Fréttablaðið - 04.01.2010, Blaðsíða 26

BAKÞANKAR
Gerðar
Kristnýjar
18 4. janúar 2010 MÁNUDAGUR
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Mannætu-
skurðaðgerðir
Til hamingju
með þetta,
Pondus!
Takk
fyrir allt
saman.
Og ég vona að þú
hafir lausa vinnu
fyrir mig þegar ég
kem aftur.
Við skul-
um sjá ...
Þú verður að
spila rétt úr
þínum spilum til
þess! hahahaha!
Sjáumst!
Góða
ferð!
Hvar er nú raf-
magnspannan
mín?
Uhmm,
hún er
kannski uppi
í herbergi
hjá mér.
Uppi í
herbergi
hjá þér.
Ég bjó
til stóran
skammt af
spagettíi
með osti og
borðaði uppi
í herbergi.
Og það er alveg mögu-
leiki á því að ég hafi
sett hana inn í skáp hjá
mér í stað þess að bera
hana alla leið niður.
En þú ert
ekki viss.
Nei, kannski
er ég að
hugsa um
brauðristina.
Gaffal!
Mamma sagði henni að leika við
pabba og pabbi sagði mér að
leika við hana og núna er ég að
segja þér að leika við hana.
Það er allt í lagi, ég er
vanur því að taka við
verkefnum af öðrum.
Teiknimyndirnar í Ríkissjónvarpinu eru oft býsna skemmtilegar. Mikið er
lagt í góðar talsetningar með eðalleikur-
um og gaman að heyra hvað krakkarnir
sem fengnir eru í þær hafa náð góðu valdi
á listinni. Þýðingarnar eru líka afbragð
þótt stundum verði fígúrurnar uppvísar
að orðalagi sem vekur upp hjá mér spurn-
ingar, orðalagi sem ég hnýt hvorki um í
bókum né leikritum fyrir börn. Um daginn
stóð ég til dæmis eina fígúruna að því að
„krossa hjarta sitt“ sem er auðvitað beint
úr ensku. Þarna hefði verið hægur vandi
að lofa frekar upp á æru og trú.
UM daginn keyrði þó um þverbak. Þá
var boðið upp á örstutta mynd sem hét
Úganda því það var einmitt þar sem
hún gerðist. Lítil stelpa vildi fá að
leika við bróður sinn en þurfti þess í
stað að sækja vatn í brunninn fyrir
mömmu þeirra. Á leiðinni varð hún að
gæta sín á ljóni og fíl sem urðu á vegi
hennar. Allt fór þó á besta veg og stúlk-
an rataði heim með vatnið. Ekki voru
það ljónin eða fíllinn sem skutu mér
skelk í bringu, heldur sú staðreynd
að stúlkan var karlkennd allan tím-
ann auk þess sem drengur las inn
frásögnina í 1. persónu. Á meðan
stúlkan arkaði eftir sléttunni
klædd þessum fína kjól sagðist
drengurinn verða að vera „vökull“
og gott ef ekki „duglegur“ líka.
ÞESSI vinnubrögð eru einfaldlega van-
virða við börn. Ég velti því líka fyrir mér
hvers vegna þýðandinn, gefi ég mér að
hann hafi aðeins fengið textann á blaði á
ensku eða Norðurlandamáli, hafi gert ráð
fyrir að vökult og duglegt barn hljóti að
vera drengur. Engum blöðum er um að
fletta að íslenskan hefur breyst talsvert
frá því ég var barn. Nú virðist til dæmis
hægt að elska hvað sem er, jafnvel ullar-
sokka og osta. Ég vandist því að aðeins
væri hægt að elska aðra manneskju og þá
helst bara eina í einu – annars komst fólk
í bobba.
ÞEGAR ég heyrði fyrst einhvern segj-
ast „elska að hlaupa“ sá ég viðkomandi
fyrir mér fara höndum um sig kviknakinn
á spretti. Nú fer slíkum sýnum fækkandi,
enda er ég farin að venjast þessu orðalagi.
Sonur minn elskar til að mynda sjóræn-
ingja og vinur hans elskar löggur. Þegar
vinahópurinn safnast saman heima hjá
okkur bregður hann sér gjarnan í bún-
inga og lítur þá út eins og Village Peop-
le. Maður bugtar sig bara og beygir fyrir
svona fallegum tilfinningum. Þegar ég fer
aftur til þess tíma þegar ég var lítil stelpa
í Safamýri er ég heldur ekki frá því að ég
hafi einmitt elskað skotbolta, rúmenska
fimleikaundrið Nadiu Comaneci og bragð-
ið af mjólkinni sem varð eftir í skálinni
þegar kókópöffsið var búið. Ég vissi það
bara ekki þá.
Ég elska alla!