Birtingur - 01.12.1955, Blaðsíða 14

HEIMIR STEINSSON:
Þegar hafaldan seglr
Þrátt fyrir svæfandi veltu skipsins, öldu-
gjálfrið við kinnungana og háttbundinn slátt
keðjanna á þilfarinu ofan við höfuð hans, gat
hann ekki sofið. Ljósa hárið og bláu, köldu
augun frá sumrinu stóðu honum sífellt fyrir
hugskotssjónum, þessi augu sem voru ýmist
brosandi og opin eins og fyriheit eða hvöss
og stingandi, rænandi hann allri sálarró. Hár-
ið skolaðist í öldunum, sem skvettust uppá
kýraugað við höfðalagið, lokkar þess vöfð-
ust um fingur hans, kitluðu vangann, og
rakar varirnar þornuðu í bylgjum þess. Og
augun djúpu og bláu, augun sem starað höfðu
á hann marga sumarnótt í þögulli spurn,
augun sem hann hafði kafað til botns, leit-
andi að gátu sumarsins og svarinu við henni,
augun sem höfðu ýmist grátið blóði eða kysst
hvítum perlum sóttu að honum spyrjandi, leit-
andi, elskandi, ásakandi, ofsækjandi, brjáluð.
Að lokum fann hann, að hugsanir tilveru
hans leystust upp í æðisgenginn flótta og
viti firrta skelfingu og allar ástríður hans
runnu saman við fljótið, sem myndast í hug-
skoti manns, þegar ógnin situr við upptökin.
Og á flóttanum hafnaði hann uppi í litla
salnum, en þar sat stúlkan, sem hafði verið
honum samskipa það sem af var leiðinni, og
horfði fjarrænum augum útí bláinn. Boglína
hökunnar minnti hann á svarta gljáandi kisu,
sem mann grunar að geti bitið, en er svo
þægilega mjúk, að mann langar til að strjúka.
Hann spurði, hvar skipið væri statt, af því
að honum hugkvæmdist ekkert skemmtilegra
í svipinn, en hún svaraði á sama hátt og á-
vallt, eins og hún væri með hugann uppi í
sveit: sagðist ekkert vita hvar skipið væri,
ekki kæra sig um að vita hvar skipið væri,
sagðist vera að fara til smáþorps á norðaust-
urlandi.
— Heimurinn er stór, sagði hann —
kannski erum við að fara um allan heiminn.
— Já ef til vill erum við á leið til gljúfurs-
ins þar sem fossinn er að segja litlu blómi
söguna um landið.
Hann þóttist viss um, að hann hefði aldrei
hitt jafn hreinskilna stúlku, og hann spurði
hana, hvort hún vildi ekki koma niður og
sjá bók, sem hann hefði meðferðis. Svona
stúlka hlaut að hafa gott vit á bókum. En
þegar hann var setztur við hlið hennar niðri
i klefanum, rann upp fyrir honum, að bók
hve athyglisverð sem hún er, jafnvel þó að
hún geymi lausnina á því í hvaða tilgangi
ókunnir járnhælar troði saklausa jörð, er
ekki nálægt því eins merkileg og svona hrein-
skilin stúlka.
Og innan tíðar höfðu bylgjurnar ýtt því
inní vitund hans, að þetta skip og þessi stúlka
væru eitt, og brátt var hann einnig orðinn að
þeim. Honum fannst það mjög skrítið, af því
að hann hafði aldrei verið stúlka og þaðan
af síður skip og hann fann eins og skipið
finnur sjóinn, sem skellur á kinnungum þess
og fiskarnir koma og hrækja á skipið og
máninn glottir draugslega neðanúr djúpinu.
Hann fann, að það var 1 raun og veru þetta
sem hann hafði elskað allt sumarið, þessi ó-
persónuleiki sem gefur allt og tekur allt án
tillits og nafns, en er að fara til einhverrar
hafnar á norðausturlandinu og kemur aldrei
aftur. Og hann fann, að þetta var stúlkan í
Ástralíu og stúlkan á Indlandi og Islandi, að
þetta var stúlka heimsins um alla tíð.
Morguninn eftir þegar hann vaknaði og
kom upp á þilfar hafði hann það á tilfinning-
unni, að hann væri kominn framhjá einhverju
12