Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 28

264
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
eimreiðin
Já, ég veit að þetta er eins konar endurtekning á því, sern
ég sagSi áður. En þó hef ég enn ekki fundið hið rétta orð. Það,
sem ég ætlaði eiginlega að segja, er nánast þetta: Ef þú ætlar
þér að tala um alvarlegustu hluti tilverunnar við unga og elsku-
lega konu, þá geturðu eins vel dregið skó á fætur þér, tekið þer
staf í hönd og farið út, að dæmi Don Quixote, og barizt við vind-
myllur.
En það er nú bara djöfullinn sá, elsku vinur, að ég er neydd-
ur til þess og líklega til míns banadægurs að berjast við þessar
vindmyllur. Ég myndi að öðrunr kosti missa grundvöllinn undan
fótum mér og líkjast villtum sjófugli fram til dala. Ég get þ°
ekki sagt, að ég hafi barizt hingað til án árangurs. En sigur'
krans minn hefur verið vættur tárum.
Settu þig nú augnablik í sporin mín. Þú kemur út úr kirkj-
unni með brúðina við hönd þér. Þú brosir til fólksfjöldans, sem
horfir á ykkur með lostugri áfergju i augunum. Hversu margir
vildu ekki vera í ykkar sporum. Síðan seztu undir borð og nýtur
hóflega, en þó af öllum líkama þínum og allri sálu þinni, matar
og víns. Hrærður af þakklátssemi og ör af víni og mannkær-
leika stendurðu upp og þakkar fyrir hin hlýju orð í garð ykkar
brúðhjónanna. Þú munt þá um leið taka eftir því með sjálfum
þér, að þú, sem hefur áður aðeins talað fyrir þína eigin hönd,
talar nú fyrir hönd tveggja persóna. Þér finnst það skritið, og
það kitlar huga þinn að hafa allt í einu leyfi og tækifæri til
að slengja ókunnri manneskju svo að segja — hvað kynnist
maður annarri manneskju við eintóma kossa? — í sama númer
og þinni eigin persónu. Og þó finnst þér eitthvað vanta á eðli-
leika þessarar tilfærslu á eignaréttinum, kannske það, að þu
hefur ekkert borgað fyrir hana. Og svo kemur brúðkaupsnóttin
og allt það.
Hvað ég meina með þessu? Ég meina bara það, að svona er
byrjunin, fögur og lokkandi. Þú ferð varla að hugsa um jarðar-
för þína, meðan þú smjattar á súpunni í brúðkaupsveizlunni. Og
daginn eftir amar heldur ekki margt að. Þið gangið um í minn-
ingmn eins og hálfdrukknar manneskjur. Þriðja daginn upp-
götvið þið kannske, að það er eitthvað til, sem heitir veruleiki:
Skýjaður himinn. Ofurlágur reikningur í bréfakassanum á hurð-
inni. Það hefur gleymzt að kaupa nógu snemma í matinn.