Æringi - 01.01.1908, Síða 56

54
brotnir geislar ljósir löngum
litka úSans dropa smáu.
Þannig mœlsku falla fossar
fram úr snildar spekings munni
leika allir andans blossar
yfir djúpum mannvits brunni.
Erfitt mun í litlu ijóði
að lysa miklum andans köppum
heilla ráða ríkum sjóði
og »ráðsvinnu« á gæsalöppum.
Því skal nú ei Leifa lysa,
Lalli bíður seinni tíma.
Mærðar skulu málin rísa
Mími’ að lofa. Hefst nú ríma,
Hannes sat og hugar eyra
hugvit lót j)á drjúgum teiga,
því að sjálfsagt mannvit meira
maðurinn þurfti að fá og eiga.
Mímir dæsir, Mímis hósti
margfaldlega bergmál vekur.
Dynur þungt í þykku brjósti,
þenjast vangafyllan tekur.
»Duxasætis gættu, góur,
gott er hjálpar víða að leita;
hændu að þér lmnda og tóur,
hvergi spara mat að veita.
Þór mun hundur allra Alda
einkanlega þarfur vera,