Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 23

DÁSAMLEGASTI STIGI í HEIMI
9 var um borð lijá Bonaparte,
% við vorum á leiöinni til Egypta-
uls, — hann sem hershöfðingi,
setn undirforingi. Við urðum
s“nferða í Xand, og liann rétti mér
°ndina til stuðnings. Það leið
ekhi ' 7..
a longu áður en Alexandrla
a valdi okkar, og síðan var
dið yfir eyðimörkina til Cairo.
Svað við gátum þjáðzt! Þarna
r ekki stingandi strá og nœst-
Urn ekkert vatn, þvi að arabarn-
XT 1l°fðu fyiit öll vatnsbólin með
Eina tilbreytingin frá
rrhungunum var hillingarnar,
Sen koniu okkur til að dreyma
?Wí tekaldar svalálindir, og gerðu
^rstann enn óbœrilegri. Við
0,,imuðu?n framhjá pýramídun-
Unr án þess svo mikið sem virða
vrflits, — eina áhugamál okkar
r að komast til Kairó. Loksins
'aðum við takmarki okkar.
9 var í einni þeirri fjölmörgu
eda, sem áttu að leggja undir
1® kernaðarlega mikilvœga staði.
ntjaðri borgarinnar fundum við
> sem var meira að segja búið
^csvölum. Við klifruðum fimm
u n9að upp, og komust að raun
’ að þar var fyrirtaks útsýni
r aðalgötu borgarinnar, og það
3 ao veggir svalanna skýldu
kur fyrir sóXarhitanum. 1 sex
a9a hafði okkur ekki gefizt tœki-
r' tii að setjast í forsœlu.
j r fjarska barst ómurinn af
ru?n 0g trumbum að eyrum
kar. í>ar kom sveit félaga okkar
k arnmandi, og rétt þegar við
°n?um auga á hann — okkar
( 'kla hershöfðingja, — hugð-
lst við gera mikil fagnaðarlceti
?r/ fagna honum, en þá hrundi
ktð. Áður en við vissum af, vor-
l7u við komnir niður á gólfiö i
sem reyndist snoturlega
y9gt bað.
^ miðri stofunni var heillandi
u9, og hinum megin hennar
3,t tuttugu forkunnarfagrar
Oar konur í þyrpingu og reyndu
VaS þœr gátu til að skýla nekt
s,nm.
t við gáfum okkur ekki tima
^ að gXápa frekar á þœr. Við
ntum byssum og sverðum frá
kur, létum síðan fötin fjúka á
eftir
og dembdum okkur útí.
^egar konumar gerðu sér Ijóst
, erindi okkar vceri ekki að gera
eim neitt til miska, hurfu þœr
aft?ir að sinni fyrri iðju við hrein-
keti,
hv,
isstörfin, rétt eins og viðvoerum
ergi nœrri. Hver þeirra var með
Þessi furðulega og sérkennilega saga er tekin Or bókinni
Contes et Nouvelles eftir hinn fræga franska rithöfund
Jules Janin (1804—74). Janin var meðlimur akademí-
unnar
stóran spegil, og fyrir framan
spegXana undu þœr sér og sneru
fagurlimuðum Xíkömunum, busX-
uðu í vatninu og skvettu því hver
á aðra. Þegar þcer fóru að venj-
ast okkur, sneru þœr sér að okkur
og fóru að hjálpa okkur við þvott-
inn. Þœr skríktu og hlógu meðan
þœr nudduðu okkur ilmvötnum,
greiddu hár okkar og fœrðu okkur
ískaXda drykki, — og þoer horfðu
undrandi á hvita líkami okkar í
hróplegu ósamrcemi við dökkt
andlitið og hendurnar. Loksins
tóku þœr að hvísla eggjunarorð-
um að okkur, — orðin skildum
við ekki, en merking þeirra var
langt hafin yfir alla erfi&leika í
máXakunnáttu.
Þetta var œfintýri líkast. Meðan
Napóleon hélt sigurför inn í
Kairó, höfðum við, framvarða-
sveit hans, lent i múhameðskri
paradis með hverskyns þægindum
og notaXegheitum, að ógleymdum
tuttugu unaðslegum gyðjum til að
stjana við okkur. Þvílík dásemd
eftir aXXt erfiðið, rykið og skeXfi-
Xegan eyðimerkurhitann! Þvílík
dásemd að fá að kynnast hinum
mjög Xofsungnu dásemdum aust-
urXanda!
Útifyrir heyrðum við Xúðra-
bXástur og taktfast fótatak her-
sveitanna, — og við skáXuðum
rœkiXega fyrir hinum óheppnari
féXögum okkar.
Ég hef aXdrei verið jafn ham-
ingjusamur á œvi minni. I þessu
kvennabúri var ég — óbreyttur
XiðþjáXfi — miðpunktur athygXi og
aðdáunar, og mér fannst ég hafa
uppskorið Xaun aXXs erfiðisins, sem
ég hafði þoXað eftir að við yfir-
gáfum FrakkXand. LoXcsins hafði
ég fundið bXóðlieitu konurnar, sem
svo Xengi höfðu ásótt mig í draum-
um mínum.
Við fimmmenningamir, sem
þegar vorum orðinn þáttur í
borgarXifinu, höfðum í rauninni
unnið mikXu meiri sigur en sjáXf-
ur NapóXeon Bonaparte.
