Morgunn - 01.06.1940, Blaðsíða 104

98
MORGUNN
fylgja hinum látna til ræðumannsins og beið það þar með-
an hann flutti ræðu sína.
Athygli mín beindist mjög ákveðið að hinum látna,
þegar Árni Óla sagði þessi orð: „Nú ertu kominn nár á
fund í stúkunni þinni til þess að kveðja og vera kvaddur.
. Hér skilja samvistir af okkar hálfu, en ósýnileg mun
sál þín vera hér stödd“, — og um leið og ræðumaður
sagði þessi orð, sá ég að hinn látni stóð upp úr sæti sínu
klappaði á öxl Árna, eins og hann væri að þakka honum
fyrir að hafa sagt þetta. Þegar byrjað var að syngja er-
indið: „Allir heilir“, þá var sem hinir framliðnu vinir
hans og unnendur, er þarna voru, tækju undir með söng_
flokknum, því að ég heyrði óm af fögrum söng, heyrði
ekki greinilega orðaskil, en heyrði vel, að þeir sungu
sama lagið.
í kirkjunni.
Þegar verið var að syngja fyrra sálminn, þá var eins
og innri hluti kirkjunnar hyrfi sjónum mínum og sá ég
þá í framsýn fagurt fjólublátt geislablik, sem ég sá ekki
út yfir, og eftir því sem leið á sálminn, var sem þetta
geislablik færðist nær mannfjöldanum í kirkjunni og
smáskýrðist, en í fjarska sá ég fimm fylkingar, sem virt-
ust standa bak við hið áðurnefnda ljós. Nokkurt bil var
á milli þeirra, og miðfylkingin sýndist einkum skipuð
fullorðnum mönnum, en hinar tvær, er stóðu sitt hvoru
megin við miðfylkinguna voru skipaðar ungum mönn-
um, þær yztu börnum. Hélt hver þessara fylkinga á fána.
Fyrir miðfylkingunni var borinn hvítur fáni, en efst í
horni hans var að sjá geislandi sól. Tvær þær næstu báru
sams konar fána, en þeir voru ljósbláir að lit, en í miðju
þeirra vra gullinn þríhyrningur. Yztu fylkingarnar báru
samlita fána, grunnlitur þeirra var fjólublár, en í fán-
ana var greipt tákn, þannig að útliti: í miðjunni var gul-
ur hringur en í miðju hans var mynd af fjórblöðuðu
blómi, gullnu að lit og náðu blöðin út fyrir hringtáknið.