Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 68

146
DVÖL
ið, sem hann lifði, ánafnaði Danakonung-
ur honum fjörutíu dala árlegum styrk, og
einnig fékk hann þaö ár þrjátíu sterlings-
punda heiðurslaun frá brezku styrktar-
félagi. En þessa naut hann hvorugs, nema
í vitundinni um, að verðleikar sínir væru
einhvers virtir, jafnvel meðal hinna stærri
þjóða.
Það fer vel á því, að ljúka þessum línum
með nokkrum orðum úr æfisöguágripi
Jóns Sigurðssonar, er birtist framan við
síðara bindi kvæða séra Jóns, er prentuð
voru í Kaupmannahöfn 1842—43. Eru þau
á þessa leið:
„Á ljóðmælum þeim, sem hann hefir ort
sjálfur, lýsir sér sjaldnast nein eftir-
breytni eftir öðrum, heldur skoðunar-
máti, sem honum var sjálfum og þjóð
hans eðlilegur, og víðast hvar í náttúrleg-
um, heppnum og fjörugum orðum, helzt í
gamni eða snörpu háði. Helzt hefir harín
tekiö enn forna skáldskap sér til fyrir-
myndar, og því framar sem hann eltist
meira, enda hefir hann náð mikilli þekk-
ingu og liðugheit til að yrkja á móður-
máli sínu, framar en flestir aðrir. Jón
prestur Þorláksson verður því með sanni
kallaður þjóðskáld íslendinga".
Sumarkveðja.
(Brot).
Sjá, nú er liöin sumartíS,
hverrar Ijómi,
blíðu blómi,
hruman áöur hressti lýð.
Nú sjáum vér, hve fastan fót
allt það hefur,
gœfan gefur.
Gráts- eru hér og gleðimót.
Afmáluð sýnir fölnuð fold
dauðans spor
á vegum vorum,
eins því visnar hey og hold.
Komanda tökum vetri vel!
Beizkt og sœtt
oss œtíð œtti
eins kœrt vera, líf og hel.
Svo þig úr garði syngjum nú,
sumartíð,
þó langt um líði,
vorra húsa vitja þú!
Meðalhófið.
Hvað eitt skaðar, sem er um of,
en þó vandratað meðalhóf;
það gengur eins með last og lof
og lítt kunnanda skips-andóf.
Hvorttveggja spillir heilsukosti,
hvorttveggja á kroppinn ríður slig:
of stórt lireinlífi og of stór losti,
eins og svelta og sprengja sig:
Það sé allt eftir þörfum manns,
þá fer að vilja skaparans.
Búdrýgindin.
Margur fengi mettan kvið,
má því nœrri geta,
yrði fólkið vanið við
vind og snjó að éta.
Flyðruveiðin.
(Þýtt.)
Forgefins hafði fiskimann
færinu keipað lengi dags.
Þolgœði stöðugt hafði hann,
þó heþpnaðist ekki veiðin strax.
(Merk, að biðlundar mest er þörf
mönnum, sem stunda fiskirí;
skólameistara- og skyttustörf
skiljast ei heldur undan því).
Fiskari sagður öngul á
um síðir hreppti vœnan drátt,
stóreflis flyðra það var þá,
þau stríddu hvort við annars mátt.
En þegar hún kom undir borð,
örvaði kœti svangan höld,
til hennar þessi talar orð:
„Tönnin skal prófa þig í kvöld."