Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 8

ÞRÍSKIPT
VORDRAGT
Nokkm áður en franska tíckuhúcklQ
Haute Coutoure lætur i ljós leyndardóma
hinnar komandi tlzku, eru vorefnin tekln
iram. Og í vortízkusniðunum má alltaf sjá,
hvað er á döfinni. Hér sjáum vI5 vordragt
frá Gattegno, failega og klæðilega. Efnið
er köflótt ull í marinhvitu og marinblátt
silkl i ermalausri blússunnl. Pilsið er lltið
eitt rykkt, jakkinn stuttur og óhnepptur.
Og svo má ekkl gleyma hattinum, strá-
hatti með bláum röndum.
VORKÁPAN
Kf dæma má efttr vorkápunum frá
Fmkklandl, er ekki vlð mlkinm breyting-
um aO búast, eina og sjá má af meðfylgj-
andi kápumynd. En hvemig lizt þ£r á
svarta stráhattinn frá Barthet vlO kápunaf
unin, 'tautaðl Brenda, — en ég er
ykkur innilega þakklát fyrir að
bregðast svona við þessu.
Hún flýtti sér upp i herbergi sitt
eftir veskinu sínu og setti líka sinn
pundsseðil.
— Ég ætti raunar að gefa honum
meira, sagði hún afsakandi, — en
þetta er allt og sumt, sem ég get
misst, og það gef ég með gleði. . .
Á BEKKNUM fyrir utan sat gamli
rostungurinn og lét sólina þurrka
föt sín. Augu hans heindust enn að
sjóndeildarhringnum. Hann óraði
víst ekki fyrir þvi, að inni á Bella
Vista værum við að skjóta saman í
álitlega fjárupphæð handa honum.
Þetta urðu samtals sextán pund, þvi
að við vorum í sumarleyfisskapi og
hikuðum ekki við að leggja fram
peninga í þágu góðs málefnis. Veit-
ingahjónin lögðu llka fram sinn skerf,
og svo voru einhverjir örlátarl en
aðrir, og þegar söfnuntnni lauk, voru
komin tuttugu pund í skálina.
Við stóðum öll úti við gluggann
og horfðum á, þegar Brenda gekk
út til að afhenda Rostungnum upp-
hæðina.
Við sáum, að í fyrstu neitaði hann
ákveðið að taka við peningunum, en
loks heppnaðist ungu fegurðardís-
inni að fá hann til að veita þeim
viðtöku . . .
Nokkru seinna um daginn varð ég
fyrir athygUsverðri upplifun. Það
var inni í bænum — langt frá Hótel
Bella Vista — að ég sá þau saman,
Brendu og Rostunginn.
Sú Ijóshærða var skellihlæjandi, og
Rostungurinn var alls ekki tötraleg-
ur lengur. Hamingjan hagaði því svo
til, að þau sáu mig ekki.
— Hvar finnst þér, að við ættum
að reyna fyrir okkur næst? spurði
Rostungurinn.
— Hvemig lizt þér á Ocean Side
hótelið hjá Beachbome? svaraði
Brenda Strudwick. — Þú manst llk-
lega, að við náðum okkur í laglegan
skllding þar í fyrra.
Það var ekki nema sanngjamt, að
ég hringdi til lögreglunnar í Beach-
boume og varaöi hana við hjúun-
um. Það var ekki beinlínis hefni-
gimi frá minni hendi, heldur miklu
fremur vonbrigði — því að ég hafði
sannast sagt vonazt til þess að lenda
í smá-sumarleyfisævintýri með
Brendu hinni fögru.
—•••