Vera - 01.12.1989, Blaðsíða 8

minnsta kosti svona sterkt, eins og ég
upplifi listina sterkt.
Ég var alltaf með barnið, , ,af því þú
ert með það á brjósti," sagði hann.
Þetta vatt upp á sig og loks gerði ég
mér grein fyrir að ég varð að uppfylla
allar þarfir stelpunnar. Hann skipti
stundum á henni og tók til höndun-
um, en yfirumsjónin var á minni
hendi.
Þetta urðu mér ofboðsleg vonbrigði
og sennilega honum líka. Ég hélt ekki
að þetta myndi gerast hjá okkur, hjá
öllum hinum, en ekki okkur! Á end-
anum var ég orðin eins og þessar
óánægðu húsmæður sem mér fund-
ust vera á kafi í barnagæslu og heimil-
isstússi. Hann spurði mig aldrei hvort
ég vildi passa fyrir hann en ég var far-
in að þurfa að spyrja með góðum fyr-
irvara hvort hann hefði kannski tíma
Ég fór fremur en að leyfa sambandinu
að deyja hægfara dauða.
Síðan ég fór hefur margt gerst í okkar
sambandi og hann viðurkennir og
skilur aö þetta getur ekki gengið
svona. Ég get ekki hugsað mér lífið án
hans og hann ekki án mín, og ég trúi
því að við séum komin yfir það versta
núna. Við ætlum að vinna saman að
því að breyta þessu. Ég held að ein-
hvers konar skýr verkaskipting og
samkennd sé það eina sem dugar til
að kippa málunum í lag. Þetta hljóm-
ar eins og gömul klissja, en ég er farin
að skilja þetta ,,kvennakjaftæði“
núna.
Maðurinn minn, Robert Becker, er
óperusöngvari og hans vegna erum
við bundin við að búa í stærra samfél-
agi en er hér á landi, því þó að hann
hafi fengið nokkur hlutverk hérna,
eru möguleikar hans litlir, og þar að
fyrir hana meðan ég skryppi í klukku-
tíma út. Fyrir þremur mánuðum stóð
ég upp og ,,fór heim“. Þegar aðstæð-
ur okkar voru loksins orðnar ákjós-
anlegar, ég með heilmikið vinnu-
pláss, var ekki hægt að kenna ytri að-
stæðum um, en hversu stóran þátt
heimþráin átti í því veit ég ekki og
mun aldrei vita.
Það var enginn tími orðinn eftir
fyrir mig, honum fannst svo sjálf-
sagður hlutur að ég gerði allt sem gert
var á heimilinu og hann hjálpaði MÉR
svo eftir sinni hentisemi. Það var ekki
fyrr en að ég fór í fjóra daga í heim-
sókn til vinkonu minnar í New York
og skildi hann eftir með Mónu, að
hann gerði sér grein fyrir öllum þeim
störfum sem á hann hlóðust. Ég var
vön að vinna í skorpum, en það er
ekki hægt, það er engin smáræðis
ábyrgð sem fylgir því að annast barn.
Sjálfsmynd eftlr auki ganga íslenskir söngvarar fyrir
Guörúnu erlendum. Við erum búin að koma
okkur vel fyrir í Cleveland Ohio,
gerðum upp 200 fermetra húsnæði,
gamla skólastofu og stigagang sem
við nýtum að mestu sem opið rými
með góðri vinnuaðstöðu, og í stiga-
ganginum eru herbergi á þremur
hæðum. Þetta er draumaíbúðin. Ég er
bjartsýn á framtíðina en um leið sorg-
bitin yfir því að búa ekki á íslandi.
Það tók mig sex ár í námi erlendis að
fá fyrstu heimþrána, en þá kom hún
bæði með vöxtum og verkjum. Ég
spilaöi íslenska tónlist í sífellu og tal-
aði bara um ísland og hvað yndislegt
það væri við alla, örugglega í óþökk
þeirra. Ég endaði með því að flytjast
um tíma heim til Islands. Þegar ég
gekk með dóttur mína var ég ákveðin
í að eiga hana heima, þar sem ég
fæddist. Við vorum þá búsett í Berlín,
og þótt ég kunni þýsku ágætlega
8
hefði ég ekki viljað eignast dóttur
mína á þýsku, sú hugsun var mér
óbærileg.
Ég verð líka að koma til íslands
öðru hverju til að sannfæra sjálfa mig
og aðra um að ég sé ekki gleymd og að
ég sé yfirleitt raunveruleg. Ég hef
opnað allar mínar dyr sjálf, gengið á
milli og minnt á mig og yfirleitt hafa
aðrir ekki boðið mér að taka þátt í
neinu. Enda vil ég vinna mína sigra
sjálf, þótt ég geri mér grein fyrir að
stoltið getur stundum verið veikleiki.
Þegar maður er kominn með barn
er það lfka óbærileg tilhugsun að
barnið verði ekki íslenskt. Sumum
stendur á sama, en ekki mér.
Eg ætla mér ekki að verða innlyksa í
Bandaríkjunum, en ég hef haft gott af
því að vera J)ar; ég hafði mikla for-
dóma gagnvart Bandaríkjunum og
bandarísku samfélagi. Cleveland er
dæmigerð smábæjarstórborg í mið-
vesturríkjunum. Þar er landlæg
íhaldssemi og sveitamennska og lítil
menning, nema hljómsveitin Cleve-
land Orchestra, sem er heimsfræg, og
tvö eða þrjú almennileg gallerí. Eina
listin sem menn þekkja er nytjalist.
Allir alvarlegir myndlistarmenn taka
stefnuna á New York, Chicago og San
Fransisco og svelta frekar heilu
hungri í New York en að verða um
kyrrt í smærri borgum. En það má
segja að það sé viss ögrun við að vera
í þessari borg.
Þarna var mikill stáliðnaður en eft-
ir að hann fluttist til Japans er ástand-
ið slæmt, mikil niðurníðsla, ogþarna
er farið illa með svarta, sem eru um
fjörutíú af hundraði borgarbúa og
miklir kynþáttafordómar á báða
bóga.
Ég nýt þess að vera hér heima
núna, þótt ég verði farin fyrir jól. Að
geta skilið stelpuna mfna eftir
óhrædd úti í vagni á meðan ég skrepp
inn í búð. í Bandaríkjunum gæti ég
það aldrei. Svona lítill, sætur, Ijós-
hærður krakki er góð söluvara. Smá-
stund í stórmarkaði nægir til að barni
sé stolið og það selt.
I framtíðinni dreymir mig um að geta
verið á fslandi að minnsta kosti hluta
úr ári, og að dóttir mín verði íslensk.
Þótt Jtað sé ekki uppbyggilegt að
koma til íslands núna, þegar ekki er
einu sinni vinnu að hafa nema tak-
markað, þá eru tengslin við landið
mikilvæg og ég hef verið að búa í hag-
inn og tryggja mér verkefni hér heima
til framtíðarinnar. Ég hef alltaf getað
unnið fyrir mér með höndunum. Ég
er bjartsýn á framtíðina og að okkur
takist að finna jafnvægi, bæði okkar á
milli í fjölskyldunni og eins í búsetu,
því mér er orðið það ljóst að ég get
ekki afborið að vera ekki hér ein-
hvern tíma á ári og má ekki til þess
hugsa að missa tengslin við íslending-
innímér“ A.Ól.B.