Hlín - 01.01.1919, Qupperneq 18

18
Hlin
ingarnir eru geislaðir þessu skæra ljósi, stundum margar
klukkustundir í senn, og er farið gætilega í byrjun, með-
an þeir eru að venjast ljósáhrifunum. Hörundið dökknar
við þetta, eins og þegar menn verða útiteknir, og eftir
nokkurn tíma getur hörundið á sumum orðið jafnbrúnt
og á blökkumönnum heitu landanna. Nú skilja menn
hvers vegna sumir Adamssynir urðu blakkir á hár og
hörund.
Þegar hörundið og berklameinin verða dag eftir dag
fyrir þessum sterku rafljósageislum, verður sami árang-
ur og þar sem sólarljósið hefur gefist best. Eftir vissan
tíma bregður við, meinin hjaðna og sárin gróa — ef ekki
er því verra ástandið. Það má. segja, að sum bólgumein-
in þorni upp eins og dögg fyrir sól. Bein, sem voru að
grotna í sundur, fá aftur í sig festu og graftarútferðin
hættir. Graftrarhol og graftrargangur í holdi og beinum,
sem máske mánuðum saman vildu ekki gróa, sár, senr
daglega rann úr gröftur og daglega þurfti að ræsta og
um að binda, — alt þetta batnar og grær, svo að lítil eða
engin ör verða eftir.
Þegar nú þess er gætt, að við þessi berklamein þekt-
ist áður engin betri lækning en skurðlækning, sem hafði
venjulega í för með sjer líkamslýti og limlestingar, þá
munu flestir skilja, hve velkomin geislalækningin er, bæði
læknum og sjúklingum. Við berklameinin þurfti oftast
nær róttæka skurði, sem námu burtu alt sem veikt var.
Þannig þurfti oft að taka af heila limi, eða eigi minna
en parta úr limum og liðamót, svo að mikil örkuml
fylgdu. Með geislalækningum tekst nú venjulega, ef ráð
er í tíma tekið, að koma í veg fyrir slíkar limlestingar.
Þess vegna er þeim fagnað í öllum löndurn og það sjúkra-
hús getur ekki lengur viðunandi kallast, sem ekki hefur
ljóslækningatæki.
Sigurður yfirlæknir á Vífilstöðum var fljótur að skilja
þýðingu þessarar lækningaaðferðar. Það eru nú rúm 21/4
ár síðan hann pantaði ljóslækningatæki handa hælinu.