Eimreiðin - 01.10.1938, Qupperneq 68

412
ENN UM BERKLAVARNIR
EiM hkibiN
legri meðferð á staðreyndum, sem ég hef sýnt fram á að M-
H. hefur gert sig hvað eftir annað i þessurn umræðum, að
ógleymdu gortinu, sem þar lýsir sér í hvívetna, getur ekki kraf'
ist þess, að sögusögn hans um eigin afrek verði tekin trúan-
leg bara af því, að „hann sagði það sjálfur“. — Annars get eg
sagt M. B. H. það, að þótt ég að vísu sé lítt fróður um geita-
mjólkurinnar „aðskiljanlegu náttúrur“, þekki ég þó eina þeirra.
sem hann dreymir sennilega ekki um, en það er sú, að huR
getur valdið alvarlegum blóðskorti á börnum (Ziegeninilch'
anæmie, sjá Archiv f. Kinderheilkunde 1937, Bd. III, hls. 43)-
Hin óráðvandlega ritmenska M. B. H. veldur ekki aðeins ÞVJ’
að sögusagnir hans um eigin afrek geta ekki tekist trúanlegar an
frekari sannana, heldur einnig því, að frásagnir hans um annað.
sem ekki er unt að sannprófa, verða ekki heldur teknar trúaU'
legar, allra sízt er þær fara í bág við alla kunna reynslu-
tek til dæmis söguna um hina stórfeldu fækkun mannsláta 1,1
berklaveiki í Norður-Dakota sama árið (ekki ,,eftir að“, eJ)ls
og hann segir nú) sem nautgripahjarðir þess ríkis voru gerðai
„berklafríar". Hann segist nú ekki selja söguna dýrara eJI
hann keypti, en af nýnefndum rökum er íylsta ástæða til flð
gruna hann um það, og hann iná reiða sig á, að þótt hann
hafi ekki heyrt neinn efast um söguna nema mig, þá helu1
ekki einn einasti maður trúað henni, sem hana hefur leS)® \
útgáfu M. B. H., þeirra manna, er nokkurt skyn bera á þesS)
mál. Það hjálpar honum ekki hót að bera fyrir sig ritstjoru
argrein í blaði, sem vísast er, að ekki sé til hér á landi, end*1
er ekki svo mikið um, að hann vísi á, hvar í blaðinu hana
cr
líkur
að finna. El’tir öðru framferði hans að dæma eru fylstú
til að ætla eitt af tvennu: annaðhvort, að ritstjórnargrein111’
sem liann ber fyrir sig, sé ekki til, eða, ef hún er til, að hau>
liafi misskilið hana á hinn herfilegasta hátt.
M. B. H. reynir að verja þá vitleysu, sem hann, meðal niaio1
annara, fór með í fyrri greininni, að síðan Iíoch fann heik a
gerilinn hafi „smásjáin verið svo að segja eina vísindatæ ’
sem notað hafi verið til að auka þekkingu á berklasýkinn'
Ég leiddi af þessu þá, að vísu ótrúlegu, en fyllilega réttma’h ’
ályktun, að „lungnasjúkdómafræðingurinn" M. B. H. Þ v (
livorki „allergi“-rannsóknir né Röntgentæki. Jú, mikil óskol