Heimilispósturinn - 11.02.1961, Blaðsíða 9

Hann elti bátinn í f imm metra f jar-
lægð. Það var ekki laust við að kald-
ur svitinn sprytti fram á enninu á
mer
sat og naut sólskinsins á hafn-
^bakkanum í Auckland á Nýja-Sjá-
andi og fyigdist með því, sem fram
. r’ Þegar mér varð skyndilega litið
a ^agbiað, sem einhver hafði skilið
ef^*r- Augnaráð mitt stanzaði við
eitla fyrirsögnina: SJÓRÉTTUR TJT-
skipsvoða.
GufUSkipið Port Waikato hafði
í óveðri við Chathameyjarnar
^bðaustur af Nýja-Sjálandi, trossu
afðj sj^Qj^g fyrjr borð, og festist
^11 í skrúfunni. Skipið hafði rekið
UlT1 stjórnlaust, þangað til það fannst
°asins og var dregið inn til Welling-
°n- Málið hafði vakið almenna at-
ygli, þar sem það var á allra vit-
°rði’ að maoriarnir á Chathameyj-'
Utn hefðu kallað formælingar yfir
sbipið, vegna þess að um borð var
°na nokkur, sem þeir álitu hafa
^auheigað grafir forfeðra þeirra í
vísindanna.
Meðan ég las frásögnina reikuðu
ugsanir mínar aftur til ýmissa ó-
sbiljanlegra atburða, sem komið
ofðu fyrir mig sjálfan, og það var
ei{ki laust við, að ég glotti með sjálf-
UlT1 mér. Gufuskipið Port Waikato
afði sannarlega verið heppið. Ég
efði þorað að veðja við hvern sem
Vfl þ
um það, að sjórétturinn myndi
ai(irei komast að því, hvemig tross-
an vafðist utan um skrúfuna. Það
j^ði látið sitja við það að finna ein-
vern skipsmann og dæma hann fyr-
11 birðulausa meðferð trossunnar.
Ég
er ekki einn þeirra, sem hall-
asf að hjátrú þeirra innfæddu, og
afi ég brosað að lestri frásagnar-
ltlnar loknum, stafaði það af því, að
g Var að fullu laus við það, sem
aðafrásögnin minnti mig á.
1936 var ég á veiðum í
Sfennd við Chathameyjar, við veidd-
Uttl á smábátum i móðurskip, sem
éf Suðurhafið, — togari, sem hafði
^ður verið gerður út frá Hull og
eitið þá Freesby. Þama var gnægð
flskjar, fimmkræktir önglamir komu
Jafnan upp með fimm væna þorska.
ið vorum svo önnum kafnir, að iðu-
8a liðu margar vikur milli þess
Sehi við fómm i land.
Ég
man mætavel eftir strand-
undir nokkrum kringumstæðum til
að koma nærri, algjör bannstaður.
Að sögn áttu maórí-stríðsmennirnir
að hafa komið frá Taranaki til eyj-
anna og neytt frumbyggjana til að
grafa grafir sinar á strönd þessari.
Var þeim síðan hreinlega útrýmt.
Allt fram á þennan dag afhjúpar
sjórinn mannabein og húskúpur með
gati á hvirflinum eftir striðskylfur,
til þess að sál hins drepna gæti kom-
izt út.
Dag nokkurn kom það í minn hlut
að róa í land til að sækja kinda-
skrokka. Voru þeir alls sex og lagð-
ir saman tveir og tveir í bátinn. Náði
sjórinn svo til upp að brún bátsins,
en til allrar hamingju var logn, svo
að hættan var ekki mikil.
Meðan ég reri út að skipinu, horfði
ég í kjölfarið og kom skyndilega
bakugganum, og ég komst heill á
húfi til skipsins. Hákarlinum var
stuggað á brott.
Við komum okkur saman um að
veiða drjóla, og daginn eftir fengum
við einn smiðinn til að útbúa sér-
stakan hákarlskrók, sem festur var
við svera hlekkjafesti. Beitan var
þrir vænir þorskar.
Ég þori ekki að leggja eið út á,
að það væri sama skepnan og skaut
mér hvað mestum skelk í bringu, en
þessi, sem við fengum á krókinn, var
furðu ljótur. Það var aldeilis handa-
gangur í öskjimum áður en við
komum honum upp að skipshliðinni,
og 13 riffilkúlur gerðu að lokum út-
af við hann. Síðan lyftum við honum
um borð og mældum hann. Hann
reyndist sjö metrar á lengd.
Skolturinn var skelfilegur. Ég á-
ir hans og fullyrðingar hljómuðu enn
í eyrum minum, . þegar við rérum
aftur um borð í skipið, sem átti að
flytja okkur til Nýja-Sjálands.
Það gerðist ekki neitt sögulegt á
leiðinni, og við komumst heilir og
höldnu heim. Ég sagði vinum mínum
mörgum frá tönnunum og sýndi þeim
þær, og vöktu þær mikla athygli.