Þessar konur voru ef tiX viXl
eiginkonur efnamanna, og meðan
þœr voru i baði, mætti enginn
ónáða þœr, — ekki einu sinni eig-
inmennirnir. Okkur skitdist, að
þær eyddu öXXum síðari hXuta dags-
ins þama, og klukkustundum sam-
an nutum við unaðsXegra kynn-
anna. TJndir kvöXdið gerðu þœr
okkur Xjóst, að nú yrðu þœr að
fara, en ef við fyndumst þama,
myndum við tvímæXaXaust skomir
á háls.
En hvernig áttum við að kom-
ast útf Veggurinn upp að gatinu
í þakinu, var bXautur af raka, úti-
fyrir stóðu þjónar á verði, og ef
við næðumst, myndi NapóXeon fá
vitneskju um aXXt. Og þá var ekki
við neinu góðu að búast. Við
mundum greiniXega fyrirskipun
hans:
Hermenn!
FóXkið, sem við kynnumst inn-
an skamms, umgengst kvenfóXk
sitt á annan hátt en við gerum,
— en í öXXum Xöndum er sá af-
brotamaður, sem gerir eitthvað á
hXut konu. Sérhver hermaður, sem
gerir konu eitthvað tiX miska,
verður umsvifaXaust skotinn!
NapóXeon.
Meðan við brutum heiXann, héXd-
um við ástaXeikjunum við konurn-
ar áfram, og við tœmdum ham-
ingjubikar okkar í botn.
Aðstaðan var hættuXeg, og eig-
inXega vonXaus, ef ein kvennanna
hefði ekki fengið hugmynd. Við
höfðum nokkurnveginn sœtt okkur
við að verða teknir af Xífi, þegar
hún stiXXti sér upp við vegginn
undir gatinu og myndað þannig
grunninn undir björgun okkar.
Upp á sterkar axXir hennar kXifr-
aðist önnur kona, og upp á axXir
hennar hin þriðja, og upp á axX-
ir hennar sii hugXjúfa fegurðar-
dís, sem ég hafði haXdið í faðmi
mínum. Þetta var dásamXegasti
stigi heims — svo sannarXega.
Tveir okkar kXifruðu upp stig-
ann með stígvéXin miXXi tannanna,
og við réttum þeim byssurnar og
sverðin. Nú voru þrír okkar eftir,
—- Eugene, AXbert og ég.
— Röðin er komin að þér, Eug-
ene, sagði ég.
En þegar Eugene var kominn
upp eftir tveim kvennanna, hrap-
aði hann „af slysni" niður aftur.
— FXýttu þér, Eugene, það er
orðið framorðið, sögðum við óþoX-
inmóðir, en nœsta tiXraun fór ekki
betur, og þegar hann Xenti á góXf-
inu ,andvarpaði hann:
— Farið þið bara. Ég verð eftir.
Mér er aXveg sama, þótt ég verði
drepinn.
Þá tók AXbert að kXifra upp.
Hann var myndarXegur piltur, og
konurnar kysstu hann aXXa Xeið-
tna upp. Þegar hann komst upp
á þakið, skipti hann skyndilega um
skoðun — hann vitdi komast nið-
ur aftur. En þá var skyndiXega
enginn stigi Xengur. Konumar
höfðu stokkið niður og dönsuðu i
kringum okkur Eugene.
KXukkustund seinna, eftir að
við höfðum gXatt okkur margvls-
Xega með konunum á ýmsan máta,
mynduðu þær með tárin í augun-
um stiga á ný.
Ég sneri mér að Eugene:
— Við verðum að binda endi á
þessa unaðsXegu skemmtun. Þú
ferð á undan, og ég Xofa því að
koma strax á eftir.
Eugene kXifraði upp, hann
stanzaði ekki nema þrisvar á Xeið-
inni og kyssti konurnar. Ég stóð
við orð mín og fXýtti mér upp, ég
kyssti aðeins þá efstu. AXbert og
Eugene gripu í mig og drógu mig
upp á þakið.
En t sama vetfangi reis nýtt
vandamáX. Unga stúXkan, sem var
efst í stiganum, sveifXaði sér upp
tiX okkar, og gerði okkur Xjóst með
augXjósum bendingum, að hún
viXdi sXást t för með mér. Það
skipti engu máXi, þótt ég hristi
höfuðið, hún vafði mig örmum og
þrýsti sér að mér. Þetta var erf-
iðasta ákvörðunin, sem ég hef
tekið á ævi minni, og því Xauk
þannig, að ég varð að ýta henni
niður tiX hinna kvennanna.
Við stukkum niður af þakinu
og hXupum tiX herdeítdar okkar.
Daginn eftir héXdum við aftur til
hússins, en þá liafði verið gert við
þakið og það styrkt með sverum
járnstöngum.
—•••
PÓSTURINN
■OTGEFANDI: HEIMILISPÓSTURINN, REYKJAVlK
RITSTJÓRAR: BALDUR HÓLMGEIRSSON OG STEINGRlMUR SIGURÐSSON
FRAMKVÆMDASTJ.: GUÐMUNDUR JAKOBSSON, SlMI 36626
RITSTJÓRN OG AFGREIÐSLA.: TJARNARG. 4 — SlMI 11177 — PÓSTHÓLF 495
steindórsprent H.F. PRENTAÐI