Kirkjuritið - 01.09.1973, Blaðsíða 41

Frelsisþrá Lúthers og hreinskilni gat
ekki látið sér lynda tjáningarmáta
mystikurinnar varðandi manneskju
°9 sálarlíf.
<,Margt er um það skrifað, hversu
^anneskjan megi guðdómleg verða;
sti9a hafa menn smíðað til að klifra
UPP til himins. En það er of smátt og
Sagnslaust. Hér er oss bent á
^kernrnstu leiðina til fyllingar, til að
yllast svo af Guði, að þig vantar
®kki neitt, svo að þú lifir allt I einu,
SV/o að allt, sem þú segir, hugsar og
efir fyrir þér, í stuttu máli, að lif
P'tt i heild verður alveg guðdómlegt."
^v° mikið fann Lúther i hugguninni.
. ar l'^ði hann hreinni sœlu en í hrifn-
ln9arkenndum hrolli og ölvun mystik-
Urinnar. Hann komst ekki upp til
lrn,ns eftir svimháum stiga i mystik-
~ heldur sá trúin himininn opn-
nn beint fyrir ofan sig. Fyrirgefningin
s reymdi niður — himnesk gjöf, yfir-
9ncefandi ríkuleg og óverðskulduð
.'ns °9 varmi sólar. Þar inn fór Lúther
Slnu verki, þar kom hughreysting
hans frá himni.
y ^ftir marga daga og ncetur rann
P fyrir honum meiningin í orðum
þ^^n^bféfsins um réttlœti Guðs.
Il^r st°® œyndar: Hinn réttláti á að
a af trú, það er, að lifa af Guðs
9|of- I miskunn
rettláta
sinni gerir Guð oss
, gegnum trúna — það er túlk-
ars i r°inu r®ttlceti, sem kemur ann-
nána ^r'r ' V°rU mu''' iielclur þýðir
Sern S °g þó ekki alveg — sama
rótfe°r^'^ synctafyrirgefning. Sú stund
hve6Stist ' minni Lúthers, þrátt fyrir
fQnrS a9sle9ar kringumstœður. ,,Þá
fc®ddL ®9 vœri knreinIegQ
lur að
ný|u og fannst, að ég vœri
að ganga inn til Paradísar um opnar
dyr. Nú vegsama ég þetta dásamlega
orð réttlceti með jafn miklum kcerleika
og ég hefði áður ofsótt það af hatri.
Þessi ritningarstaður hjá Páli var í
reyndinni hlið Paradísar fyrir mig."
Lúther var nú inni í hinu allra heil-
agasta í kirkju og kristindómi. Hér
inn skín Guðs skœra sól, en ekki neitt
Ijós af mönnum tendrað. Hér var ekki
spurning um neina skiptingu milli
Guðs og manns. Til þess var Guð of
auðugur og manneskjan of fátœk.
Fyrir því fór Lúther ekki úr kirkjunni
til að mynda sérflokk eða byggja
sér nýja kirkju. Þess í stað gekk
hann dýpra inn í hina einu heil-
ögu kaþólsku kirkju, til að halda
áfram og þroska hið eiginlega líf
kristindómsins þar. Hann þrengdi sér
inn í hið allra helgasta, sem menn
höfðu gleymt. Á undan honum voru
þeir þar, Páll, Ágústínus og margir
aðrir. En að fráskildum Páli hefir
enginn á þennan hátt upplifað og
túlkað þá huggun og þann kraft, sem
fólginn er í trúnni á guðdómlega
fyrirgefningu. „Þar, sem fyrirgefning
syndanna er, þar er einnig líf og
sáluhjálp."
Trúarbrögðin voru þá, eins og
endranœr, mjög saman sett úr mörg-
um þáttum: Sakramentum, híerarkíu,
klaustralífi, pílgrimsferðum, helgisið-
um, talnaböndum, von, kcerleika, og
í öllu þessu miðju var einnig trú, það
er, játning á formuðu efni trúargrein-
anna. Að skilningi Lúthers voru trúar-
brögðin fólgin í einum þœtti, það er,
fulvissu trúarinnar um náð Guðs í
Jesú Kristi.
Trúarbrögðin opnuðu Lúther flóð-
231