Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1957, Blaðsíða 68

reyndar viðfelldinn lestur. Einar Bragi yrkir
um eilífð jarðargróðans og milt frjóregnið sem
blessar okkur öll; um hreininn unga sem
hverfur á vit dauðans í faðmi Kiðjafellshlíða;
um ástina sem kemur til okkar í apríl þegar
við erum sextán ára. í þessum Ijóðum og öðr-
um fleiri lifir náttúran hljóðlátu Iífi, og í öllu
yfirlætisleysi sínu tekst skáldinu að draga upp
sannfærandi myndir. Þó eru enn ótalin beztu
ljóð bókarinnar, Con amore, Spunakonur og
— kannski — Andante. í hinu fyrstnernda
ljóði yrkir skáldið um konuna sem hann elsk-
ar, kf-nuna með næturgala í augum, unga ó-
létta konu:
„konuna stolta sigurglaða
sýnandi öllum heiminum
sinn vorsána frjóa akur
þar sem undrið vex í myrkri
moldinni gljúpu: vex.“
í þessu ljóði kemur fram sama lífsást, sama
gleði í faðmi náttúrunnar og í öðrum einlæg-
ustu ljóðum bókarinnar; ég held að þessi til-
finning sé meginstyrkur Einars Braga sem
skálds.
Spunakonur er aftur á móti af öðrum toga
spunnið; þar segir skáldið af systrum þeim
þremur er sitja á heimsenda og spinna okkur
örlög, unz þar kemur að lokum að þær nema
boð um höf: berið nú spunann fram. Sterkt
Ijóð, kannski bezt þessara þriggja.
I Andante er það draumurinn um „miklu
ágætari framtíð handa oss og börnum vorurrí1
sem knýr skáldið til Ijóða, draumurinn um
daginn sem kemur:
„þegar stjarnan rauða kviknar
og vér göngum sigurglaðir
veginn fram í vöku bræður.“
Og er að vísu hvorki staður né stund til að
ræða slíkan draum cg réttmæti hans hér. —
ÖIl þessi Ijóð eru ort í einföldu sterku formi,
skáldið nær tangarhaldi á minnisstæðum tákn-
um, og ljóðin vaka áfram í huga manns eftir
að Iestri er lokið. Það gefur þeim vinninginn
fram yfir prósaljóðin sem áður var vitnað til,
og eru þau þó einnig hugþekkur kveðskapur.
Miklu ver kann ég við Ijóð eins og Noc-
turne — mér finnst það hálfgildings uppgerð
— eða Báruljóð og Vorljóð sem eru eins og
hvert annað máttlaust gjálfur við eyra manns.
En víst er ástæðulaust að fara að fárast yfir
þessum litlu Ijóðum, þau hverfa hvort sem er
í skugga beztu Ijóðanna í bókinni, og með
þeim hefur Einar Bragi, sýnt fram á skáld-
gáfu sína svo að hún verður ekki dregin f efa
framar.
Hörður Agústsson hefur gert teikningar í
bók Einars Braga, og ber honum vissulega
helft heiðursins af bókinni; myndskreyting
lians er góð list og ekki síður unaðsauki að
„lesa“ myndirnar en ljóðin sem þær fylgja.
O O O
Þeir Einar Bragi og Jónas Svafár eiga víst
um fáa hluti sammerkt. Reiðlag þeirra á
Pegasusi er næsta ólíkt, annar fer með ærslum
og ósköpum, situr jafnvel öfugur í hnakknum,
en hinn tekur gangvara sinn miklum mun
hófsamlegri tökum og fer fram svo sem nefið
veit — og er það. að vísu viturlegri reið-
mennska í langferð. Þð eiga þeir nokkra sam-
stöðu: báðir teljast þeir í flokki ungra skálda
íslenzkra, en hvorugum er enn gefin raust spá-
mannsins. Og þeir eru báðir, hvor með sínum
hætti, skemmtilegir fulltrúar íslenzkrar ljóða-
gerðar á miðri tuttugustu öld.
Ó.J.
Hann var sjómaður . . .
Jóhannes Helgi: Allra veðra von. Sex sög-
ur. Myndskreytingar eftir Jón Engilberts.
Setberg s.f. 1957.
Jóhannes Helgi varð fyrst kunnur sem höf-
undur fyrir tveimur árum, er hann hlaut verð-
laun í smásögusamkeppni, er Eimreiðin stóð
fyrir í umboði New York Herald Tribune.
Fyrir sögu sína Róa sfómenn hlaut hann verð-
launin, og var sagan þýdd á ensku og jafnvel
fleiri tungur og birt erlendis ásamt öðrum
verðlaunasögum. — Er þetta óneitanlega
nokkur frami fyrir ungan höfund.
Mér segir svo hugur, að Jóhannesi Helga
hafi vaxið sjálfsálit — í bezta skilningi — við
þann frama sinn, enda má ráða það af orð-
um hans í formála fyrir bók sinni, að hann
hafi um skeið talið aðra hluti sér þarfari en
að sitja við skriftir og búa til sögur. En það
fór fyrir honum, eins og svo mörgum, að það
66
DAGSKRÁ