Morgunn - 01.06.1940, Blaðsíða 110
104
M O R G U N N
Andlát Lúðvígs XVII.
Eins og kunnugt er, komst hinn ógæfusami konungs-
sonur, sem nefndur var Lúðvík 17., aldrei til ríkis í
Frakklandi. Hann var sonur Lúðvíks 16. og Maríu An-
toinette, sem bæði voru hálshöggvin í frönsku stjórnar-
byltingunni. Hann var fæddur í höllinni miklu, Ver-
sailles, árið 1785 og andaðist í fangelsi tíu ára gamall,
tæpum tveim árum eftir að foreldrar hans voru teknir af
]ífi.
Fangaverðir hins unga konungssonar, Lasne og Gomin
að nafni, segja þannig frá andláti hans:
Andlátsstundin var að nálgast og Gomin, annar fanga-
varðanna, tók eftir því að drengurinn lá kyr og þagði, og
hann spurði hvort hann fyndi ekki til þrauta.
„Jú, ég finn ennþá til, en ekki eins mikið og áður . . .
En, ó, hvað þetta er yndislegur söngur!“
Gomin varð undrandi og spurði: „Hvaðan kemur söng-
urinn?“
„Hann kemur að ofan, eins og sungið sé yfir höfði
mínu“, svaraði barnið.
„Hefurðu heyrt þetta lengi?“
„Alltaf síðan þú lagðist á hnén. En heyrir þú hann þá
ekki? Hlustaðu, hlustaðu!“ Og barnið opnaði stór og
skínandi augun, eins og í fagnaðarvímu eða hrifningar-
ástandi og reyndi að gefa msrki með veikri og máttvana
hönd sinni.
Fangavörðurinn varð gripinn af aðförum barnsins og
vildi ekki eyðileggja þessa elskulegu blekking — sem
hann taldi vera — en svaraði að hann heyrði sönginn
líka.
Fáum augnablikum síðar fór drengurinn að nötra af
geðshræringu, andlit hans varð uppljómað fögnuði og