Morgunn - 01.06.1937, Qupperneq 77

MORGUNN
71
skýra nú). Eftir að eg kom hingað til landsins, kyntist
eg svo þessari stúlku og við urðum hjón. Eg tel að næst
guði eigi eg henni að þakka fyrir þá gæfu, sem mér hefir
hlotnast bæði nú og fyr. Árið eftir veiktist eg skyndilega
af tæringu og varð að fara á Vífilsstaði. Þá fann eg fyrst
alvöru lífsins. Þá fann eg fyrst hversu nauðsynlegt það
er að eiga heilbrigða lífsskoðun, sem gæti fleytt manni
yfir alla örðugleika. Eg átti hana ekki. Barnatrú mín
hafði algerlega glatast á unglingsárunum, ef hún þá
hefir nokkur verið. Eg hafði ekkert eignast í staðinn;
eg var ekki einu sinni efnishyygjumaður; á trúarsviðinu
var eg ekki neitt.
Á Vífilsstöðum dvelja menn af öllum stéttum, ment-
aðir og ómentaðir, aðventistar, heimatrúboðsmenn,
strang-kirkjulega trúaðir, guðspekingar, spiritistar; og
þar eru menn, sem að minsta kosti segjast ekki trúa á
neitt. En fáir dvelja þar til lengdar, án þess að verða á-
þreifanlega mintir á hverfulleik þessa lífs. Og spurn-
ingin mikla: hvað tekur við eftir dauðann, hlýtur fyr
eða síðar að lcnýja á dyrnar hjá vel flestum; svo var og
hjá mér. Meðan ég dvaldi á Vífilsstöðum, var messað
þar þriðja hvern sunnudag. Það gjörði síra Árni í Görð-
um. En auk þess ltomu margir og fluttu þar ræður, alt
frá síra Iiaraldi til Sigurbjörns Ástvalds Gíslasonar. Eg
vil ekki eggja neinn á að æfa sig á prédikunarstarfsemi
með því að prédika fyrir Vífilsstaðasjúklinga. Þeir voru
í minni tíð þar vandlátir, og eg býst við, að þeir, sem eru
þar nú, séu það engu síður. Eg minnist sérstaklega eins
ungs kandidats úr prestaskólanum, sem kom þangað og
ætlaði að flytja ræðu sína blaðalaust. Þegar hann var
nýbyrjaður, fóru áheyrendur að brosa; þó hló enginn
upphátt. Drengtetrið misti þráðinn í ræðunni og varð að
hætta. Eg kendi ákaflega mikið í brjósti um hann. Þó að
það komi ekki þessu máli við. Það halda víst margir, að
dauðvona og deyjandi menn muni eins og þyrstur mað-
ur teiga hvaða þvætting sem borinn er á borð fyrir þá í