð bauð okkur og afleiðingin verkar á okkur eins og
kraftaverk. Okkur verður hugsað til þess, sem Páll sagði: „Sjálf-
ur lifi ég ekki framar, heldur lifir Kristur í mér“. Oft reymst
svo, að þegar lilýðni mannsins keniur miklu til leiðar, að menn
án þess konar reynslu tala um „gort“ og „ofmat á eigin fram-
lagi og þar fram eftir götunum. En þessir sömu menn ættu að
geta fundið skýringu leyndardómsins í 10. kap. Jóli., v. 31 37.
Þar verður Jesús fyrir sömu ásökun og liggur nærri, að liann
sé grýttur. Jesús skírskotar til þess, að hann og faðirinn séu
eitt. Þess vegna vinnur liann verk föður síns og beinir allri
blýðni að lögmáli þjónustunnar með tilvísun til ritningarinnar,
þar sem skrifað stendur: „Þér eruð guðir .
1 hinni sérstæðu baráttu um mennina, lífsskoðun þeirra, þjón-
ustu og starf, hefur grunnur sá, sem þjóðirnar byggja á og
hvikan, sem knýr þær áfram, úrslitaþýðingu. Hver og livað á
að ráða þeim og leiða þá? Og ef um kristna menn er að ræða —