Morgunn - 01.06.1937, Page 78

72
MORGUNN
trúarlegum efnum. Hvílík heimska! Hvílíkur misskiln-
ingur! Eg hafði ekki lengi dvalið á Vífilsstöðum, þegar
eg hlustaði á samtal tveggja sjúklinga. Annar var úr K.
F. U. M. í Reykjavík. Hinn maðurinn hélt fram skoðun,
sem eg hafði aldrei heyrt áður. Það var guðspeki, og
spíritismi. Eg var nú ekki fróðari en það, að eg vissi ekki
að spíritismi var sama og það, sem nefnt var andatrú,
því að þó að minst væri á andatrú í sambandi við græn-
lenzka rekaldið og vestfirzka prestinn, þá fylgdi því,
eins og eg áður sagði, engin skýring önnur en sú, að til-
beiðsla andatrúarmanna væri fólgin í myrkraverkum,
þar sem illir andar væru að afvegaleiða þessa vesalings
menn.
Eg var málkunnugur biblíutrúarmanninum, því að
við vorum saman á stofu. Nokkru síðar spyr eg hann í
einrúmi, hverju guðspekingar trúi. Hann var greiður í
svörum og segir mér að þeir trúi á djöfulinn. En spíri-
tistar? spyr eg; trúa þeir á hann líka? Og svo fór hann
að útlista fyrir mér, hvað voðalegar þessar stefnur væru,
af svo mikilli alvöru og svo miklum sannfæringarkrafti,
að eg var viss um að hann meinti hvert orð af því, sem
hann sagði. Eru til margar bækur um þessar stefnur?
spyr eg. Já, ekki vantaði það nú. Hvort hann hafi lesið
margar. Nei, enga. Þó að eg væri töluvert barn í þekk-
ingu á þessum málum, þá var eg þó ekki eins mikið barn
í skilningi. Mér fanst eg finna heimatrúboðsbragðið svo
greinilega af því, sem hann sagði, að allar þessar ráð-
leggingar verkuðu öfugt á mig. Á Vífilsstöðum voru þó
nokkurir guðspekinemar, og fór eg að hænast að þeim,
fékk ýms rit þeirra lánuð til lesturs og gleypti í mig eins
og hungraður maður hverja bókina á fætur annari.
Nú leið nokkur tími. Eg hafði kynt mér guðspeki-
stefnuna eins og föng voru á. Og fanst hún að mörgu
leyti sameinast bezt þeim hugmyndum, sem eg hafði
gert mér um guð og tilveruna í heild sinni. Lögmál or-
saka og afleiðinga fanst mér ósköp skiljanlegt. Aftur