Vera - 01.12.1989, Síða 26

VIÐ ÞURFUM
TÖFRA OG
NÝJAN SEIÐ
ar en fótunum að Kvennalistinn væri á réttri
braut hvað endurnýjunarregluna varðar, ,,Við
eigum svo mikið af hæfum konum sem springa
út og blómstra í höndum okkar ef rétt er á hald-
ið og við berum gæfu til að styrkja hver aðra.
Við viljum dreifa ábyrgðinni. Við sýnum fleiri
fleti á Kvennalistanum með því að koma fleiri
fram. Við gefum fleiri konum möguleika á að
leggja til málanna og spreyta sig og þess utan
hrellum við og ruglum kerfið og það er hið
besta mál.“
Allt sem prýða má eina konu
Það kom almennt fram í máli kvenna á fund-
inum að Kvennalistakonur væru mjög kröfu-
harðar í garð hver annarar. Um þetta sagði Elín
m.a.:, ,Það sem mér hefur fundist erfiðast að yf-
irvinna af öllu í starfi mínu fyrir Kvennalistann
er,,fullkomnunaráráttan“ sem er svo rík í okk-
ur konum. Við gerum svo miskunnarlausar
kröfur til sjálfra okkar. Við höfum jú sannarlega
orðið að vera, ,ofurkonur‘ ‘, fundist við þurfa að
standa okkur svo ,,hræðilega“ vel og standa
jafnframt sólarhringsvaktina heima. Engin
vökulög þar. Það eitt að vera fulltrúi Kvenna-
listans er slíkt álag að það hálfa væri nóg. Full-
trúi Kvennalistans þarf helst að hafa til að bera
allt það sem prýða má eina konu og meira til.
Kvennalistinn gerir geysilegar kröfur til „mál-
pípa' ‘ sinna en baklandið þarf að standa sig bet-
ur en nú.“
Þá lýsti Elín því sem sinni skoðun að hún hafi
staðið betur að vígi að koma inn á miðju kjör-
tímabili miðað við innkomu f upphafi kjör-
tímabilsins. Þetta hafi tryggt henni undirbún-
ings- og aðlögunartíma. Hún ræddi um sam-
starfið við aðra fulltrúa minnihlutans í borgar-
stjórn og taldi það hafa gefist vel þó ýmsir sem
að baki þeim stæðu reyndu að þegja Kvennalist-
ann í hel. Síðan sagði hún-. „Því er það ekki að
ófyrirsynju að við veltum fyrir okkur hvort
ákvörðun, sem tekin var um samstarf minni-
hlutans og sameiginlegan tillöguflutning um
stefnumarkandi málefni, hafi orðið okkur
Kvennalistakonum frekar fjötur um fót en hitt.
Við og Kvennalistaröddin höfum e.t.v. kafnað í
hópnum, sérkennin orðið ógreinilegri en ella.“
Elín var ákveðið þeirrar skoðunar að konur
ættu erindi inn í sveitarstjórnir og sagði: „Við
höfum allt að vinna. Við erum á heimavelli, við
vitum hvað við viljum, hvað þarf að gera til að
skapa samfélagið í okkar mynd. Við þurfum
einungis að ræða hvernig."
Valgerður Bjarnadóttir, félagsráðgjafi og bæjar-
fulltrúi Kvennaframboðsins á Akureyri 1982-
’86, ræddi um reynsluna af starfinu í bæjar-
stjórn, áhrif þess að ekki var boðið fram aftur
árið 1986 og hugsanlegt framboð árið 1990.
Lagði hún áherslu á að hún væri ekki hlutlaus
áhorfandi og gæti ekki horft raunsæisaugum á
þessa tíma. „Allt sem tengist þessum málum er
of tengt tilfinningum mínum, tárum og gleði til
að það sé hægt."
í ræðu sinni sagði hún frá meirihlutasam-
starfinu, innra starfi Kvennaframboðsins og
þeim áhrifum sem eftir sitja hjá þeim sem komu
þarna nærri. Síðan sagði hún:
„Kvennaframboð á Akureyri 1981/2 var tím-
anna tákn. Það var þriðjuvíddar bylgja sem
skall á þessum góða bæ í upphafi Vatnsberaald-
ar. 1981 skrifar Marilyn Ferguson bókina Sam-
særi Vatnsberanna, The Aquarian Conspiracy.
Þar talarhún um hið nýja afl, samsæri Vatnsber-
anna, sem ’68-byltingin fóstraði, aflið sem nú
brýtur sér leið inn í valdastofnanir heimsins.
