Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 17

Þuð befur verið undir miðnættiO,
sem dyrabjallan- hringdi. Einmitt
Pegar ég hafOi lokiO hringferO minni
og var í þann veginn a8
ara. Ég gekk fram í tunglskinslýsta
°rstofuna og opnaOi hurðina.
Utifyrir stóð lítill, væskilslegur
®anngarmur I alltof stórum frakka
með ullartrefil um hálsinn. Hatt-
“r. sem fyrir löngu hafði séð betri
a^a. var dreginn niður fyrir augun
huldi andlitið að mestu.
EruO þér eigandi hússins hérna ?
sPurðj hann þurri, brostinni rödd.
Eg svaraði þessu engu, en spurOi
1 staðinn:
— Hvað vlijið þér?
, hef heyrt, að húsið væri til
>eigu.
Stendur heima.
• •. Hann krimti: — Héma,
’ g®ti ég. .. ætli maður mætti lit-
a*t um?
Um miðja nótt ? Eg leit á snjáO
fötin hans.
~~ ^að tók tíma að komast hing-
að. svaraði hann afsakandi. — Og
S skal ekkl vera lengi.
Jæja, komið þá innfyrir, sagði
°e vék til hliðar, svo að hann
®mist framhjá mér. Ég var sann-
f®rður um, að hann hefði engar að-
stæður til aO taka húsið á lelgu,
Petta dýrindis hús, — en hinsvegar
var ég einsamall og vildi ekki stofna
Ul neinna iUinda við hann.
" Búið þér héma? spurði hann
°S gjóaði augunum á kóngurlóarvef
úti 1 homi forsrtofunnar.
Nei, ég kem bara hingaö stöku
sinnum.
' Einskonar vaktmaður, þá?
^nn krimti aftur: — Þér hugsið
®hkert sérlega vel um það.
' Eg hef ekkert með hreingem-
‘n&arnar að gera, svaraði ég stutt-
aralega.
Hvenær flutti það? spurði hann.
Eg á við fólkið, sem var héma
seinast ?
% yppti öxlum.
Fyrir þrem-fjórum árum. Man
það ekki svo nákvæmlega.
Skyndilega hvarf máninn á bak við
ahýjabakka, og allt varð aldimmt i
torstofunni.
~~ Er ljós hérna ? spurði maður-
inn.
Eg: kveikti ljósið. Það skein niður
á okkur kuldalegt og skjannahvítt.
' Venjulegast er straumurinn rof-
'nn í mannlausum húsum, en það er
ekki gert í þessu húsi, sagði ég.
Míiukkan tótf á
—— miðnœtti
Smásaga eftir Alien Rice
Hann tók að losa um trefilinn
sinn.
— Ég átti að fá að litast um, ekki
satt? sagði hann og lét trefilinn lafa
með frakkaboðungnum.
Ég sá greinilega framan í hann
núna, enda þótt hann hefði hökuna
enn niðri í snjáðum frakkakragan-
um. Andlitið var ósköp hversdags-
legt. . . hann var á sextugsaldri, en
djúpar andlitshrukkurnar voru svart-
ar af ryki og óhreinindum. Augun
voru sljó, hörundiö litlaust og sett
svörtum skeggbroddum.
— Ef þér endilega viljið, sagði ég,
og bjóst til að sýna honum fyrst um
uppi á lofti.
Ég þekkti manngerðina svosem, —
róni að reyna að narra sér út húsa-
skjól yfir nóttina. Hann hafði séð
ljóslausa gluggana og gert sér ljóst,
að húsið væri mannlaust, V- en í ör-
yggisskyni hafði hann hringt dyra-
bjöllunni. En svo hitti hann mig, og
þegar hann hefði litazt um, myndi
hann biðja afsökunar á ónæðinu og
hverfa út í nóttina til að leita sér
annars athvarfs.
Ef hann hefði komið tíu mínútum
seinna, hefði ég verið farinn. Og ef
hann hefði mölvað rúðu og laumazt
inn, hefði ég misst starfann. Ekki svo
að skilja, að það hafi gefið einhver
ósköp af sér, en það var þó alltaf
dáíltill aukaskildingur við hliðina á
ellilífeyrinum. Fyrir yngri menn er
ekki erfitt að fá vaktmannsstarf, en
á mínum aldri — ég er að verða á'tt-
ræður — verður maður að taka með
þökkum því, sem býðzt. Raunar er
þetta þægilegasta starf, ég þarf ekki
annað en líta nokkrum sinnum inn i
Hann tók upp eitthvað, sem líktist
en svo sá ég, að þetta var
— Hafði hann hugsað sér að
hengja sig. . . . ?
reipi.