Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 18

SKALLI SKEPSTJORI
í VILLTA VESTRINU
— Ég bjargaðl þér af þvi annars heföu Indiánarnir pikkafl
þig i tætlur, svaraði Skalli, — og þess óska ég ekki cinu sinní
versta óvini minum!
— Ég er aldeilis hlessa! hrópafli Blllý undrandi. — En hvafl
um þafl, ég þakka þér fyrir. Ég veit bara ekki hvað til bragfls
skal taka núna. Ef ég sendi kúlu i gegnum hausinn á ykkur,
þá mundi það vist teljast vanþakklátt, býst ég vifl. En ef ég
geri þafl ekki gera kunningjar minir i villta vestrinu stólpagrin
að mér! Mannorð mitt er í veði!
— I>afl er þokkalegt mannorfl eða hltt þó heldur! hvæsti Skalli
út úr sér. — Afl skjóta niflur helflarlegt fólk! Hvers vegna
tekurflu ekki i hnakkadrambifl á glæpalýflnum hjá ykkur úr þvl
þú vilt sýnast svona mikill maður?
— Tja, þá þyrftl ég aö verða „sheriíf", sagoi Billy hugsandi.
— Hvafl er „sheriff"? spurfli stýrimaflurinn, sem hlustafl
haffli órólegur á samtalið.
— Þafl er eins konar lögreglustjórl í villta vestrinu, svarafli
Skalli, — og mér virflist vera alvarlegur hörgull á þeim hér.
Eftir nokkra umhugsun tók Billý skyndilega ákvörflun. — Ég
byrja nýtt lif! hrópafli hann. — Og til afl sanna þafl förum
vifl fyrst mefl Sörla og færum hann réttum eiganda!
Þafl er óþarft afl taka fram hversu þeim félögum létti vifl
þessa hugarfarsbreytingu. Og siflar um daginn komu þeir til
Buffalo, þar sem þeir stigu af baki fyrir utan húsifl hjá Herfli.
eiganda Sörla.
Hörflur var næstum dottlnn aftur fyrir slg af skelfingu þegar
hann opnafli dyrnar og sá Billý standa fyrir framan sig. —
Hva . . hva . . . hvafl vi . . . viltu mér? stamaði hann og rétti
ósjálfrátt upp hendumar.
— Vifl crum komnir til afl skila S'örla, svaraði Billý, — og
þafl áttu þessum tvelm græningjum afl þakka. Og ef þú ekki
launar þeim eins og vifl á. þá skal ég . . . og hönd hans grelp
eítir skammbyssunni.
— Heyrflu, biddu hægur! hrópaði Skalli, — ef þú vilt verfla
sheriff, þá máttu ekki neyfla pentnga út úr mönnum, ekki held-
ur fyrir aflra!
— Hvafl sagðirflu? hrópaði Hörflur steinhissa, — verflur Billý
sheriff???
— Já, svarafli Billý, — og það í glæpabænum Desperado. Ég
œtla afl kenna þeim að haga sér betur eftir lögunum þar!
Allt í einu rak Hörflur upp skellihlátur. — Þvílíkt grin!
sagði hann.
— Hvafl finnst þér svo hlægilegt vifl þafl? spurfli Billý ógnandi.
— Jú, sjáflu ttl, svarafli Hörflur, — Þegar þú varst búinn afl
ræna Sörla og farinn til Desperado, þá hét ég verfllaunum þeim,
sem vildi verfla sheriff i Desperado til afl vernda okkur fyrir
frekari ránum. Verfllaunin voru nefnilega hesturlnn Sörli! Ég
haffli ekki búizt vifl afl sjá skepnuna aftur. En þú mátt eiga
hann, þú ert sá eini sem getur staðizt bandittunum snúning.
— Sérflu bara, drengur minn? sagfli Skalli og gaf Billý vin-
gjarnlegt olnbogaskot, — þarna fékkstu eftir sem áflur þafl.
sem þú vildir, — en á heiflvirflan hátt!
Það ríkti almennur íögnuflur yflr þeim fréttum afl Billý
bjarnarhrammur heffli kosifl sér stöðu mefl lögum og réttl,
og hinn fyrrverandi bandltt fékk sifellt meiri áhuga á hinu
nýkjörna lifi sinu.
