Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Side 23
GAMLI MAÐURINN — Það, sem þessi unga
stúlka segir, það segir hún því aðeins að
þcr hafið hugsað það, hún cr ekkert ann-
að en bergmál yðar.
ARI — (Með ugg) Bergmál mitt? Þér hafið
áður imprað á þessu. Hver er ástæðan?
GAMLI MAÐURINN — Æ, hversvegna þarf
ég að fara í kringum sannleikann.
ARI — Sannleikann? Þér segið ekki satt,
gamli maður. Hún hefur sagt yður það,
sem ég mundi aldrei hugsa. Þetta er frá-
leitt.
GAMLI MAÐURINN — Stúlkan þarna, þetta
blóm í skógi, Orchis purpurella, hún cr
aðeins til í draumi yðar. (Stúlkan hrópar
upp yfir sig).
ARI — Orchis purpurella? Er hún það blóm,
sem þér leituðuð?
GAMLI MAÐURINN — Hún cr draumur
yðar.
ARI — (Titrandi af geðshræringu) Nei, það
cr ekki satt. Sjáið þér til. Ég hef verið
að leita að lagi í marga mánuði, ég hef
ekki getað hugsað og ekki samið, en í
nótt kom hún með lagið og hvernig gæti
hún það, ef hún væri ég?
GAMLI MAÐURINN — Frálcit undanbrögð,
ungi maður, þér ættuð að horfast í augu
við staðreyndirnar. Þegar þér vaknið í
fyrramálið, verður stúlkan ekki lengur til.
Þykir yður ekki undarlegt, að hér skuli
öll tré vera í skrúða, þó um hávetur sé?
Það er af því að þetta rjóður er hvergi
til nema í draumi yðar.
ARI — En af hverju eruð þér svo vissir um,
að mig sé að dreyma? Af hverju getur
hana ekki verið að dreyma?
GAMLI MAÐURINN — Væri það hetra?
Annaðhvort ykkar er aðeins til í draumi
liins. Aðeins annað ykkar er í raun og
veru, það ykkar sem dreymir. Hitt er
ekki til. Væri það betra að hana dreymdi?
ARI — Betra? Þykizt þér ekki vera útvalinn
boðberi sannleikans? Kemur það málinu
við, hvort mér þykir eitt betra en annað?
Staðreyndirnar standa sjálfsagt óhaggað-
ar eftir sem áður.
SIÚLKAN — Nei, trúðu honum ekki. Er það
satt, sem hann segir? Ég vil ekki láta
það vera satt.
ARI — Sál mín hrópar: satt, hjarta mitt: lýgi.
STÚLKAN — Hvort okkar dreymir? Ég vil
vita það. Ef mig dreymir, þá skal ég
aldrei samþykkja, að þú sért ekki til. Ó,
ég vil fá að vita það. Ég vil fá að vita
það. Ég ætla að berjast gegn þessum gamla
manni. Ég veit það vel að ég get það, ég
finn svo vel að það er eirthvað, sem hann
skilur ekki, og það er einmitt það, sem
allt veltur á. Ég skal ekki gefast upp, og
upp úr baráttu minni skalt þú rísa, í vöku
og veruleika.
ARI — Ég hugsaði þetta ekki. Yður skjátlast,
gamli maður. Hún er annað og meira en
aðeins draumur minn.
GAMLI MAÐURINN — Það fljóta ekki all-
ar hugsanir ofan á.
ARI — En þetta var ekki hugur minn. Ég
veit það. Hana er að dreyma. Ég er ekki
til.
STÚLKAN — Ef við viljum bæði vera til,
getur þessi maður ckkert. Ég skipa yður,
farið burt, gamli maður, farið burt.
GAMLI MAÐURINN — Til einskis, til
einskis. Við förum bráðum.
STÚLKAN — Við? Ekki ég. Ekki ég. (Við
Ara) Trúðu honum ekki. Þá er allt glat-
að. Við verðum að berjast gegn honum,
og til þess að ná árangri, þarf bara eitt,
það, að trúa honum ekki.
ARI — Vertu stillt, Ijúfan mín. Gamli maður,
það er eitthvað bogið við kenningu yðar.
Ef unnusta mín væri hvergi til nema í
draumi mínum, þá hefði hún ekki getað
sagt þetta. Og ef ég væri hvergi til nema
í draumi hennar, þá væri ég ekki eins
hræddur og ég er.
STÚLKAN — Þú mátt ekki vera hræddur,
þá er allt glatað. Vertu viss um að hann
hafi á röngu að standa, þá sigrum við.
ARI — Ég vil trúa því. En það er angist í
huga mér, nístandi angist, sem rænir mig
ró cg krafti. (Snýr sér undan).
GAMLI MAÐURINN — Nú skal ég sýna
ykkur svolítið. (Hann bendir þeim að
koma á eftir sér og þau halda hikandi í
sömu átt og hann. Hann fer með þau yfir
á baksviðið vinstra megin, þar sem Ari
liggur sofandi í rúminu í svefnherbergi
sínu og þau gægjast varfærnislega inn. Svo
koma þau til baka, beygð. Ari sty’ður
hana. Gamli maðurinn í humátt á eftir
þeim).
ARI — Mig drevmir.
STÚLKAN — Ég er hamingjusöm. Ég hef
elskað þig heila eilífð. Hvernig getur þetta
oagskrá
21