Lét ég loks til leiðast að gefa einum
vina minna eina tönnina. Hafði hann
starfað hjá sama fyrirtækinu í 25 ár,
og nýlega verið hækkaður upp í skip-
stjóratign. Hann hló að aðvörunar-
yrðum gamla maoríans og stakk
tönninni í vasa sinn.
Tæpum þrem vikum síðar var hann
rekinn úr starfi, þrátt fyrir lýtal^ust
starf. Ég fékk aldrei vitneskju um
ástæðuna fyrir brottrekstrinum. Mér
datt að minnsta kosti alls ekki í hug
að setja hann í samband við hákarls-
tennurnar.
Um þetta leyti fór ég að fá und-
arlega krampadrætti í fæturna. Nudd
og læknisaðgerðir höfðu engin áhrif.
Ég lagðist loks inn á sjúkrahús og
læknarnir gerðu áreiðanlega allt,
sem í þeirra valdi stóð, þótt þeim
heppnaðist ekki að lækna mig. Þrem
vikum seinna var ég útskrifaður með
hækjur!
Meðan ég lá á sjúkrahúsinu, voru
hákarlstennurnar þrjár í kofforti
mínu. Ein hjúkrunarkvennanna sá
þær þar, og varð svo hrifin, að hún
vildi endilega fá eina þeirra. Ég var-
aði hana við og sagði, að þær hefðu
ógæfu í för með sér, en hún hló bara.
Daginn eftir datt hún og fótbrotn-
aði!
Úr sjúkrahúsinu fór ég til Wanga-
nui. Það liðu tíu mánuðir áður en
HÁKARLSTENNURNAR FJÚRAR
auga á bakugga hákarls, sem elti
mig. Hann var í fimm metra fjar-
lægð frá bátnum. Það var ekki laust
við, að kaldur svitinn sprytti út á
mér, þvl að bakugginn var næstum
meter á hæð, og ég sá, að þama var
á ferðinni risastór, hvítur hákarl, —
skrímslið, sem maoríamir kalla
mango tuatini. Ég var þaulkunnugur
ýmsum ófreskjum hafsins eftir
margra ára sjómennsku, og hingað
til hafði ég ekki óttast neitt, sem ég
sá. En þessi skratti skaut mér skelk
í bringu. Ég reri eins og ég mögu-
lega gat til þess að komast sem
fyrst til skipsins. Hvað skyldi há-
karlinn vera stór? Eftir bakuggan-
um að dæma gat hausinn á honum
naumast verið nema hálfan meter
frá skutnum. Hversu mikið skyldi
hann þurfa að rífa í sig af bátnum
til að ná skrokkunum, sem aftast
voru? Og hver yrðu örlög mín, ef
hann léti til skarar skriða?
Ég réri af öllum lífs og sálar kröft-
S. R. SALTER
lengju, sem enginn innfæddra fékkst um án þess að sleppa augunum af
kvað að hirða eitthvað af sverum
tönnunum að minjagripum og valdi
fjórar úr. Ég fægði þær og hreins-
aði og stakk þeim I vasa minn, með-
an ég braut heilann um, hvort ég
myndi ekki geta gert mér peninga
úr þeim, þegar ég kæmi heim.
Það var komið að vertíðarlokum,
og við héldum I land til að kveðja
þessa fáu kunningja, sem við höfð-
um eignazt. Einn þeirra var gamall
maóri, og sýndi ég stoltur honum
feng minn.
Það var aldeilis svipur, sem kom
á hann! Hann var beinlínis skelfing-
in uppmáluð, og bað hann mig að
losa mig við tennurnar samstundis,
þær væru tabú og myndu leiða ógæfu
yfir mig. Ég hló, og sagði víst með
nokkru yfirlæti, að ég tryði ekki á
tabú eða neitt þvílíkt þrugl. En bæn-
ég gat aftur staðið á fótunum, og
þá hófst ég handa um að búa bát á
veiðar. 1 fyrstu reynsluferðinni brotn-
aði báturinn á Wanganui-rifinu.
Þegar ég eignaðist nýja kunningja,
sagði ég iðulega frá atburðum þeim,
sem hent höfðu mig á Chatham-eyj-
um og tók upp hákarlstennumar
tvær, sem ég átti eftir. Enginn trúði
því, að þær gætu verið tabú, og dag
nokkum spurði einn kunninginn mig,
hvort hann gæti ekki fengið aðra
tönnina hjá mér. Hann hugðist setja
hana sem skartgrip á blátt flauel.
Það var gullsmiður, sem gekk frá
þessu fyrir hann, og var kona hans
ekki síður hrifin af gripnum en hann
sjálfur. Var þessi skartgripur settur
á áberandi stað í stofunni og vakti
almenna hrifningu.
Eitt kvöldið, þegar þau komu heim
úr kvikmyndahúsi, stóð húsið þeirra
í björtu báli.
Eftir þetta tók ég að rifja upp
fyrir mér, hvað hafði hent aðra eig-
Framhald á bls. 22.
HEIMILI5PDBTURINN
9