— Ég mun alltaf vera þér þakklátur, sagfli hann einfaldlega
þegar hann fylgdi Skalla og stýrimanninum niflur afl höfn.
— Sleppum þvi, drengur minn, sagfll Skalli. — Ég vildi afl-
eins biflja þig afl sjá svo um afl betur verfli farið með Indlán-
ana. Þafl gengur ekki afl þeir hvitu skuli alltaf ganga meira og
meira á veiflilendur rauflsklnnanna. Þnfl er engin furfla þótt
þeim verfli illa vifl hvltu menninn.
Þessu lofafli Billý og þar mefl kvöddust þeir hjartanlega. Litlu
siflar lét Skröggur gamli úr höfn.
— Tja, lasm, sagfli Skalli og horffli til strandarinnar, sem
hvarf smám saman i fjarska. — Þeir geta yljafl manni undir
uggum í villta vestrinu! En samt er ég feginn afl haía kynnzt
þvi. Vifl verflum bara að líta á þetta sem elns konar skemmtiferfl.
— En sú skemmtiferfl! hnussafli í stýra, — taugarnar í mér
eru allar I "'i ennþá! — Fáifl mér heldur Djúpafjörð!
Og afl svo mæltu stýrfli hann belna stefnu heim til uppá-
hajdshafnar slnnar. Hann gætti þess afl lita aldrei vifl.
SÖGULOK.
viku hverri. Eigandi þessa
snotra húss vildi ekki, a®
það stæði þama algjörlega
eftirlitslaust.
Ég gekk á undan upp é
aðra hæð, og maðurinn kom
á eftir. Skyndilega fannst
mér eitthvað stórfurðulegt
við hann — ojæja, það var
vist imyndun.
— Þekktuð þér fjölskyld-
una, sem bjó hérna áður’
spurði hann dálítið móður-
— Já, svaraði ég. —
var vanur að koma hingað
á hverjum degi og hjálpa til
við hitt og þetta smávegis-
— Hversvegna fluttu ÞaU
úr þessu fína húsi? spurði
hann um leið og hann haU-
aði sér fram á stigahandrið-
ið og leit niður í forstofuna-
— Þau héldu þvi fram, að
það væri draugagangur
héma. Það væri afturgang8
á ferli héma.
— Afturganga ? ...
hver er skoðun yðar sjálfs •
Að það geti verið satt?
— Ég hef aldrei séð neitf.
svaraði ég. — Ekki neitfc
allan tímann, sem ég hef
verið héma.
Hann hló — andstyggi"
legum hlátri, sem minntJ
helzt á ishröngl. Það fór ö-
notahrollur um mig.
— Og hvemig lítur svo
þessi afturganga út? sagð1
hann hæðnislega. — Er Þa®
nunna i flaksandi pilsum
... eða kannski „hvit fru
eða eitthvað svoleiðis?
— Nei, það mun vera eitt-
hvað í líkingu við flakkara.
sagði ég og leit fast á hann-
— Það er sagt, að hann
hafi hengt sig neðan í hand-
riðinu fyrir mörgum árum-
— En þér eruð sem sagt
ekki hræddur við að gangs
héma um?
Hann leit á mig þessum
sljóu, illgimislegu augum-
— Ég hef aldrei séð neitt
— hversvegna skyldi dg
vera hræddur?
— Þér hafið kannski bara
verið héma á daginn ? sagö’
hann. — Þetta er kannski
í fyrsta skipti, sem þér er-
uð héma um miðnættið ?
Hann hafði rétt fyrir sér,
en ég svaraði ekki. í dag
hafði ég ekki komizt meðan
albjart var.
Ég ætlaði einmitt að fara
að segja honum, að við yrfS'
um að halda áfram, ef hann
vildi líta á húsið, þegar ég
tók eftir því, að hann stóð
og var að bjástra við eitt'
hvað. Þama var ekki eins
bjart og niðri i forstofunni.
en mér sýndist hann vera
með eitthvað, sem líktist
slöngu.
En allt í einu sá ég, a8