Dvöl - 01.04.1941, Síða 55

D VÖL
133
Ristir strákur í sundur pokann,
og kjötbitarnir hrynja niður á gólf.
Risinn þykist vera fullsaddur og
biður strákinn að rista sig upp líka.
Hann er fús til þess, bregður hnífn-
um á kvið hans og ristir á hann.
Lét risinn lífið, en strákurinn tók
allt gullið, sem var í híbýlum ris-
ans, og hafði heim með sér.
V. Bónorðsför.
Maður einn var á ferðalagi og sá
stúlku, sem honum leizt frábærlega
vel á. Hann spurðist mjög fyrir um
hagi hennar, og þegar hann kom
heim,sagði hann syni sínum frá
þessu og vildi, að hann færi þegar
af stað að biðja sér þessarar stúlku.
Sonurinn fer og kemur þar, sem
stúlkan á heima. Enginn er í reyk-
stofu, en í viðhafnarstofunni heyrir
hann mannamál. Nú hugsar hann:
„Hvernig á ég að þekkja þá réttu,
ef þarna eru fleiri stúlkur?"
Þá dettur honum ráð í hug. Hann
hleður byttum, bölum, ausum, ker-
öldum, pottum, lokum, trogum og
kyrnum fyrir framan stofudyrnar
°g sezt svo á dyraþrepið. Litlu siðar
ei' stofuhurðinni hrundið upp, og
ht kemur stúlka. Hún klofar yfir
allt, sem fyrir henni verður, lætur
Það liggja þar, sem það er komið,
°g hleypur út.
Biðillinn hugsar:
„Lítil búkona er þetta; ekki heilsa
ég henni.“
Enn situr hann um hríð. Þá eru
stofudyrnar opnaðar í annað sinn,
°g út kemur stúlka. Henni fer sem
hinni fyrri, og hann lætur hana
afskiptalausa. í þriðja sinn er hurð-
inni lokið upp, í þetta skipti stilli-
lega, og út kemur stúlka. Þegar hún
sér allt það, sem hrúgað hefir verið
saman, verður henni að orði:
„Guð minn góður! Hvað hefir
gengið hér á?“ og tekur síðan
hvern hlut og lætur á sinn stað.
Þá rís biöillinn á fætur og heils-
ar henni og ber fram bónorðið.
Fær hann jáyrði. Og þetta var
stúikan, sem faðir hans hafði vísað
honum á.
VI. Skeri eg teg her, so missi eg
teg har.
„Skeri eg teg her, so missi eg teg
har“, er færeyskt máltæki, sem
viðhaft er, þegar einhver skal velja
um tvennt, er hann vildi gjarna
eiga hvorttveggja.
Kerling kom á bæ og var leidd
til borðs. Meðal matfanga var bor-
inn fyrir hana vindþurrkaður
magáll. Hún tók magálinn og
velti honum á ýmsa vegu, en vissi
ekki, hvar skyldi ráðast á hann:
Afturhlutinn var þykkastur og
feitastur, en fitan í hinum end-
anum var fínni og bragðbetri.
Miðhlutinn var svo þunnur og
skræðulegur. Mælti þá kerlingin
við magálinn: Skeri eg teg her, so
missi eg teg har. En svo hugkvæmd-
ist henni að leggja magálinn tvö-
faldan og skera af báðum endum í
einu. Þannig gat hún náð öllu því,
sem bezt var.