Jazzblaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 31

Joseph Wechsberg:
SÍÐASTI VALSINN
SMÁSAGA
Guðmundur Finnbjörnsson þýddi.
Það var langt frá því, að við hljóð-
færaleikararnir værum einu útlagamir
um borð í hinu arma fyrirbæri, sem
nefndist línuskipið Azay le Rideai. —
Skipstjórinn var þunglamalegur og grá-
hærður, og oftast fúlskeggjaður mann-
hatari, sem minnti helzt á Ivan grimma.
Hann hafði, um borð í þessu skipi, lengi
orðið að afplána eins konar fangelsis-
vist fyrir að stranda nálægt Port Said
einu af beztu skipum félagsins. Fyrsti
stýrimaðurinn var þekktur um allt ná-
grenni Singapore fyrir hin ofsafengnu
brjálæðisköst sín, skipslæknirinn hafði
orðið að flýja frá Marseilles og blóm-
legri atvinnu þar, þegar lögreglan fór
að hnýsast í hagi hans. Gjaldkerinn, sem
við höfðum mest af að segðja, var of-
drykkjumaður, og leit hann á hljóðfæra-
leikara sem eins konar hávaðasama
bjöllutegund. Sumir af áhöfninni báru
ískyggilega hluti í vösum sínum, en aðr-
ir litu út eins og væru þeir nýsloppnir
út af geðveikrahæli. Menn kepptust við
að gera hver öðrum sem mest til skap-
raunar. Þrætur og slagsmál voru dag-
legir viðburðir. Azay le Rideau hafði
verið gerð út frá Hapay, en dag nokkurn
hafði skipið verið afhent Frökkum upp
í gamla skuld. Það var hamingjudagur
fyrir íbúa Hapay. Sérhvert skip hefur
sína sérstöku tegund af rottum og skor-
dýrum, en hið fjandsamlega dýraríki
þessa fúkkadallar hefði vakið sérstaka
athygli Rockefeller-stofnunarinnar. Það
voru algengir kakalakkar á bak við vask-
ana, gráleitir við kýraugun og tignar-
legar Wagner gerðir, er héldu sig eink-
um í píanóinu, og komu. helzt fram, þeg-
ar fantasíur úr Lohengrin eða Tann-
hduser voru leiknar. Það var alltaf eitt-
hvað í ólagi. Tveim dögum eftir að við
fórum frá Suez, biluðu vélarnar út á
miðju Rauðahafi. Skipið stoppaði og
hallaðist á bakborða, eins og timbruð
gæs. í 48 kl.st. lágum við hreyfingar-
lausir. Hitinn var óþolandi. Herra Hart-
ford, astmasjúkur og hálf heyrnarlaus
uppgjafahermaður frá Delaware, taldi
að það væri jafnvel heitara en í Wilm-
ington eða Dauða dalnum. Farþegarnir
voru leiðinlegt samsafn af frönskum
embættismönnum og hermönnum, jap-
JOSEPH WECHSBERG
fæddist í Prag árið 1906. Hann hlaut
mjög góða kennslu í fiðluleik við fræga
tónlistarskóla i Evrópu og hefur hann
m. a. verið konsertfiðluleikari. Hann lék
f mörg ár á frönskum farþegaskipum og
segir hann í sögum sinum aðallega frá
veru sinni þar, eins og t. d. í þessari
sögu, en þær hafa komiö út í bók hans,
„Looking jor a Bluebird". Hann hefur
ferðast um allan heim, annað hvort sem
hljóðfæraleikari eða blaðamaður, en þá
atvinnu hefur hann einnig stundað. —
Annars hefur hann gegnt fjölda starfa.
í siðasta stríði var hann i her Banda-
ríkjamanna. — Nú er hann setztur að
í Hollywood, þar sem hann skrifar fyrir
kvikmyndir.
önskum kaupmönnum, þrem gleðidrósum
frá París, sem bjuggust við góðri vertíð
í Saigon, og svo nokkrir enskir skrif-
stofumenn, sem voru á leið til Singa-
pore. — Eina píanóið á skipinu stóð
aftur á þilfari, undir sóltjaldi, sem þar
var. Þar voru armstólar og borð, tveir
visnaðir pálmar, og barinn var þar við
hendina. Á kvöldin suðuðu ótal tegundir
flugna í kringum ljósaperurnar. — Að
spila í þessum hraðsuðupotti, var hægur