Það fer ekki endilega hátt, það síast inn með því
fólki sem fékk sína félagsmótun við kertaljós
og hugleiðslu, tónlist og heimspeki hippa-
menningar og stúdentabyltingar. Vatnsbera-
konurnar innblásnar baráttugleði, svífandi á
vængjum hugsjónarinnar, hrifu með sér eldri
konur, því þær höfðu beðið lengi. Við náðum
að flétta saman glóandi baráttuviljann, loft-
kenndar hugsjónirnar og magnaða reynslu
mæðranna í eina fléttu.
Kvennaframboðið er eina stjórnmálaaflið á
íslandi sem hefur haft möguleika á að færa
þessa nýju vídd inn í afdankað og forpokað
kerfi karlanna. Ekki vegna þess að konur séu
betri en karlar heldur vegna þess að við konur
höfúm engin völd í þessu kerfi, og erum ekki
gjaldgengar í því. Allir karlar, fyrrverandi hipp-
ar jafnt og þeir sem aldrei hafa heyrt um Joan
Baez og Bob Dylan eru gjaldgengari en við í
þessu kerfi. Því starfar þeim í raun meiri hætta
af kerfinu, sem hefur tilhneigingu til að éta þá
sem inn í j:>að koma. Karlar eru rétt fæða fyrir
kerfið, það meltir þá og séreinkenni þeirra
hverfa við það. Konur eru illmeltanleg fæða fyr-
ir karlkerfið og því hafnar lfkami kerfisins kon-
unum og skilar þeim, ofurlítið velktum og súr-
um en tiltölulega heilum.
Könnun jafnréttisráðs sýnir að 43% kvenna
í sveitarstjórnum ætla ekki að gefa kost á sér aft-
ur. Það er í samræmi við stefnu Kvennalista og
Kvennaframboðs. Konur eiga ekki að sitja lengi
í maga kerfisins. Þá missa þær séreinkenni sín.
Samt þykir sumum þessar niðurstöður ógnvekj-
andi. Mér finnst þær fullkomlega eðlilegar. Ég
var búin að fá nóg eftir eitt kjörtímabil, og þó
þurfti ég ekki að berjast fyrir tilveru minni í
mínum eigin hópi. Ég býst að vísu við að konur
í kvennahópi séu gagnrýnni en flest fólk á sjálf-
ar sig og kynsystur sínar og því var auðvitað
ekki alltaf auðvelt að vera fulltrúi Kvennafram-
boðs í meirihluta í karlabæjarstjórn.
En frekar vildi ég það en að vera kvenfulltrúi
karlaflokks í karlakerfi. Þá held ég að ég fengi
fyrr nóg. Auk þess verðum við að gæta þess að
álykta ekki of hratt í eina átt. Hver segir að þess-
ar konur séu að hætta? Hver segir að þær séu að
gefast upp? Hver segir að dauft starf Kvennalist-
ans í flestum öngum sé uppgjöf, úrræðaleysi?
Veturinn 1985-86 hittumst við samviskusam-
lega sjö konur á hverju mánudagskvöldi til að
ræðabæjarmálin. „Þessarandskotanssjö" köll-
uðum við okkur. Nú skilst mér að um allt landi
sitji hópar hinna andskotans sjö, jiessar sem
jirauka og finnst jafnvel að aðrar hafi brugðist.
En kannski eru þessar sjö enn að reyna að
höggva sér leið gegnum þyrnirunnana, með
blóðrisa hendur og öxi sem bítur ekki eins vel
og forðum. Þyrnirunnarnir vaxa á ný að baki
þeim og ná kannski að lokast aftur. Hinar, þess-
ar sem hurfu úr hópnum, eru e.t.v. bara að láta
sár handanna gróa fyrir næsta áhlaup, en e.t.v.
eru þær að sauma sér skikkju til að freista j)ess
að fljúga yfir runnana. En til að skikkja verði
konuvængir þurfa að koma til töfrar. Kvenna-
framboðið 1982-86 var nornagaldur sem eng-
inn gat séð við... en nú eru þeir á góðri leið með
að finna upp móteitrið. Mér segir svo hugur að
nú þurfi nornir að brugga sér nýjan seið, breytt-
an seiö, jtví sá gamli yrði máttvana uppvakning-
ur.“
HÆFIIVGARSTÖÐIIV BJARKARÁS
STJÖRNUGRÓF
Atvinnurekendur
— Fyrirtœki
Tökum aö okkur ýmiss konar frágangs- og pökkunarstörf.
Á saumastofu okkar er framleitt m.a. bleiur,
sœngurfatnaður o.fl.
Sendum í póstkröfu. Leitiö upplýsingar í síma 91-685330.
26