Tímarit lögfræðinga - 01.01.1954, Síða 35

að hafa nokkrar hömlur á séróskum sínum og athöfnum
og öllu framferði yfirleitt. Fyrir brot gegn hinum sjálf-
sögðustu umgengnisvenjum heildarinnar beitir heildin
gagnráðstöfunum eða refsingum; þessi brot, eða glæpir
öðru nafni, eru bundnir við þjóðfélagið. Þar sem ekkert
þjóðfélag er, eru engir siðir, engar hegðunarreglur og
engir glæpir."1) Séð frá líffræðilegu sjónarmiði eru glæp-
irnir hegðunarbrot vegna ófullnægjandi eða rangrar að-
lögunar þeirra einstaklinga, er þá fremja að þjóðfélags-
heildinni. Þeir raska siðferðilegu jafnvægi hennar, trufla
öryggistilfinningu einstaklingsins, svo að hann finnur, að
af þessum brotum stafar honum hætta. Glæpir eru því
fyrir þjóðfélagið mjög svipaðir og sjúkdómar eru fyrir
einstaklinginn.
Með vaxandi félagslegri þróun er óhjákvæmilegt, að
læknar ekki aðeins taki afstöðu til sjúkdóma eða heilbrigði
einstaklinganna, heldur og til sjúkdóma og heilbrigði þjóð-
félagsheildarinnar og séu þar í náinni samvinnu við lög-
fræðinga, félagsfræðinga og alla, sem láta sig skipta heil-
brigða þróun þjóðlífsins.
Vegna þess að brotin gegn umgengnisvenjum þjóðfélags-
heildarinnar geta líka verið einkenni um sjúkdóm, sem
hún, heildin, kann að vera haldin, er nauðsynlegt að lækn-
ar og lögfræðingar nútímans og framtíðarinnar gefi þessu
„social-biologiska“ sjónarmiði meiri gaum heldur en hingað
til hefur verið, og einnig þess vegna hef ég leyft mér að
drepa hér á nokkur atriði, sem þetta mál snerta.
Eins og ég áður hefi sagt einu sinni, á öðrum stað að
vísu,2) eru glæpir frá lögfræðilegu sjónarmiði ákveðn-
ir verknaðir, sem eru tilteknir í hegningarlögum land-
anna og taldir refsiverðir samKvæmt þeim. Hegn-
ingarlögin eru með öðrum orðum fyrst og fiæmst um
ákveðna verknaði en ekki mennina. Þeir, sem fram-
') Kinberg, op. cit. bls. 13—18.
2) H. T.: LæknablaðiS, 1932, bls. 1.
29