Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Qupperneq 55

Ijós milli einstakra laga frekar en í
öðruin samfelldum verkum, — fólk
virðist furðu tornæmt.hvað það snert-
ir. — Túlkun söngvarans á því lagi
cr frábær, og upp frá þessu fer ég
smám saman að gleyma, að það er
Hermann Prey, sem stendur á sviðinu,
mér finnst það öllu heldur vera Wil-
helm Miiller, malarinn sjálfur, sem
trúir mér fyrir ást sinni á malarastúlk-
unni fögru, svo sönn er tjáning hans.
--------„Pause“. Hér vakna ég aftur
til raunveruleikans. Getur það átt sér
stað, að það sé mannleg vera, sem
leggur slíkan innileika, slíka blíða til-
finningu í rödd sína? Þarf þar ekki
einhvers æðra, einhvers guðdómlegs
neista? Túlkun söngvarans nær há-
marki í þessu lagi, og cr langt fyrir
ofan allt, sem ég hef heyrt af þýzk-
nm ljóðasöng. Þar við bætist, að þetta
lag er að mínum dómi það fegursta í
þessum Ijóðaflokki. bæði hvað texta
og lag snertir. — I „Der Jáger“, sem
að vísu er afar veFtúlkað. eyðileggur
of sterk „aspiration“ heildarblæinn.
En næsta lag, „Eifersucht und Stolz“,
er annar hátindur tónleikanna. Af-
brýði malarans beizkir röddina, stolt-
ið herðir hana, en samt má heyra und-
irtón ástar og blíðu. í þetta sinn gátu
áheyrendur ekki á sér setið að hylla
söngvarann milli laga. Nú fylgir hvert
lagið öðru fegurra, og að ljóðaflokkn-
um og einlægum fagnaðarlátum hlust-
enda loknum, syngur söngvarinn
aukalagið sígilda, „Adelaide“ eftir
Beethoven. Hvernig ætli að standi á
því, að mikill hluti söngvara velur
þetta margþvælda og útslitna lag á
efnisskrá sína eða sem aukalag? Er
ég ein um að hafa fengið leiða á því?
Hrifningin er auðsæ í andlitum
fólksins, sem tínist út úr salnum og
dreifist í allar áttir. Og meðan ég bíð
eftir vagninum mínum, geri ég mér
það til skemmtunar að bera saman
svipbrigði þeirra, sem af tónleikunum
koma, og ennþá endurspegla áhrif
liins undurfagra ástaróðs, — og hinna,
sem standa báðum fótum í deginum í
dag, þessum degi, þar sem ótilhlýði-
legt þykir að láta í ljós tilfinningar
sínar, — ef nokkrar eru.
DAGSKRÁ
53