Eimreiðin - 01.05.1967, Side 28

116
EIMRElfílN
Tómas Guðmundsson, sem séð hefur um útgáfu á Kvæðasafni
Magnúsar Ásgeirssonar, og þekkti hann líklega bezt allra vina
hans, segir í minningarorðum um Magnús: „í síðasta skiptið sem
Magnús hringdi til mín, örfáum dögum fyrir andlát sitt, var erindi
hans að ræða við mig um eitt orð í þýðingu sinni á Þingvallakvæði
Nordahls Griegs, sem hann þá var að ljúka við. Það leyndi sér ekki
að þetta eina orð, sem var þó víðs fjarri því að hafa nokkru megin-
hlutverki að gegna, hafði lengi verið honum þrálátt umhugsunar-
efni. Ég get þess einungis sem dæmis um þann undanbragðalausa
aga, sem Magnúsi var tamt að beita sjálfan sig, þegar til bókmennta-
starfanna kom, og raunar hlutu afköst hans að verða furðuleg ráð-
gáta hverjum þeim manni, sem þekkti hin fágætu vinnubrögð hans
til nokkurrar hlítar."
Þeir, sem fengizt hafa við Ijóðaþýðingar að nokkru marki, vita
að þær krefjast gífurlegrar vinnu og þolinmæði. Að hafa þýtt
meira en þrjú hundruð erlend ljóð með jafn miklum ágætum og
Magnús gerði, auk þess að þýða önnur skáldverk óbundins máls,
er einsdæmi í bókmenntum okkar, og verður sennilega seint leikið
eftir. í ljóðaþýðingum eins og í öðrum listgreinum er ekki spurt
um magnið heldur gæðin.
Mig langar til að nefna fáein dæmi um vinnubrögð Magnúsar
Ásgeirssonar. Sænski rithöfundurinn Artur Lundkvist hefur sagt
mér, að þegar hann kom til íslands í stutta heimsókn, hafi hann bú-
ið í timburhúsi einu í Reykjavík einkar hljóðbæru. Eitt kvöldið
heyrir hann að hinum megin við vegginn er kona að hafa yfir eitt-
hvað, sem minnir hann á særingar, galdraþulu; hrynjandin var
svo einkennileg, og hann vissi að ýmislegt furðulegt var að finna á
íslandi. Það vakti undrun hans daginn eftir, þegar hann komst
fyrir tilviljun að því, að það sem konan hafði verið að lesa, var
hans eigið ljóð, Stiginn, í íslenzkri þýðingu. Magnús hefur gætt
þetta Ijóð seiðmagnaðri hrynjandi, en á frummálinu er það ein-
faldur prósi, órímað, lýsir hversdagsleikanum á hráan hátt:
Trappan i tidig rödgul morgonsol,
trappan i middagstidens dammiga grá dunkel,
trappan i rökblátt skymningsljus:
mán med kolsáckar pá ryggen, mán i nedsmorda blákláder-
unga visslande mán — skratt — rök ringlande ur pipor och
munnar;
kvinnor med korgar — bördor — barn, kvinnor tunga av kött
och fruktsamhet, áldrade kvinnor med háret likt grátt grás