Líf og list - 01.04.1951, Blaðsíða 14

Líf og list - 01.04.1951, Blaðsíða 14
ÁSTA SIGURÐARDÓTTIR: Sunnudagskvöld til mánudagsmorguns MYNDSKREYTING EFTIR HÖFUNDINN EF EINHVER hefði tetið eftir" hvernig Jiær horfðu á mig, rétt áður en ég fór, hvermg þær litu hver á aðra, J>egnr J>ær gengu fram hjá mér, hefði hann álvktað — J>arna er sú seka, — skækjan! Hvernig áttu þær að geta skilið mig? Þarna hölluðu þær sér upp að eigin- mönnurn sínum og möluðu við þá I trún- aði, sviphrcinar, látlaust greiddar og hóf- lega málaðar. Hver um sig hafði elskað einn, — aðeins einn mann. Ég leit út eins og mella og horfði ásæln- islega á alla karlmenn, varð að halda fast í stólana til að hlaupa ekki í fangið á Jæim. Ég horfði lengi á hárið á einum Jæirra og beið færis að setjast hjá honum. — I>ú ert frek, sagði hann. — Farðu! Hann stóð upp, Jægar ég settisl hjá hon- um. Hárið bylgjaðist eins og úthaf úr gljáandi málmþráðum. Ég greip í það báðum höndum, vafði J>ví utan um fingurna og togaði í. Það var dásamlegt, og ég tók ekki eftir uppjætinu, sem varð, heyrði óljósan óm af hljóðunum i kvenfólkinu og brothljóðinu i glösunum. Ég faun, hvernig höfuðið beygðist niður. Jægar hann lét undan af sársaukanum. Bráðum yrði J>að mitt, og ég myndi baða hendurnar i Jæssu ólgandi hári. Hann kippti i, og ég naut J>ess að herða lakið — ég fann, að ég mátti ekki missa J>að, ekki fyrir nokkum mun — ég myndi fvrr láta lífið. I>að var einhver, sem tók í finguma á mér og beygði Jm svo, að brast í. Ég kenndi ekki til, en höndin losnaði. Eigandi hársins og annar karlmaður los- uðu svo hægri höndina, en á meðan náði ég taki með Jæirri vinstri. Þannig gekk J>að nokkra stund. Engum datt i hug, að ég hefoi nema eina hönd. Ég var alveg róleg, — ég vissi. að ég myndi vinna sigur og eignast djásnið. Ég kenndi ekkert til, hvemig sem þeir sneru og teygðu finguma á mér. Lí/ og list birtir nú sSgu ejtir ungan k,venrithöfund, nœstum aldrei þessu vant. Ungfrúin er tvítug, snœfellsk' kennar' °ð mennt, módel að atvinnu, teggur gjörva hönd á margt: yrkir, málar, teiknar, renn- ir og skreytir leirker; auk þess driffjötSur í endurreistum aiómskáldaklúbbi. Hún rita&i grein um leirmunalist I janúar- hefti þessa árgangs, en hún hefir aldrei átiur birt eftir sig smásögu, hvorki hér í ritinu né annars staSar. Ég l>urfti heidur ekkert að hugsa, þvi að hendurnar leituðu liársins, jafnóðum og J>ær vcm slitnar úr því. Allt i einu fann ég ægilegan sársauka. Einhver var að rífa sundur höndina á mér. Jnimalfingurinn rifnaði frá. Ég fann, liveni- ig beinin i handleggnum aðskildust. — Viltu sleppa, vargurinn Jnnn! livæsti eigandi hársins. Ég vildi ekki sleppa, liöndin seiglaðist trcglega npp úr hárinu, — nokkrir slitnir. gljáandi koparþræðir fylgdu fingrunum. Ermin á kjólnum miniim rifnaði frá. og einhver hrinti mér, svo að ég datt á gólfið. Teppið var blautt, og það brast i gierlirot- uiiiim undir likama mínum. Ég fann, hvemig þau stungust inn úr fötunum — inn í holdið. Andlit húsbóndans sveimaði yfir mér, spikfeitt, móðgað á svipinn, — furðulegt tungl. Hann tók í handlegginn á mér og dn> mig eftir gólfinu. — Þér getið farið út, ég vil ekki sjá svona götustelpur hér inni. Yður hefur nldrei verið boðið hingað, — við hjónin bjóðum ékki svona kvenfólki, svona — svona drósum! Stigaopið gein við mér kolsvart, tilbúið að glgypa mig lifandi. Ég fann, að það liafði botn einhvers staðar langt niðri. Of- boðsleg hræðsla greip mig, og ég þreif í hinn handlegginn á ofsækjandanum. Ég ætlaði að biðja um miskunn, en kom ekki upp nokkru orði fyrir ckka. Ég var að lirapa niður í Jietta ægilega myrkur, — maður er langa ævi að hrapa, hrapa, og lengst niðri í botninum er tjara, tjöm- díki, J>ar sem litlar mýs byltast og krafsa i seigri efjunni, með örlitlum. smágerðum fóLum og tærjast við dauðann. Tjaran drekkir svo mjúku hárinu og fyllir diikku. stóru augun Jieirra------ éij var að byrja að detta, hrapa. þegar einhver tók utan um mig og dró mig upp aftur. — Ekki henda henni út, — hentu mér )>á líka. — Hún er módel hjá mér. Hún skelfur eins og hrætt dýr. Þeir toguðust ú um mig stundarkorn. — Slepptu henni. — glösin þín kosta aldrei nema tvær og fimmtíu stykkið. Svo hjálpaði hann mér í stól. Ég ]>orði ekki að lita upp, — tárin runnu stöðugt niður kinnarnar og útúi nösunum. Þau söfnuðust saman í keltu ininni, |>ar sem flauelið drakk þuu i sig. Mér datt i hug áveitan, sem ég bjó einir sinni til. Kg vildi ekki, að fólkið sæi, að ég grét, 14 LÍF og LIST

x

Líf og list

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Líf og list
https://timarit.is/publication/819

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.