Jazzblaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 33

Lavelleres. Mér kom ekki annað til hug-
ar en að loftskeytamaðurinn mundi detta
niður dauður af einskærri hamingju.
Hann tók hana í fang sér varlega sem
væri hún gerð úr sápukúlum. Hann
dansaði mjög vel. Þau horfðust í augu
og brostu. Augun í Artie blikuðu eins
og í jólasveini að nýafstöðnu góðvirki,
og hann spilaði aðalversið upp aftur og
aftur. En nú gekk þjónn út.á gólfið og
hvíslaði einhverju í eyru Lavalleres. -—
Ungi loftskeytamaðurinn blóðroðnaði,
leiddi Luciu til sætis, kyssti hana blíð-
lega á annað handarbakið ög hvarf. Ég
skimaði um og sá skipstjórann og La-
vellere í samræðum út á þilfarinu. —
Skömmu síðar bar ungi maðurinn hönd
upp að húfu sinni og gekk upp í klefa
sinn. Eftir næsta dans fór Artie uþp í
loftskeytaklefann. Hann kom fljótlega
niður aftur og sagði, að skipstjórinn
hefði skipað loftskeytamanninum að
halda sig innan dyra, þar sem loftskeyta-
mönnum væri óheimilt að dansa við far-
þegana. „Hefur nokkur nokkru sinni
heyrt Abraham Lincolns getið“, hrópaði
hann, og var nú orðinn æstur. Hann
hafði, eins og margir aðrir Ameríkanar,
yndi af að ávarpa stóran hóp manna.
„Hvað er þetta skip, er það kannske
galeiða“, sagði hann. Farþegarnir urðu
agndofa, Lucia fölnaði og Ferrari bræð-
urnir spruttu á fætur, tilbúnir i allt.
Ég flýtti mér að byrja að spila, og sem
betur fór tók fólk að dansa.
Eftir dansinn fórum við allir upp í
loftskeytaklefann. Lavellere sat.-utan.við
dyrnar. Hann starði á „Suður krossinn"
og andvarpaði. Hann sagðist hafa verið
búinn að mæla sér mót við Luciu, hjá
reykháfnum, en nú væri honum skipað
að dvelja í klefa sínum. Við göngum aft-
ur eftir efra þilfarinu, og sjáum skugga
bregða fyrir. Lavellere andvarpaði aftur.
Artie gat ekki staðist þetta lengur. —
„Farðu og talaðu við hana. Við skulum
bíða hér á meðan, ög ef einhver kemur,
þá segjum við, að þú hafir skroppið
niður, eða fengið skarlatssótt eða eitt-
hvað. Farðu nú“.
Lavellere hikaði, en fór svo. Artie
gekk inn í klefann, fann þar einkennis-
húfu loftskeytamannsins, setti hana á
höfuð sér og lét hana hallast, og skoð-
aði sig í spegli. „Hreint ekki svo afleit“,
sagði hún, „ég ætti eínhvern tíma að fá
mér atvinnu hjá þessari útgerð. „Hvaða
útgerð“, þrumaði hræðileg rödd. Við
litum við. „Hvar er loftskeytamaður-
inn?“ spurði skipstjórinn grimmdarlega.
Það var kuldaglampi í augum hans. —
Þögn. Hver veit hvað vitfirringur getur
gert. Ef til vill hafði hann rakhníf í
hverjum vasa. „Ég skal láta setja ykkur
í járn alla saman“, hrópaði ívan grimmi.
„Þið fáið engin landleyfi í Saigon. Héð-
an af verðið þið að spila 10 tíma á dag
í stað fimm. Snáfið þið svo burtu og
haldið ykkur í klefum ykkar!“
Við gengum niður. Á neðra þilfarin.u
mættum við herra Hartford, uppgjafa-
hermanninum frá Delaware. Hann hag-
ræddi heyrnartæki sínu, faðmaði Artie
að sér, og sagði, að nú væri réttur tími
til að halda hátíð. Dagurinn í dag væri
hamingjudagur. í dag væru 7 ár liðin
síðan hann skyldi við konuna. Herra
Hartfoi'd fann alltaf upp einhverja
ástæðu til hátíðahalda. Við gengum að
barnum og fengum okkur flösku af víni,
og skömmu síðar aðra. Eftir það gleymd-
um við skipstjóranum og banni hans.
Artie sagði herra Hartford frá styrjöld
okkar gegn skipstjóranum. „Það er að-
eins eitt, sem þið getið gert“, sagði
hann. „Gerið verkfall. Neitið að spila“.
Ég benti honum á, að ekki væri hægt að
gera verkfall um borð í skipi. „Allt í
lagi“, sagði herra Hartford, ;,af hverju
kastið þið ekki hljóðfærunum ykkar fyr-
ir borð. Ekki getið þið spilað án hljóð-
færa“. Artie sagði, að það mundi ekki
koma að neinu gagni. „Tveir af sjó-
mönnunum eiga , fiðlur og bannsettur
homopatinn hefur cello hahgan’þi inrií
hjá sér“. Artie stoppaði í miðri setn-
ingu og stökk upp úr stól sínum, „Það
er aðeins eitt þíanó um borð“, sagði
hann mjúkrúma. Án píanós munum við
ekki spila 10 stundir á dag, eins og vit-
firringurinn sagði. Nei, það verður alls
engin músik spiluð“. Hátíðleg þögn
fylgdi þessum orðum. Mikilleiki þessara
uppástungu var lamandi. Það var hiti i
loftinu. Veitingamaðurinn var búinn að
Framhald á bls. 38. !