Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 7

— En það er enginn, sem hefur
not fyrij. mlgt kvartaði hann. — Þeir
,eSja, að ég sé orðinn of gamall.
Hann kreppti hnefana og laut
höfði. Eg mátti ekki sjá, að tárin
stó8u i augum hans.
’ ' Það eru ekki árin, sem máli
skiPta, sagði ég. — Maður er ekki
Samall fyrr en maður er orðinn út-
slitinn.
~~ Htslitinn er ég ekki, sagði hann
hkafur. — Eg kann miklu meira en
St'®ningjarnir, sem kalla sig sjó-
meun i dag. Ég hef alltaf verið dug-
leSUr sundmaður, og ég er sann-
i®rður um, að ég get boðið þeim
hyrginn, sem liggja og busla þama
öti i sjónum... frá Bella Vista og
htaum hótelunum. Ef ég mætti,
myndi ég geta kennt þelm ýmislegt.
Hann strauk yfir þykkt yfirvar-
arskeggig, þegar ég kvaddi hann.
ÞaÖ hafði aflað honum uppnefnis-
ms Rostungurinn. Hann hallaði sér
&ítur á bak og lét sólina leika um
^Ut sitt. Hann hefur liklega verið
&8 öreyma um liðnar sjóferðir i hita-
heltislöndunum ...
°AGINN eftir að okkur Brendu
let»U saman, voru gestir hótelsins
venju samankomnir við morg-
Unverðarborðið, og ég fann á mér
a5s yfir öllu hvíldi einskonar drungi.
Eneum fannst hann þurfa að segja
neitt. Það eina sem heyrðist var
hrakið í hveitikruðunum, þangað til
einhver veitti þvi eftirtekt, að stóll-
hht. þar sem Brenda Strudwick var
vón að sitja, var auður.
~~ Hvar skyldi ungfrú Strudwick
Vera? spurði veitingakonan.
— Ég veit það ekki, svaraði mað-
Ur hennar. — Ég hitti hana snemma
’ morgun, og þá sagðist hún ætla að
skreppa í sund fyrir morgunverðinn.
ÞaÖ hefur víst tekið lengri tima en
hún gerði ráð fyrir.
Hann hafði naumast lokið máli
sinu, þegar við heyrðum háværar
raúdir framan úr forstofu. Veitinga-
k°nan opnaði hurðina ti! að gá að,
kvað um væri að vera.
— Guð minn góður! hrópaði hún.
~~ Það er ungfrú Strudwick — það
hefur eitthvað komið fyrir hana.
Við risum ósjálfrátt öU úr sætum
°kkar, og í þvi reikaði Brenda inn
dyrunum. Hún var I einstaklega
klæðilegum bikinibol, en bar á herð-
unum gamlan jakka. Hún skalf, svo
a8 hún gat naumast staðið á fótun-
Uln. Hún hneig niður á næsta stól.
Þá fyrst sleppti maðurinn, sem
hafði stutt hana, tökum af henni.
h“að var Rostungurinn'.
Hann sagði sinni ryðguðu rödd:
— Sitjið nú bara svona og hviliö
yöur svolítið, svo að þér getið jafn-
að yður. Ég er alveg sannfærður um,
að tebolli myndi gera yður mikið
gott...
Það leyndi sér ekki, að Rostung-
úrinn hEifði lika verið 1 sjónum.
Tötraleg fötin hans límdust við lik-
atnann og sjórinn lak úr tjásulegu
akegginu.
Við þyrptumst öll utan um
Lagalega séð er það ekkert, sem
hótelið getur gert í þessu . . •
Brendu, þar sem hún sat í stólnum
og greip andann á lofti. Veitinga-
konan hellti heitu tei ofan í hana,
og við sáum, hvemig hún hresstist
smám saman. Skjálftin hætti, og
skyndilega spratt hún á fætur og
svipaðist um:
— Hvar er blessaður gamli mað-
urinn? spurði hún. — Hann var svo
hugrakkur!
ROSTUN GURINN var farinn.
Brenda gekk út að glugganum.
— Til allrar hamingju hefur hon-
um vist ekki orðið neitt meint af
þessu, sagði hún og varp öndinni
léttar. — Hann er setztur á bekkinn
í sólskininu.
Hún reikaði aftur að stólnum, og
strauk hendinni þreytulegá yfir and-
litið:
— Hann bjargaði liíi mínu. Ég
hafði synt talsvert langt út, og
skyndUega fékk ég krampa. Ég veit
ekki, hvort ég kallaði á hjálp, en
frá bekknum sínum sá hann, að ég

■
■
■
:
__ tJr þvf að þú ert á annað borð farin að leita i jakkanum
minur, er ekki úr vegi að benda þér á, að það vantar tvær tölur
á hann.
var i hættu stödd. Mér hafði tekizt
að skreiðast upp á eitt skerið, sem
brýtur á, og þar hékk ég. Ég var
alltof veikburða til að geta synt til
lands. Hann hugsaði sig ekki and-
artak um, heldur reif sig úr jakk-
anura og synti út til mín. Hann
bjargaði mér í land. Hann hlýtur
að vera ótrúlega þrekmikill, HáP.n
bjargaði lifi mínu.
— Ég hef alltaf sagt, að þetta
væri fyrirtaks náungi, gat ég ekki
stillt mig um að segja.
Hún leit á mig undarlegu augna-
ráði, og drættimir í munnvikjunum
bentu til þess, að hún væri í þanrt
veginn að bresta í grát.
— Og ég talaði svo illa um hann,
sagði hún brostinni rödd. — Ég ætl-
aði að fá lögregluna til að stugga
honum I burtu. Ég skammast mín
svo mikið. Hvemig gat ég hagaö
mér þannig ? Ef ég bara vissi, hvem-
ig ég gæti bætt úr þessu! Hann hef-
ur sannarlega unnið sér fyrir þóknun.
— Það finnst mér vera alveg fyr-
irtaks hugmynd, sagði einhver gest-
anna, eldri maður, sem á yngri árum
hafði sjálfur verið sjómaður. Nú tók
hann málin í sinar hendur. Hann
tæmdi ávaxtaskálina: — Látið hana
ganga um. Ég byrja með því að
leggja eitt pund!
Síðan lagði hann pundsseðil í skál-
ina, og við neyddumst allir til að
fara að dæmi hans.
— Ég hef alltaf haldið því fram,
að Rostungurinn væri prýðismaður,
fullyrti ég enn einu sinni um leið og
ég lagði pundsseðilinn í skálina.
— Þetta var nú eiginlega ekki ætl-
HEIMILISPÓ5TURIHH 7