Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Síða 16

nema þögnin og birtan utan af grámáluðum
ganginum óeðlilega mikil af því sólin skein
nú beint inn um þakgluggann fyrir enda hans.
— Farðu á undan, sagði hún.
— Já.
— Bíddu aðeins.
— Nú.
— Lyftu mér einu sinni áður.
Hann tók viðamikinn og breiðan skrokk
hennar í fangið og setti magan fram. Þá
blossaði aftur upp í honum löngunin til að
setja hana í rúmið hvað sem það kostaði og
hann sleppti henni hranalega.
— A ég að lyfta þér einu sinni, sagði hún.
— Nei.
— Af hverju ekki.
— Nú er ég farinn, sagði hann og tók gos-
drykkjarflöskuna úr gluggakistunni. Hann fór
framhjá henni úti á ganginum, og heyrði ekki
að hún kæmi á eftir honum niður stigann.
Það voru engir í anddyrinu þegar hann kom
niður og hann hugsaði þetta myndi hafa verið
starfsrólkið. Uti á hlaðinu hitti hann Kristj-
án, sem hafði verið að skcrpa stunguspaðana
nrrðan undir húsinu. Hann rétti honum gos-
d rykkjarflöskuna.
— Viltu þetta ekki sjálfur, sagði Kristján.
Hann anzaði ekki, heldur gekk áfram út
veginn, eftir að hafa tekið spaðann. Kristján
stóð eftir á hlaðinu meðan hann drakk úr
flöskunni. Hann lauk úr henni og gekk með
hana heim að húsinu og setti hana efst f
tröppurnar. Síðan hraðaði hann sér eftir Ólafi.
llann var móður þegar hann náði honum.
— Hvað gengur að þér, sagði Kristján.
— Að inér — ekkert.
— Víst gengur einhver djöfullinn að þér.
Mótorhljóðið í jarðýtunni heyrðist nú mjög
greinilega og hann sá kakíklæddan ameríkan-
ann álútan í opnu sætinu með báðar hendur
á stýrisstöngunum. Hann ruddi stöðugt jarð-
fyllum á undan sér og blár reykjarstrókurinn
frá dísilvélinni stóð beint upp úr púströrinu.
Þeir beygðu út af gamla veginum og niður í
mýrina til Jóhanns gamla, sem stóð á skyrt-
unni í björtu haustveðrinu og hjó og stakk
og velti kollbleikum sniddum út í svart flag-
ið, en kúskarnir stóðu nokkru til hliðar hjá
kerrum sfnum og lyftu hnausunum upp í þær
með göflum, meðan loðnir hestarnir hengdu
höfuðin í aktýgjunum og köstuðu mæðinni.
— Hvað voru þið að gaufa, sagði Jóhann.
— Ekkert. Við vorum að skerpa, sagði
Kristján.
— Líklega bíta þeir eitthvað.
— Þeir flugbfta.
— Það ætti þá að sjást.
Jóhann setti spaða sinn í svörðinn og steig
á hann, eða öllu heldur sparkaði honum nið-
ur votum og biturlegum. Svo þurfti hann að
snýta sér cg taka í nefið og gera vísu:
Stríðsþjóðirnar stunda brall;
stendur ógn af fáum.
Ameríkanar eiga lmall
sem engum hlífir stráum.
— Hvernig er vísan um ráðskonuna.
— Hún er ekki handa unglingum.
— Við erum engir unglingar.
— Þið eruð brjóstmylkingar.
— Vertu rólegur gamli minn.
— Menn eiga að vinna.
— Nú livað er þetta maður — erum við
ekki að vinna.
— Þið hangið á bauknum á kvöldin og
eyðið peningum í stað þess að hvíla ykkur og
það sést á dagsverkunum.
Þeir þögnuðu og sólin skein á bök þeirra
og á timbrið í uppsláttum brúarstöplanna og
á föla septemberjörð og jarðýtan malaði í
sífellu uppi í ruðningnum. Mótorhljóð hennar
blandaðist snöggum skurðhljóðum frá spöð-
unum og hringli í aktygjum og glamri í
kerruhjólunum á gamla veginum fyrir ofan
mýrina.
Konan var öll í hug hans meðan hann
stakk sniddurnar og þótt þeir segðu eitthvað
hinir, heyrði hann ekki nema málkliðinn. Um
kvöldið myndu þeir fara frá tjöldunum við
ána og ganga eftir gamla veginum suður að
gistihúsinu til að sitja í afgreiðslusalnum, sem
notaður var fyrir fólkið í rútubílunum. Og
ameríkumaðurnn kæmi niður og sæti hjá þeim
eins og önnur kvöld. Samtalið við hann gekk
alltaf mjög erfiðlega, af því enginn kunni
tungu hans, en liann gat samt kennt þeim
erindið „Sjómaður vill fara heim“ og upp frá
því sungu þeir það stundum með honum í
rökkrinu. Honum þótti mjög vænt um Roose-
velt og þeim var einnig mjög hlýtt til hans
og Churchills. Menn gátu fengið keypt hulst-
ur um eldspýtustokka með myndum af þeim
og merkilegum áletrunum. Það gengu flestir
14
DACSKRÁ