Birtingur - 01.12.1955, Blaðsíða 11

tákna þá rúmmyndunarhneigð sem þar er
ríkjandi. Og sú hreyfing sem ekki er gædd
þessari skúlptúrkennd, þessu rúmmyndeðli,
hún er eins og hortittur, hún er tabú.
Sumir vinir okkar, segir herra Ma, hafa
viljað kynna sér af lesningu list okkar. Þeir
hafa stundum haft gamlar heimildir og úr-
eltar. Þaðan stafar sá misskilningur að litir
hafi ævinlega fastbundna merkingu, þannig
tákni til dæmis rautt óbrigðult heiðarleika og
annað ekki.
Þetta er ekki rétt. Litur sem fyrir kemur
á sviðinu þarf alls ekki að tákna ákveðið
geðslag eða skaphöfn, eðli fremur en í lífinu
sjálfu sem er grundvöllur alls. Gult er oft talið
boða göfgi eða tign. Þessi sígarettupakki (og
Ma Shao-po hélt honum á loft grönnum fingr-
um eins og hann væri fugl) hann er gulur,
ekki á hann neina göfgi. Eða þetta borð sem
við sitjum við (og snart brúnina á þeirri
geð- og stílleysu) sem er líka gult. Svo er
einnig á sviðinu. En þessi skilningur á gula
litnum er þannig orðinn að gult var mjög
ríkjandi litur með hirðinni fornu. Eða hvítt
Chiang Hsin-yung, hcma Ma, og Wang Cliing-chien i þa'ltinum Armband úr jaði.
9