Morgunn - 01.06.1937, Qupperneq 88

82
MORGUNN
reyni að heimfæra það til sín, þeir gjöri sig ánægða með
hvað ónákvæmar lýsingar, sem séu þó máska ekkert líkt
því, sem rétt sé o. s. frv.
Eg held þeim sé einmitt öfugt farið. Syrgjandi ást-
vinir eru ákaflega tortryggnir. Það ríður þeim á svo
miklu, hvort verið er að segja þeim satt eða ekki um það
hvað orðið hafi af framliðna vininum þeirra, að það má
alls ekki vera neitt trúaratriði. Þeir verða að v i t a það
með áreiðanlegri vissu. Og þetta er ósköp skiljanlegt.
Ef það er eitthvert atriði, sem þér heyrið talað um, og
yður finst ekki skifta mjög miklu máli, hvort rétt er frá
skýrt eða ekki, þá dettur yður ekki í hug að vera að
gjöra mikla rekistefnu út af því. — En ef það er atriði,
sem yður finst líf yðar undir komið, að vita um, þá dett-
ur yður heldur ekki í hug að trúa nema því, sem þér vit-
ið að er rétt, annaðhvort vegna eigin rannsókna eða þá
vegna rannsókna þeirra manna, sem þér berið ótakmark-
að traust til. — Nú fansjt mér, að það allra minsta, sem
framliðinn ástvinur minn hefði getað sagt mér, væri
þetta nafn. Og fyrst það var ekki hægt, þá kastaði það
skugga á allar hinar sannanirnar. En samt leið mér bet-
ur eftir en áður. Mig langaði til að fá annan fund, en
það 'var ómögulegt. — Nokkurum dögum síðar fékk eg
þó að vera á 2 fundum hjá öðrum miðli. Síðari fundurinn
var sérstaklega góður. Þar komu margar og mikilsverðar
sannanir fram. Þó eg hafi ekki tíma til að lýsa þeim fundi
nú í þetta skifti, þá var hann í sjálfu sér svo merkilegur,
að eg hefði átt að vera sannfærður. En ekki gat eg fengið
nafnið nefnt þar heldur. Og spilti það mjög áhrifum fund-
arins. En heim fór eg glaðari og vonbetri en áður. En eftir
að eg hafði verið nokkurn tíma heima, sóttu efasemdirn-
ar að mér með margföldum krafti. Eg sá, að við svo búið
mátti ekki standa. Eg varð að kynna mér þetta mál, og
hefja rannsókn og tilraunir á eigin spýtur. Eg vissi það,
að hvað lítil sönnun sem eg gæti sjálfur náð í, væri það
mér mikils virði. Því satt að segja tortrygði eg báða miðl-